Opinion
Quan Rosina ven a Bordèu…
Mon don se lève tôt le matin
Et se couche tard le soir!
(Attribué à Hector Berlioz)
Lo darrèir còp que vesuri Rosina, i a tres ans, èra au son ostau…
M’i sentiri hòrt daus esmauvuts, alà. En haut de las montanhas parlèrem d’aquesta cultura que tant hasut per la tirar dau desbromb. Contava los temps purmèirs, quan digun hasè cas de las cançons tradicionaus, quan d’ací d’alà, faliva enténer dab lo sonríser las trufandisas…
Jo me tornavi trobar plan d’annadas davant, com un gojatòt que per s’ensenhar la lenga, escotava cantar Rosina atau d’apréner las paraulas daus cants. Un monde que s’aubriva au mens ulhs esmiraglats…Un monde estujat tant lunh e tant prep…
Estèrem tant e tant a decubrir l’occitan dens las cançons de Rosina…
Pui vinguren las annadas gloriosas, las daus prèmis e de las viradas, lo temps que la cançon occitana èra vasuda profession. D’estagis en estagis, de concèrts en concèrts, la tradicion populara occitana gahava sa plaça dens lo monde de la cultura…
La purmèira benlèu dens la petita còla de la cançon occitana, Rosina avè comprés que lo trabalh musicau e la qualitat que n’en gessiré, èra lo sol camin possible per la musica d’òc. La milhora de las revòltas contra lo mespretz, damorava de héser la pròva de la qualitat, e en musica la qualitat sonque se gaha dab lo trabalh.
Una ideia qu’a l’ora d’ara se puiré véser coma establida dens las brembas, mes en aqueste temps, dens las annadas setanta, la fè occitanista sola devèva soslevar la horrèra…. Una idèia que seguim, nosauts tanben dempui annadas, en tot esperar de hargar un respecte nau per la cultura nòsta…
Atau Rosina s’acontentèt pas de tirar dau desbromb la cançon tradicionau, li tornèt sa dignitat.
Mès tots los que coneishen un chic lo monde de la cultura, saben que l’espandiment es mei ahar de coneishença, de comèrci e de hilat que non pas de qualitat. Un artista n’a pas jamei gahat la plaça, sustot dens la cultura nòsta, encara trufada e mespresada.
Quan s’atudèt lo moviment occitaniste, los concèrts se haduren mens numerós e l’artista coberta de prèmis e de remembris, s’en tornèt a l’ostau. Haut dens la montanha, logava de crambas aus toristas, que solide se podèvan pas dobtar.
Tostemps me remembrarèi la suspresa d’aqueth mainatge que coneishèva l’ostessa quan li ensenhèri lo passat d’aquera.
Nat amarumi, dens las paraulas de Rosina, lo temps que passa, e atau… Nat amarumi, mès jo que i entenori com un triste resson. A mens que sii lo men tristumi davant aquesta cultura que s’atuda docetament dens l’indiferéncia.
Quan tornèrem, au cap de tres jorns dens l’ostau de Pèira, sentírim lo besunh de mercejar Rosina. Per totas aqueras annadas de cançon, per tots aqueths sauneis que nos avè auferts, mès tanben par la sapiença de la Dauna vielha que nos recebot dab lo sonríser.
Rosina ven a Bordèu aperada per una tropa d’amics que la vòlen hestejar, un còp encara!
Solide! I aurà tot Gric de Prat que la mei juna se gaha pas encara los tretze ans: se passa lo temps, autant que passi en amolonar lo viscut, e Gric de Prat te diu tant.
Amics de Bordèu, ací un aperet: coma la Dauna d’un còp èra, Rosina a Bordèu serà hestejada.
Qui nos i vòu ajudar?
Et se couche tard le soir!
(Attribué à Hector Berlioz)
Lo darrèir còp que vesuri Rosina, i a tres ans, èra au son ostau…
M’i sentiri hòrt daus esmauvuts, alà. En haut de las montanhas parlèrem d’aquesta cultura que tant hasut per la tirar dau desbromb. Contava los temps purmèirs, quan digun hasè cas de las cançons tradicionaus, quan d’ací d’alà, faliva enténer dab lo sonríser las trufandisas…
Jo me tornavi trobar plan d’annadas davant, com un gojatòt que per s’ensenhar la lenga, escotava cantar Rosina atau d’apréner las paraulas daus cants. Un monde que s’aubriva au mens ulhs esmiraglats…Un monde estujat tant lunh e tant prep…
Estèrem tant e tant a decubrir l’occitan dens las cançons de Rosina…
Pui vinguren las annadas gloriosas, las daus prèmis e de las viradas, lo temps que la cançon occitana èra vasuda profession. D’estagis en estagis, de concèrts en concèrts, la tradicion populara occitana gahava sa plaça dens lo monde de la cultura…
La purmèira benlèu dens la petita còla de la cançon occitana, Rosina avè comprés que lo trabalh musicau e la qualitat que n’en gessiré, èra lo sol camin possible per la musica d’òc. La milhora de las revòltas contra lo mespretz, damorava de héser la pròva de la qualitat, e en musica la qualitat sonque se gaha dab lo trabalh.
Una ideia qu’a l’ora d’ara se puiré véser coma establida dens las brembas, mes en aqueste temps, dens las annadas setanta, la fè occitanista sola devèva soslevar la horrèra…. Una idèia que seguim, nosauts tanben dempui annadas, en tot esperar de hargar un respecte nau per la cultura nòsta…
Atau Rosina s’acontentèt pas de tirar dau desbromb la cançon tradicionau, li tornèt sa dignitat.
Mès tots los que coneishen un chic lo monde de la cultura, saben que l’espandiment es mei ahar de coneishença, de comèrci e de hilat que non pas de qualitat. Un artista n’a pas jamei gahat la plaça, sustot dens la cultura nòsta, encara trufada e mespresada.
Quan s’atudèt lo moviment occitaniste, los concèrts se haduren mens numerós e l’artista coberta de prèmis e de remembris, s’en tornèt a l’ostau. Haut dens la montanha, logava de crambas aus toristas, que solide se podèvan pas dobtar.
Tostemps me remembrarèi la suspresa d’aqueth mainatge que coneishèva l’ostessa quan li ensenhèri lo passat d’aquera.
Nat amarumi, dens las paraulas de Rosina, lo temps que passa, e atau… Nat amarumi, mès jo que i entenori com un triste resson. A mens que sii lo men tristumi davant aquesta cultura que s’atuda docetament dens l’indiferéncia.
Quan tornèrem, au cap de tres jorns dens l’ostau de Pèira, sentírim lo besunh de mercejar Rosina. Per totas aqueras annadas de cançon, per tots aqueths sauneis que nos avè auferts, mès tanben par la sapiença de la Dauna vielha que nos recebot dab lo sonríser.
Rosina ven a Bordèu aperada per una tropa d’amics que la vòlen hestejar, un còp encara!
Solide! I aurà tot Gric de Prat que la mei juna se gaha pas encara los tretze ans: se passa lo temps, autant que passi en amolonar lo viscut, e Gric de Prat te diu tant.
Amics de Bordèu, ací un aperet: coma la Dauna d’un còp èra, Rosina a Bordèu serà hestejada.
Qui nos i vòu ajudar?
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Nada alusion a que que sii...Que pausa problema ?
Sonque, se voletz participir a la rencontra, seratz lo plan vingut.
Mercèi tanben d'ic héser saber aus que puirin estar interessats.
A lèu
#2
A la manièra de l'"Agenés", amusen-nos coma de petits fòls de causas grèvas : "Roulet, Roulet, petits bolides !"
#2 Ieu vòli ben ajudar Rosina e Gric de Prat. Aimi Rosina e aimi Gric de Prat. Mas compreni pas çò que demandatz exactament. Organizatz un concèrt? Dins quina sala? A quina data? Vos cal d'empegaires d'afichas? Vos cal un servici de bilhetariá? Vòstre article es simpatic, mas es plen d'allusions misteriosas que degun compren pas.
#1
En Agenés o endacòm mai, los que coneisson Cristian Forment dempuèi plan de temps l'an escaisnomat : Forment ... Jamai content !
Dins Blanca Nèu e los sèt pichonets lo ròtle de Romegos es fèit per èl ......
Enquèra, n'èi lo sovenir: La Rosina responent en francés a de calandrons qu'èran a li parlar en occitan.
N'es pas un fantasma, aqueste sovenir,, son d'imatges vists al fenestron occitan de Viure al País, uns
mes a.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari