Lo camp daus manoish se tròba lunh au cap dau vilatge, tot a costat dau borrier vielh…
 
I arribèren quauquas annadas d’alà, solide pr’amor que lo tarrenc los i costèt pas tròp car. Dempui, viven sus la vielha descarga de la ciutat, qu’an hèit cubrir d’un metre e miei de tèrra.
 
Digun au vilatge n’i va pas jamei, lo borrier es desbrombat dempui pausa, o mei lèu cadun l’a desbrombat.
 
E pui s’i tròba los ròms que hèsen paur: digun gausaré d’anar parlar dab eths. Fau díser que los manoishes, de lor costat, an tanben paur daus gadgí. Una paur diferenta: los uns se cresen raubats e los auts son harts d’estar considerats com raubaires. Lo ligam es mauaisit d’un costat com de l’aut.
 
Atau viven “Los dau viatge” que non viatjan pas mei. Isolats de tot, mantenen com pòden las tradicions de mei en mei rosigadas de lor pòble en tot assajar de trobar de que plenhar la biaça.
 
Quan arribèren los vesins musicaires, sabevan qu’aquí se trobavan los ròms. Mes, aquò rai! Çò que mei desiravan, èra de poder pujar e baishar las gamas shens alaissar lo vesinatge. Pendent annadas non i avot pas nat ligam enter los vesins Los uns hasèvan musica e los auts miavan lo comerçi de heralha… Nat ligam, mes tanpauc nada peleja. Com los musicaires se venevan pas jamei plànher a la comuna, lo vilatge avè trobat la solucion: los musicaires èran daus “parisencs” tirats de la ciutat, un chic pegòts que se deishavan raubar shens ic saber o shens ic díser.
 
Es lo petit Brandon que lo purmèir tustèt a la pòrta de la sala de musica.
 
Qu’avè una paur de las tarriblas: los pairs los i avèvan tostemps dit que los gadgí pensarén sonque de se trufar. Mes i avè las gamas que pujavan e baishavan e lo drollet volèva saber de qué se tratava.
 
“Vòs assajar los instruments?” li prepausèt lo musicaire. Brandon n’avè pas jamei vist aquò: tant d’instruments de musica dens una peça tota blanca e neta...
 
De mei, s’i hasèva calor a maugrat dau hred de l’ivern. Un país estrangèir a quauques pas de la caravana familhau.
 
Brandon pausèt lo dit suu pianò, i ajut lo trindament d’una nòta aguda. Aquò li agradèt e tornèt pausar los dits. Lo pianò semblava de li aubeïr, e la musica de s’apitar soleta. Après lo pianò, i ajut la guitarra e mei la flaüta.
 
Es atau que lo Brandon prenut lo son purmèir cors de musica.
 
Èran tot temerucs los petits dau camp d’a costat, davant l’orquestre daus mainatges que s’amassa lo dimecres, e s’en aurè falut de chic que s’en tornessin. Mes los auts dròlles deishèren bravament una plaça a cadun. Egau, la paur s’eslissava de pertot: los uns pr’amor daus gadgí e los auts pr’amor daus ròms.
 
Mes quan començèt la musica, cadun avè de tocar au milhor, atau d’acontentar tot lo monde, atau de preparar lo concèrt de Nadau que s’anava debanar lèu. E cadun toquèt au milhor: la paraula musicau sufiseva.
 
Quan s’acabèt l’orquèstra, cadun s’en tornèt. Farà, solide, una tropa d’autas sesilhas perqué s’apitin daus ligams, en delà de las mauhisanças e de la diferéncias de las culturas. Mes en tot esperar, que sii la musica…
 
Aquesta istuèra vertadèira puiré estar un conte de Nadau, atau com se tròba dens los libes de bona pensada de cap aus mainatges. La viscuri com un present d’esper dens una umanitat malauda en aqueth moment.
 
Pas arren non puirà jamei remplaçar l’espiada curiosa d’un petit d’èster uman…