Quand viviài al País de Galas lo pub local èra l’endrech que quasi tot lo monde de la vilòta frequentavan especialament lo disabte, i aviá de païsans, d’estudiants, de fonccionaris, d’obrièrs e… de patrons, de borgés en coble e totis parlavan galés! Eilamont, la lenga es pas presa per un  patoés de païsans , valent a dire que degun se bota pas en eimai d’ausir quauqu’un de la “classa dominanta” s’exprimir en galés! En Catalonha mai, la borgesià parla catalan! Se lo galés es estat sauvat, aquò o fuguèt per doas rasons màgers; la religion d’en promier, que la Bíblia fuguèt revirada en galés: adoncas Diu e sos prèires parlavan galés! E son usatge per la classa mejana en segond. Per quant al catalan, fuguèt sauvar perque la borgesia se lo conservèt, e mai se fuguèsse per conservar son poder, plan segur, mas es un fach ara lo catalan viu.
 
Jamai una lenga fuguèt sauvada per “lo Pòble” , quand una lenga es abandonnada per los elèits e los patrons es condemnada;  es que de veire coma l’anglés atriva lo monde, las classas dirigentas la badan e la consideran coma la lenga del poder, de la modernitat, adoncas, logicament las classas popularas seguisson. Coma l’occitan fa a gaire, ara es lo francés que presenta pas mai d’interès per la capitada sociala.
 
L’occitan fuguèt abandonat per la noblesa, puèi la borgesia, seguida dels obrièrs e fin finala los païsans; la Bíblia, los protestants l’an pas revirada tanpauc, fa que Dieu parle francés!  Una lenga, es ni d’esquèrra, ni de drecha, ni del pòble ni de patin nimai de cofin!! Una lenga deu èsser partajada per totis, amb de nivèls de lenga desparièrs, deu crear de connivenças, deu poder permettre de se ganhar la vida, de badinar, d’aimar; deu pas èsser sauvada son que per dire qu’es pas mòrta, o que?...
 
A l’ora d’ara, los neooccitanoparlants sortits de las Calandretas o aurre, de que ne’n pòdon far de lor lenga, levat saupre que son capables de la parlar? A mens que… d’unis devenguts cap d’entrepresas, mètges pichons patrons, o sòcis de l’elèit, decidiguèsson d’emplegar la lenga dins lor trabalh, de crear de rets “corporatius”(òrre mot al país jacobin!) coma al País de Galas, ont i a d’associacions de mètges, de cercaires, de patrons eca parlants de galés. Sentissi plan que ma vau far brandir las pelhas per la vièlha garda dels occitanistas puritans e sectaris en dire que los emplegats badan totjorn la lenga del patron (qu’a l’ora d’ara es l’anglés, plan segur!) Un pòble es pas fach que de professors, o que de païsans nimai d’intellectuals, es un tot, e afortir aquò vòl pas dire qu’òm es reaccionari. L’occitan a besonh de far somiar, d’èsser emplegat per una borgesia enracinada, joina e dinamica que fuguesse un modèl, una amira d’aténher, de gravar l’escala sociala; e atal lo “pòble” seguirà tot naturalament, se que non, vendrà l’occitan una lenga liturgica e nostalgica d’un país pantaissat. E serà escampat al bordilhier de las lengas mòrtas.