Marhaba,
 
Dimars, cors d’istòria damb la classa iperactiva de cinquena B, expliqui l’evolucion deus estiles arquitecturaus en Euròpa a l’Edat Mejana, en insistir plan, entà captar mon assemblèa de diablòts, sus las influéncias arabas especialaments dins las tecnicas.
 
A penas dintrats virtualaments dins la glèisa Sant Lazari d’Autun, que soi interromput per un cortègi policièr a hum de calhau e sirenas a plen de cap. Dèishi passar le rambalh, aleni hòrt ende muishar mon agaçament de cap a las charradissas, e tòrni a las pèiras antigas. Quan sobte, ua tapatjosissima explosion me suspreng encara, lèu seguida de centenats d’autas.
 
En ausir le brut terrible e en véser las caras eishantadas deus escolans, me pensi que, aicí l’avèm, que la guèrra tant crenhuda es arribada. Un rapide espiar a la finèstra me permet de confirmar ma paur a la vista deus hums dins la montanha avesinada.
 
Alavètz, ende conservar le calme dinc a l’òrde suspausat deu director, contunhi, com se de ren èra, a explicar la distinccion entre art roman e art gotic, e m’imagini com un guerrièr de la cultura fàcia a l’orror umana, transmetent aus dròlles, dins un darrèr esfòrç eroïc, le sentiment de patz e de seguretat de las vièlhas catedralas.
 
A la fin deu cors, aprèp ua òra d’explosions, le silenci enfin tornat, corri dinc a au burèu deu director que’s desencusa peu brut e m’explica qu’un joen de la vila acaba de morir e qu’es ua tradicion de hèr petar huèc d’artificis – abans èran còps de fusilh – ende se revoltar, simbolicaments, contra Diu. Tanben decòran la vila damb drapèus e rubans blancs, e un cantaire veng, accompanhat d’ua fanfara, cantar planhs a la familha en dòu.
 
Urosament, se pòi díser sense cap manca de respect peu praube, pas nada guèrra encara, quitament aprèp l’atemptat a l’ambassada iraniana de Beirot la setmana passada.
 
Hamdellah, e baste que dure!
 
Adishatz e yalla bye!