Fins a recentament l’occitanisme se noirissiá d’un esperit generalizat de tolerància, d’antiracisme, de dubertura a l’autre. Quitament diriái que l’occitanisme, sovent, s’interessava mai a la defensa e promocion d’autras lengas e culturas, qu’a la quita defensa de l’occitan e d’Occitània. Lo movement denonciava mai facilament l’imperialisme que ne patisson los autres pòbles que non pas lo qu’espotís lo nòstre. Mas aqueste excès d’empatia se pòt dificilament blamar. 
 
Sabi pas s’i aviái pas fait cas abans o se las causas se passan diferentament ara. Dempuèi qualques meses circulan de ressons qu’aimi pas en provenença del mitan occitanista, de ressons racistas e mai precisament de ressons islamofòbs. D’unas personas implicadas dins la promocion de la lenga e la cultura occitana esitan pas ara a designar los musulmans coma responsables de l’aculturacion que patís la nacion nòstra. Segons eles, l’occitanizacion del país seriá seriosament menaçada per la nauta proporcion d’òmes e de femnas de confession musulmana al demièg de la populacion d’Occitània. Ne prenon per pròva una omnipreséncia pretenduda del “vel islamic” portat per las dònas. Segons eles, las musulmanas enfolardadas serián una arma de destruccion massisa de la nòstra civilizacion d’òc!
 
Francament un pauc de seriós: acusar un bocin de teissut portat suls pels d’una dòna d’èsser un perilh contra Occitània es una engana de las grèvas. Fan una manipulacion vertadièra los que dison aquelas asenadas e que volontariament doblidan de parlar del canal màger d’aculturacion d’Occitània: l’estat francés. La desoccitanizacion d’Occitània trapa sa font dins la dominacion culturala e politica de França en Occitània, dominacion que s’impausa mercés a un sistèma imperialista d’expansion. Acusar “lo musulman” d’aquesta responsabilitat es una acte abjècte. Non solament aquò flaira tant una islamofobia de quatre sòus coma un francoimperialisme enrabiat. Es un discors tipic de la retorica francista.
 
En qué lo fait de veire una femna portar un sarra-cap, se tal es son bon plaser, seriá geinant? E puèi qu’es aquela pensada destemblada d’o voler mesclar tot: immigracion e musulman, vel islamic e alienacion occitana? Perqué se parla pas d’aqueles franceses que venon viure en Occitània e que s’integran pas lingüisticament e culturalament? Pr’aquò çò sembla que son plan nombroses! Perqué explican pas qu’Occitània non ten pas cap de mejans politics per poder portar la cultura e la lenga occitana als imigrats? Perqué dison pas qu’èsser musulman es completament compatible amb èsser occitan?
 
Pensi a mon amic arab Hamid حميد. Hamid es marroquin. Ten pas la nationalité francesa e se’n trufa. Arribèt en Occitània quand teniá dètz ans. I faguèt una partida de la siá escolaritat. Anèt al Licèu Professional. Dins los licèus professionals d’Occitània s’ensenha pas l’occitan. Lo sistèma francés li donèt pas jamai la possibilitat d’aprendre la lenga del país ont viviá e ont, essent adult, aviá decidit de demorar. Hamid es un òme terradorenc. Viu la tèrra occitana amb las tripas. Es un afogat de las activitats de natura coma anar acampar de campairòls, anar caçar, se passejar per las montanhas. Aima lo rugbi, los mercats. Quand conversam francitaneja a bodre amb un polit accent de Rasés. Hamid es musulman. Va pas gaire sovent a la mosqueta, de temps en quora, per las fèstas. Coma un molon d’òmes de la quarantena, coneis los problèmas classics de divòrci e de garda d’enfant. Trabalha coma maçon lo jorn. Los sers e las dimenjadas trabalha tanben dins lo restaurant de kebabs de son fraire. Es un valent.
 
Quand Hamid ven manjar a l’ostal, li cosinam pas de pòrc. Sabem que se poiriá forçar de’n manjar, mas per respècte per el preparam d’autras carns: la cosina lengadociana es ja pro divèrsa! Hamid beu pas d’alcoòl. Es pas una question de dògma. Es puslèu una question d’educacion. De segur lo destorba pas qu’òm bega de vin. Al nom de l’amistat e al simple nom del respècte de l’individú, de la persona umana e tanben perqué sabem qu’aquò li farà plaser, li servissèm un polit astet de sòdas: Coca-Cola e limonadas divèrsas. Beure sucrat al repais es quicòm de plan comun a las taulas musulmanas. Darrierament li avèm servit una adòba amb una Coca-Cola! E perqué pas, s’aquò li agrada?
 
Passar de moments simples e agradius amb d’amics en tot respectar lor sensibilitat, lors conviccions espiritalas, lors abituds, dins un esperit d’escambi es pas melhor que de parlar de las massas, de las chifras sus l’immigracion, sus la religion? Es pas melhor de considerar cada musulman coma una persona puslèu que de los veure coma un daquòs sens forma e desumanizat, un subjècte d’estatisticas de poliça?
 
Mon amic Hamid حميد es un occitan. E a pas a donar cap de pròva per o far valer: la siá occitanitat es segurament mai marcada que la de bon nombre d’autres occitans e de bon nombre de franceses. Se totes los abitants d’aqueste país èran coma el, de pertot se coneisseriá encara lo nom del nòstre país. Hamid es un occitan, pas una chifra e encara mens una proporcion.