Marhaba!  
 
Tornat a Liban ende un an més, en tot béver mon prumèr cafè turc de la matinada, espii a la finèstra la ploja que caig suus obrèrs sirians dins la rua. La vila s’es enfin apatzada aprèp le brut terrible deus claxons deus taxis e deus buses escolars. Enguan, la ploja es venguda fòrça més de d’ora que l’an passat. Un mes abans.  E la calor de l’estiu desapareish pòc a pòc entà deishar plaça a la doçor de l’automne mediterranenc. Pr’aquò, èra caud l’estiu. Las menaças de guèrra de l’ancian país mandatari de Síria hagón s’estrementir tot Liban totjorn resistint mauaisidaments a la guèrra civila. Mès, las darrèras reaccions internacionalas semblan aver deishat de costat ua intervencion militara –au mens peu moment–, e le país deu cèdre alena un pòc e tòrna a sas ocupacions favoritas: estanquets, shopping, estudis e veituras… E la rentrada escolara s’es passada tranquilament, com de costum , damb sas tradicions d’emcombraments sus l’autorota, de parents susprotectors qu’acompanhan lors petits porets dinc a la sala de classa ende encontrar le professor e s’assegurar de bons tractaments, o negociar ua atencion particulara (“perque sabètz,  le pair es sevère, e volèm que sia mètge o avocat, e nosauts, sabèm pas com hèr damb eth, e pensatz vos qu’es pas bon de li crompar un i-pad, i-phone, o sèi pas que i-colhonada per sons 8 ans…”)…
 
Liban contunha sa pichona vita de pichon país damb interèsses exteriors tròp grans per eth. Melhor d’i pas pensar, de pas tròp portar atencion aus milièrs de refugiats sirians que viven dins camps, imòbles pas acabats o ostaus de fortuna, a las interdiccions “aus obrèrs estrangèrs de passejar entre 7 oras deu vrespe e 7 oras deu matin” dins cèrtas vilas[1], aus loguèrs qu’an pujat espectacularaments pendent l’estiu, a las eleccions sempre remetudas. Melhor d’admirar la montanha que se dèisha eslissar dinc a la mar, devath un rai de lum, dins l’aulor d’un cafè a la cardamòna que’s mescla au cant d’un od. Melhor de pensar a çò que demòra a maugrat de tot. E pr’aquò, aqueste matin, mon prumèr cafè de retorn dins l’Orient Mejan tròba un pòc tròp a amarum. 
 
Aicí le país de l’amor de lonh, adishatz, e yalla bye!