Èra un còp un òme que se signèva Sent Martin. Èra un aventurèir qu’aimèva fòrt vesitar la campanha, e vací qu’un bèth jorn se trobèt en Bordalés. Preu còp, s’avisant qu’èra un bien polit país, se dissut que seré pas mau de lo descobrir mèi en prihontor... E se’n angut capvath los camins, demb sa biaça negra a l’espaula.
 
Mès sa biaça èra negra demb un cap de mòrt – fau díser qu’èra un gotic que li avèva venduda. E, bien solide, a cada canton, las gents, en lo vesent, senhèvan e s’escapèvan a huita.
 
Donc, aujut l’idèia de li ajotar quauquas colors, qu’aquò’s bon per lo morau. Aujut la chança de trobar, devath un gròs auglanèir, fragas maduras a braçats; après se’n estar fotut mostós, gahèt quauques fruits, los espotit e ne’n estamplèt una cocha sus sa biaça.
 
Coma ’quò èra tanben l’epòca deus aubricòts, ne’n profitèt per se’n regalar, e hòp! una cocha iranja.
 
Trobèt tot aquò bien beròi. Mès ne li sufisèva gaire. Urosament qu’un pruèir se trobèva pas lunh, demb las pruas jaunas qu’an un gost un chic “burrat”, sàbetz? ... A mens que l’impression de gost de burre vingussi de la color! Brèf, pintralhar son sacòt demb una purèia jauna, au costat de l’irange, aquò agradèt prampó a nòste amic.
 
Après, aquò angut tot solet: lo verd, pensatz, ne manca briga dens las vinhas deu país de Garona. E hòp, un barrejadís de hulhas d’èrba a cinc còstas, de grunh, de vineta e de clapassa! Lo blu balhèt mèi de pena a Sent Martin, lavetz floquèt sonque sa biaça de quauquas flors de miosotís. E per lo vriulet, enfin, coma la sason èra vinguda,... e ben, las moras hasuren totafèit l’afar, meiladas demb sahuc e rasim.
 
Mès nòste òme, arribant de cap a d’Endarnòs, trobèt sus son camin una novèra biaça, d’una marca a la mòda. Gitèt la vielha, que se retrobèt dens lo cèu, e ’quò’s pr’aquò que, deu bòrn de la mar, apèran çò qu’aparei après una lavassa “l’Arc de Sent Martin”. Los de Bordèu, per pas estar en rèste, dissuren “lo pont de Bordèu”.
 
E cric e crac, mon conte es acabat!