Fin-finau, sembla d’estar una informacion faussa: lo liberòt d’estauvi de la “caisha” non serà pas impausat… Enfin, pas exactament.... Mes anueit, quan estèt contat a la television,  tota la familha qu’ic a cresut.
 
E jo qu’i èri e vesuri...
 
Non soi pas un “politic”, voi díser un “politic” de partit politic. L’economia, n’i coneishi pas gran causa, e probable que i a una tropa de rasons de las bonas de tirar sòus de l’estauvi de las familhas…
 
Mes  anueit, quan estèt  contat a la television, jo qu’èri dens la familha e vesuri…
 
Es tostemps après lo repaish que tot lo monde s’amassa davant la television per escotar “las navèras”. Enfin, escota lo que pòt, que cadun i va dau son comentari, e se per cas, digun es d’acòrdi dab digun, es un bèth rambalh…
 
Mes aqueste dessèir, quan parlèt la dauna de la television, i agut silenci, un silenci inacostumèir.
 
Lo purmèir que parlèt, estut lo pair bon. Docetament, d’una votz retenuda, dishut:
 
“Hòu non, pas eths! …. Mes perqué?”
 
Pui se levèt e s’angot. Fau díser que lo pair bon, com hòrt de nosauts, a totjorn viscut dab “l’Esquiròu” de la Caisha d’Estauvi. Lo liberòt, que se l’a dempui tot petit, dempui lo temps que las tantas en visita, eslissavan un bilhèt dens la man dau dròlle qu’ic tornava presiosament a Mamà: “per la caisha”. Lo liberòt es la fiertat dau praube: amuisha qu’eth tanben es avisat, pòt estauviar,  pr’amor que “sabem pas jamei…”.
 
D’annadas e annadas, lo petit se va bastir lo compte que ne serà pas jamei vuidat, medish pas per lo “permés de miar”, la purmèira despensa de las gròssas dens la vita d’un nin.
 
“Sabem pas jamei!” Quan la petita agut lo son cancer, que falut anar a Bordèu dus còps per setmana, que falut dromir a l’espitau,  qu’èran plan urós de poder tirar dens lo liberòt.
 
Adara, tots que cridavan e pujava la colèra, la colèra o l’ànsia. Lo pair se levèt e dishut: “Quan vendràn, lo trobaràn vuide”. E s’angot.
 
Atau tornan los hantaumas d’autes còps, dau temps que la dineròla s’estujava  dens lo matalàs, dab la paur permanenta dau raubaire, daus pès cauhats a la chaminèia dinc a avoar…
 
La sala s’èra vuidada quan sentiri lo Jantin s’acocorar: “Jo tanben? Jo tanben, me van préner lo liberòt?
 
– Mes non Jantin, de tons sèt ans d’alà, n’as pas ajut lo temps d’amolonar a pièlas!
 
– “A! Bon!” responut lo petit, e comprenurin qu’anueit lo farré portar au lheit e li contar las istoèras de las hadas que se penchan sau breç dau ninon, atau de lo protegir...Tostemps!
 
“Sas, mon dròlle, li dishuri, milhor que la Caisha d’Estauvi, i a l’amor que nos portam los uns los auts, e aquò, digun ic nos puirà préner”. E atau li hasuri lo poton dau dessèir per que dromissi de plan.
 
Non soi pas un “politic”,  lo men partit es lo dau men còr, e aqueth serà tostemps dau costat de lo que perd…