Opinion
La batalha semantica
Los mots e los concèptes vielhisson tant coma los òmes que los engenhan. E pòdon venir malauts. Los partits politics franceses classics an mancat de los noirir e d’i balhar un buf novèl, de los adaptar a las mutacions en cors.
Atal n’es de los concèptes de “pòble”, “republica”, “nacion”, totes tres polisemics. ”C’est sur la confusion politique absolue où tout a été dit ainsi que son contraire que se fonde le renouveau de la droite”, çò escriviá Julien Brunn ja en 1979[1]. L’extrema drecha aprofiecha aquela situacion de confusion: basta de constatar la porositat actuala entre los sobeiranismes tan de drecha coma d’esquèrral. Lo passatge dec chevenementista Philippot al pòste de vici-president del FN n’es una pròba.Sem aquí dins la logica naciona-populista, republicana-patriòta. De l’esquèrra de Melanchon a la drecha tradicionala, totes se vòlon atentius al “pòble”, mas ont comença aiceste e ont s’acaba? “C’est mon peuple, on se ressemble, je lui ressemble…Notre parti à nous, c’est la France, nous sommes la voix du peuple…le peuple d’abord” afortís M. Le Pen[2]. E Philippot de clamar “Le Parti du peuple”[3]. Lo Front Nacional s’es apropriat atal lo pòble, la nacion, la Republica, l’identitat francesa e mai la nocion de laicitat: “Nous avons déjà gagné la bataille des idées. Notre vision du monde est au cœur de tous les débats…Nous sommes le réveil français…Nous sommes le monde qui vient”[4]. Aquí la mission profetica de Marina-Mariana.
Ja dins las annadas 70-80, la Novèla Drecha, menada per lo Club de l’Horloge, e que se voliá republicana, aviá senhalat l’importància de la batalha semantica e la necessitat de semenar la confusion. A l’ora d’ara M. Le Pen s’apresta a lançar “une révolution démocratique..Nous sommes les seuls à défendre une démocratie absolue”[4]. I a quicòm que truca! Cossí la democracia pòt èstre pensada en tèrmes d’absolutisme! Contradiccion totala e pas degun per demandar una definicion de la democracia!
L’espandiment geografic del F.N. ten de rasons complèxas, economicas tan coma culturalas e linguisticas. Per ara destriam doas direcccions principalas, lo Nòrd e PACA, territòris d’afondrament identitari (ont es lo mond flamenc, ont es Provença?). Per çò dels paises d’òc, aquel afondrament s’aparia amb una economia sovent reducha al torisme: lo tropisme solar mena a l’encòp al vielhiment d’una populacion en cèrca de seguretat, e a una substitucion de populacion.
Cal pas doblidar praquò l’istòria dels nòstres paises, la batalha entre “roges” e “blancs”, lo ròtle del provençal Maurras qu’inventèt lo “nationalisme intégral” nimai lo moviment pojadista, esencialament miègjornal que se faguèt remarcar per son indigéncia intellectuala, son antiparlamentarisme e son colonialisme. Le Pen i participèt.
L’occitanisme deuriá trapar pron aisidament las aisinas per se despegar d’una concepcion republicana qu’es a repapiar sa grandor perduda. La republica es una causa, la democracia n’es una autra. Per que seriám ad vitam aeternam la França “prigonda” o “etèrna”? “L’identité, çò ditz Julia Kristeva, n’est pas un culte, elle est une interrogation”[5] Una identitat dobèrta e questionària.
_____
[1] BRUNN, Julien. La Nouvelle Droite. Éd. Oswald, París, 1979
[2] Marine le Pen, 21/04/13 sus A2
[3] Florian Philippot, 12/07/13 sus Europe1
[4] Marine Le Pen, 02/05/13 sus la Cinq
[5] Julia Kristeva, 06/10/13 sus France-Culture
Atal n’es de los concèptes de “pòble”, “republica”, “nacion”, totes tres polisemics. ”C’est sur la confusion politique absolue où tout a été dit ainsi que son contraire que se fonde le renouveau de la droite”, çò escriviá Julien Brunn ja en 1979[1]. L’extrema drecha aprofiecha aquela situacion de confusion: basta de constatar la porositat actuala entre los sobeiranismes tan de drecha coma d’esquèrral. Lo passatge dec chevenementista Philippot al pòste de vici-president del FN n’es una pròba.Sem aquí dins la logica naciona-populista, republicana-patriòta. De l’esquèrra de Melanchon a la drecha tradicionala, totes se vòlon atentius al “pòble”, mas ont comença aiceste e ont s’acaba? “C’est mon peuple, on se ressemble, je lui ressemble…Notre parti à nous, c’est la France, nous sommes la voix du peuple…le peuple d’abord” afortís M. Le Pen[2]. E Philippot de clamar “Le Parti du peuple”[3]. Lo Front Nacional s’es apropriat atal lo pòble, la nacion, la Republica, l’identitat francesa e mai la nocion de laicitat: “Nous avons déjà gagné la bataille des idées. Notre vision du monde est au cœur de tous les débats…Nous sommes le réveil français…Nous sommes le monde qui vient”[4]. Aquí la mission profetica de Marina-Mariana.
Ja dins las annadas 70-80, la Novèla Drecha, menada per lo Club de l’Horloge, e que se voliá republicana, aviá senhalat l’importància de la batalha semantica e la necessitat de semenar la confusion. A l’ora d’ara M. Le Pen s’apresta a lançar “une révolution démocratique..Nous sommes les seuls à défendre une démocratie absolue”[4]. I a quicòm que truca! Cossí la democracia pòt èstre pensada en tèrmes d’absolutisme! Contradiccion totala e pas degun per demandar una definicion de la democracia!
L’espandiment geografic del F.N. ten de rasons complèxas, economicas tan coma culturalas e linguisticas. Per ara destriam doas direcccions principalas, lo Nòrd e PACA, territòris d’afondrament identitari (ont es lo mond flamenc, ont es Provença?). Per çò dels paises d’òc, aquel afondrament s’aparia amb una economia sovent reducha al torisme: lo tropisme solar mena a l’encòp al vielhiment d’una populacion en cèrca de seguretat, e a una substitucion de populacion.
Cal pas doblidar praquò l’istòria dels nòstres paises, la batalha entre “roges” e “blancs”, lo ròtle del provençal Maurras qu’inventèt lo “nationalisme intégral” nimai lo moviment pojadista, esencialament miègjornal que se faguèt remarcar per son indigéncia intellectuala, son antiparlamentarisme e son colonialisme. Le Pen i participèt.
L’occitanisme deuriá trapar pron aisidament las aisinas per se despegar d’una concepcion republicana qu’es a repapiar sa grandor perduda. La republica es una causa, la democracia n’es una autra. Per que seriám ad vitam aeternam la França “prigonda” o “etèrna”? “L’identité, çò ditz Julia Kristeva, n’est pas un culte, elle est une interrogation”[5] Una identitat dobèrta e questionària.
_____
[1] BRUNN, Julien. La Nouvelle Droite. Éd. Oswald, París, 1979
[2] Marine le Pen, 21/04/13 sus A2
[3] Florian Philippot, 12/07/13 sus Europe1
[4] Marine Le Pen, 02/05/13 sus la Cinq
[5] Julia Kristeva, 06/10/13 sus France-Culture
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Se ne parla pas pro d'aquel vai-e-vèni entre los chevenementistas, merlussonistas e mai una part dels que votèron PC-F autres còps. Abans qualque ideologia d'esquèrra an lo drapèu blau-blanc-roge e l'imne sanguinari dins la clòsca. L'intolerància es pas de drecha o d'esquèrra: es intolerància. Fa de lustres que la ràbia nacionalista d'aqueles guses es a preparar lo lièch del camp Le Pen.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari