Opinion
2014, l’an 1 de la nòstra Catalonha
Tèxte legit
L’annada 2014 serà l’annada de Catalonha. Los representants del mitan politic del Principat an decidit d’un biais comun la data e la question del referèndum sus l’Independéncia. Sonque los espanholistas del Partit Socialista e los neo-faissistas del Partido Popular an refusat de prene part a aquela decision istorica per Catalonha.
Lo 9 de novembre de 2014, la populacion catalana anarà votar per decidir del sieu futur collectiu. L’estat espanhòl volriá entravar aqueste referèndum, inclós per la fòrça: òm abandona pas tant aisidament son empèri! Lèu Catalonha vendrà un estat plenipotenciari, obligatoriament, fatalament, aürosament. Catalonha s’independentizarà de l’estat espanhòl. Es un fait inevitable. Es una logica politica e istorica implacabla. Aquò se passarà. La libertat e la justícia triomfan totjorn. Los umans arreu lo planèta tenon lo dreit a l’autodeterminacion e son pas qualques Rajoy, Aznar, Camacho, Zapatero qu’o poiràn empachar. Los catalans e Catalonha, coma pòble e nacion, tenon lo dreit de se bastir un estat. L’actor catalan Sergi López (sabètz “le plus français des acteurs espagnols” segons la propaganda jornalistica francesa?), dins lo sieu discors a la constitucion de l’Assemblada Nacionala de Catalonha, o disiá atal: “Se demandam l’independéncia es tanben perqué sem convençuts que nos ajudarà a bastir una societat mai egalitària, mai autenticament democratica e mai justa. L’independéncia es pas lo final. Es lo començament”. Es aquò l’esséncia de l’independentisme catalan: metre en fasa un pòble amb el-meteis dins la siá set d’una societat melhora.
Coma se podiá preveire, l’aparelh d’estat francés ja ne susa d’angoissa de l’arribada d’aqueste nòu vesin. En tota logica, França ten la meteissa posicion anticatalanista que la de l’estat espanhòl. Aquò èra esperat. E esperada tanben la posicion d’una petita partida dels occitanistas, que se raligan a aquesta posicion. Aquesta minoritat, amb de frasas estereotipadas, s’esgotan a far creire que Catalonha e Occitània son doas causas completament diferentas e que la situacion al sud dels Pirenèus non se pòt transposar al nòrd. E quand òm lor demanda perqué, se plantan lo cap dins la sabla sens respondre. Perqué seriá pas transposabla? Al nom de quin principi seriá una fatalitat pels occitans de s’apuejar sus la linha dictada per París puslèu que de seguir liurament l’exemple balhat per Barcelona, sustot quand aqueste exemple fonciona? La realitat es que l’anti-independentisme catalan d’una petita partida dels occitanistas es una necessitat alimentària. Aquò lor permet de mostrar pata blanca: se declarar ostil al movement catalan permet de far mòstra de lor fiseltat cap a l’estat francés. Es un biais de dire: “Defendem la lenga occitana, mas anètz pas creire que sèm coma aqueles calucs que demandan l’independéncia”. Formatatge exagonal d’un costat e de l’autre cal dire que los avantatges son essenticialement corporatistas, electoralistas o mai generalament politics: las aliganças electoralas amb de partits exagonals se pòdon far sonque en mostrar somession al francorepublicanisme. Lo foncionament financièr de l’occitanisme se basa sus las magras subvencions (en moneda o de pòstes de trabalh). E per qu’arribe la moneda cal sortir un pedigrí de fisèl servidor de França.
La perspectiva de l’independéncia catalana cambiarà completament la situacion geopolitica d’aquesta partida d’Euròpa. E Occitània campa dins aquesta region europèa. La nòva republica catalana serà tanben occitana. La Val d’Aran serà la primièra tèrra occitana liura al dintre del nòu estat. L’estat catalan, atal coma ja o a fait la Generalitat, declararà l’occitan lenga oficiala per tot lo territòri. E l’estatut d’autonomia d’Aran creisserà e serà afortit pel nòu estat. Al final i ganharà la democracia occitana.
Las simpatias occitanistas dels catalans, que tostemps an existit, son en plen desvolopament. Un catalanista vertadièr es tanben un occitanista. L’extrèma proximitat lingüistica e la meteissa civilizacion que partatjam an de retombadas pregondas e fòrtas suls movements occitans. E aquesta influéncia grossirà amb la construccion de la republica catalana. E nosautres occitans embarrats dins l’estat francés aurem tot a ganhar d’aver un amic coma l’estat catalan. Dins la batèsta lingüistica que França nos mena dempuèi de sègles avèm besonh d’amics. Los nòstres amics son pas a París. Son a Barcelona. Lo futur d’Occitània passa per lo futur de Catalonha. Los occitanistas que viran l’esquena a l’independentisme catalan s’enganan greument. Occitània es pas un país imaginari. Es un país real e per far país los nòstres sentiments, la nòstra lenga, la nòstra istòria e cultura, lo nòstre pragmatisme nos menan cap a Catalonha. 2014 serà l’annada de Catalonha, la nòstra Catalonha.
Lo 9 de novembre de 2014, la populacion catalana anarà votar per decidir del sieu futur collectiu. L’estat espanhòl volriá entravar aqueste referèndum, inclós per la fòrça: òm abandona pas tant aisidament son empèri! Lèu Catalonha vendrà un estat plenipotenciari, obligatoriament, fatalament, aürosament. Catalonha s’independentizarà de l’estat espanhòl. Es un fait inevitable. Es una logica politica e istorica implacabla. Aquò se passarà. La libertat e la justícia triomfan totjorn. Los umans arreu lo planèta tenon lo dreit a l’autodeterminacion e son pas qualques Rajoy, Aznar, Camacho, Zapatero qu’o poiràn empachar. Los catalans e Catalonha, coma pòble e nacion, tenon lo dreit de se bastir un estat. L’actor catalan Sergi López (sabètz “le plus français des acteurs espagnols” segons la propaganda jornalistica francesa?), dins lo sieu discors a la constitucion de l’Assemblada Nacionala de Catalonha, o disiá atal: “Se demandam l’independéncia es tanben perqué sem convençuts que nos ajudarà a bastir una societat mai egalitària, mai autenticament democratica e mai justa. L’independéncia es pas lo final. Es lo començament”. Es aquò l’esséncia de l’independentisme catalan: metre en fasa un pòble amb el-meteis dins la siá set d’una societat melhora.
Coma se podiá preveire, l’aparelh d’estat francés ja ne susa d’angoissa de l’arribada d’aqueste nòu vesin. En tota logica, França ten la meteissa posicion anticatalanista que la de l’estat espanhòl. Aquò èra esperat. E esperada tanben la posicion d’una petita partida dels occitanistas, que se raligan a aquesta posicion. Aquesta minoritat, amb de frasas estereotipadas, s’esgotan a far creire que Catalonha e Occitània son doas causas completament diferentas e que la situacion al sud dels Pirenèus non se pòt transposar al nòrd. E quand òm lor demanda perqué, se plantan lo cap dins la sabla sens respondre. Perqué seriá pas transposabla? Al nom de quin principi seriá una fatalitat pels occitans de s’apuejar sus la linha dictada per París puslèu que de seguir liurament l’exemple balhat per Barcelona, sustot quand aqueste exemple fonciona? La realitat es que l’anti-independentisme catalan d’una petita partida dels occitanistas es una necessitat alimentària. Aquò lor permet de mostrar pata blanca: se declarar ostil al movement catalan permet de far mòstra de lor fiseltat cap a l’estat francés. Es un biais de dire: “Defendem la lenga occitana, mas anètz pas creire que sèm coma aqueles calucs que demandan l’independéncia”. Formatatge exagonal d’un costat e de l’autre cal dire que los avantatges son essenticialement corporatistas, electoralistas o mai generalament politics: las aliganças electoralas amb de partits exagonals se pòdon far sonque en mostrar somession al francorepublicanisme. Lo foncionament financièr de l’occitanisme se basa sus las magras subvencions (en moneda o de pòstes de trabalh). E per qu’arribe la moneda cal sortir un pedigrí de fisèl servidor de França.
La perspectiva de l’independéncia catalana cambiarà completament la situacion geopolitica d’aquesta partida d’Euròpa. E Occitània campa dins aquesta region europèa. La nòva republica catalana serà tanben occitana. La Val d’Aran serà la primièra tèrra occitana liura al dintre del nòu estat. L’estat catalan, atal coma ja o a fait la Generalitat, declararà l’occitan lenga oficiala per tot lo territòri. E l’estatut d’autonomia d’Aran creisserà e serà afortit pel nòu estat. Al final i ganharà la democracia occitana.
Las simpatias occitanistas dels catalans, que tostemps an existit, son en plen desvolopament. Un catalanista vertadièr es tanben un occitanista. L’extrèma proximitat lingüistica e la meteissa civilizacion que partatjam an de retombadas pregondas e fòrtas suls movements occitans. E aquesta influéncia grossirà amb la construccion de la republica catalana. E nosautres occitans embarrats dins l’estat francés aurem tot a ganhar d’aver un amic coma l’estat catalan. Dins la batèsta lingüistica que França nos mena dempuèi de sègles avèm besonh d’amics. Los nòstres amics son pas a París. Son a Barcelona. Lo futur d’Occitània passa per lo futur de Catalonha. Los occitanistas que viran l’esquena a l’independentisme catalan s’enganan greument. Occitània es pas un país imaginari. Es un país real e per far país los nòstres sentiments, la nòstra lenga, la nòstra istòria e cultura, lo nòstre pragmatisme nos menan cap a Catalonha. 2014 serà l’annada de Catalonha, la nòstra Catalonha.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#38
Sembla qu'avètz pas remarcat qu'aqueste article es escrich dins l'encastre dels "Articles d'Opinion" e per definicion fan aparéisser l'opinions dels autors.
desenganya't occitania no sera un estat mentres estiguis viu
una occicitania independent ? dubto molt que aixo passi en els proxims cinc-cents anys al menys pero el vall d'aran com territori lliure associat sobira de catalunya potser pero fora els aranesos els unics que s'importem amb la causa occitanista son els d'aquest periodic que per cert hauria de ser mes serios imparcial i realista fa falta un mitja de qualitat en occita.
L'estament politic de Catalonha balhat par T.Lausa m'a semblat de circonstància. Malastradament, au manco e l'epòca actuala, lu sentiments de la màger part dei Occitans son luènhs d'èstre aquelu dei Catalans enançats per la sieu fe en un avenidor que si fargarà dins un contèxte que li serà pròpri. L'ai afortit mai que d'un còup, lo pòble d'Occitània es anestesiat dins la sieu amira francò-francimanda. Ne caurà d'annadas, de decenis, per cascar tot aqueu monde e li faire intrar dins la clòsca que son pas de Francés de la coasta plena. Anem ! assajem de si mostrar optimists a l'entamenada d'aquela annada, tantotun per lo moment, es lo solet pantai que si podem regalar. Boana annada en toi.
Reinat.
#35 Coneissi pas Mèste Ambroi de La Plana de La Crau (o puslèu lo que coneissiai moriguèt fa un briu... caldrà far un estudi suls escais causits sus internet) mas efectivament soi professor d'istoria e occitan. Aquo me fa pas sabent en istoria catalana nimai espanhola. Ma question es pas tendenciosa, demandi confirmacion de ço que sabi (maridadge Aragon/Castilha) e a èsser esclairat sul demai, que coma plan d'autres sabi pas tot. Ara, se trobètz que remembrar d'elements istorics es tendencios... Parli d'ironia de l'istoria, disi pas que ço que se passèt i a 500 ans justifique o delegitime lo moviment catalan actual.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari