Opinion
La liga dels grands
Ièr se passèt una d’aquelas causas que demòstran qu’avèm rason. Son aquela mena de faits que quand los t’explican per primièr còp pensas qu’es un miracle. Mas, a fòrça d’i soscar, t’apercebes que, de fait, de miracle non n’i a cap e qu’es çò de mai natural, en contraposicion a çò que se passa cada jorn en cò nostre qu’es vertadièrament çò que non es normal.
Se passa que ièr l’adjunta al cònsol de Tel-Aviv, encargada dels afars socials de la ciutat israeliana, la Dòna Mehereta Baruch Ron, èra a Tolosa en desplaçament oficial per èsser presenta a la ceremonia de commemoracion de las victimas de l’atemptat a l’escòla Ohr Hatorah de Tolosa. E lo miracle que non es miracle arribèt quand sollicitèt oficialment a la comuna de Tolosa de poder visitar l’Ostal d’Occitània per conéisser mai en prigondor la politica lingüistica que se fa a Tolosa en relacion a l’occitan e la cultura occitana.
Aguèri l’astre de conéisser la Dòna Mehereta Baruch Ron e de partejar amb ela lo sieu interés per la cultura occitana. Çò que me daissèt estabosit e me faguèt reflexionar après foguèt la siá argumentacion sus perqué aviá volgut venir a l’Ostal. Diguèt qu’ela èra plan conscienta que l’occitan e la cultura occitana son las rasigas vertadièras de Tolosa e qu’ela coneissiá la riquesa qu’aquò representava per l’umanitat en general. Los uèlhs non o podián pas creire. Quand te cal combatre cada jorn contra l’ignorància francesa, una coneissença d’aqueste nivèl tomba coma se foguèsse de pluèja de manà.
E tornèri en cò mieu e me diguèri que non i arribarem jamai se contunham de jogar a la liga dels “minoritaris”. L’occitan reten l’atencion de la comuna de Tel-Aviv, de cercaires japoneses, o d’universitaris americans. O sabiam ja que l’occitan èra mai valorat a l’estrangièr qu’al país. La question es: voldrem cambiar d’estrategia un jorn o un autre? Voldrem un jorn daissar de plorar a cada còp per quatre bocins de pan e agir coma una nacion al meteis nivèl que las nacions mai importantas del Mond? Començarem de comprene qu’avèm los meteisses dreits e las meteissas qualitats que quina lenga que siá?
Cambiar de liga es lo primièr pas.
Se passa que ièr l’adjunta al cònsol de Tel-Aviv, encargada dels afars socials de la ciutat israeliana, la Dòna Mehereta Baruch Ron, èra a Tolosa en desplaçament oficial per èsser presenta a la ceremonia de commemoracion de las victimas de l’atemptat a l’escòla Ohr Hatorah de Tolosa. E lo miracle que non es miracle arribèt quand sollicitèt oficialment a la comuna de Tolosa de poder visitar l’Ostal d’Occitània per conéisser mai en prigondor la politica lingüistica que se fa a Tolosa en relacion a l’occitan e la cultura occitana.
Aguèri l’astre de conéisser la Dòna Mehereta Baruch Ron e de partejar amb ela lo sieu interés per la cultura occitana. Çò que me daissèt estabosit e me faguèt reflexionar après foguèt la siá argumentacion sus perqué aviá volgut venir a l’Ostal. Diguèt qu’ela èra plan conscienta que l’occitan e la cultura occitana son las rasigas vertadièras de Tolosa e qu’ela coneissiá la riquesa qu’aquò representava per l’umanitat en general. Los uèlhs non o podián pas creire. Quand te cal combatre cada jorn contra l’ignorància francesa, una coneissença d’aqueste nivèl tomba coma se foguèsse de pluèja de manà.
E tornèri en cò mieu e me diguèri que non i arribarem jamai se contunham de jogar a la liga dels “minoritaris”. L’occitan reten l’atencion de la comuna de Tel-Aviv, de cercaires japoneses, o d’universitaris americans. O sabiam ja que l’occitan èra mai valorat a l’estrangièr qu’al país. La question es: voldrem cambiar d’estrategia un jorn o un autre? Voldrem un jorn daissar de plorar a cada còp per quatre bocins de pan e agir coma una nacion al meteis nivèl que las nacions mai importantas del Mond? Començarem de comprene qu’avèm los meteisses dreits e las meteissas qualitats que quina lenga que siá?
Cambiar de liga es lo primièr pas.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Estant la plaça que sempre tenguèron los Josieus dins la societat occitana (e catalana) d'abans l'invasion francesa, e mai encara un pauc après (coma o mòstran los trabalhs d'Alem Surre-Garcia, ieu soi pas estomacat qu'aquesta femna siá estada interessada per las nòstras lenga e cultura occitano-catalana. Aquò dit, d'un punt de vista politic, mai m'agradan los Josieus d'Occitània quan tota sa plaça dins la nòstra cultura, que non pas los sionistas integristas de Palestina inumanament ocupada… Coma sempre m'agradan mai las posicions consensualas entre religions diferentas, subre una basa laïcas e fraternitàrias, que non pas las crispacions xenofòbas e obscurantistas.
Se Marçal Girbau aviá pogut demandar conselh a la Dòna Mehereta Baruch Ron sus l'estrategia a endralhar per poder rejúnher la "Liga dels Grands", òm pòt supausar que la consa israeliana, li auriá respondut: "La politica, mon dròlle, la politica. Tant que daissarètz lo poder politic dins las mans de vòstres ennemics caminarètz cap a la mòrt. Una mòrt lenta, cèrtas, mas una mòrt segura". Òc-ben! De doas causas l'una: o los Occitanistas son bèstias a cagar, o an un blocatge psicologic talament sarrat que los empacha de se liberar, siaguesse pas que mentalament dins un primièr temps.
Un còp de mai, fa mai de quaranta qu'o disi mas ai encara de juc per o bramar tan que necessari: nos cal renfortir los partits politics nacionals qu'existisson e ne fargar d'autres se ne manca! Marçal Girbau afortís en conclusion que lo primièr pas de far seriá de "cambiar de liga", mas per aquò far balha pas de dralha. Auriá paur del combat politic o i a pas pensat?
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari