Opinion
L’isteria francoparisenca
Quora una civilizacion se pensa d’aver agantat l’universalitat, lo seu pòble se trapa eissorbat per çò que l’istorian Toynbee apelava “lo miratge de l’immortalitat” (A study History, 1934-1961). Se crei d’èstre arribat al gra ultim de l’evolucion de la societat umana . Aquela pretencion a l’universalitat mena a l’imperialisme e a l’enregdesiment ideologic. Redusida a l’exagon e a qualquas islas exoticas, l’intelligentsià francoparisenca capita pas de decentrar son agach. Al contra escampa una subrevalorizacion a ras de l’isteria. Se sentís agressada apenas se parla d’una autra lenga o d’una autra cultura encara viva al dintre del seu prat cairat. Es a denonciar sul pic lo secessionisme e lo comunautarisme (alevat lo seu). Tre 1908, Antonin Perbòsc aviá notat aquela trevança del separatisme. Paur panica quora se tracha de superar las frontièras (en general nascudas dins la sanc). Atal França se trapa incapabla de crear d’airals experimentals (talvèras) e de pensar l’autonomia. Incapabla de gerir l’alteritat e la pluralitat vistas coma d’amenaças. L’omogeneizacion demòra per ela una evidéncia.
Se cal recordar Jules Ferry que la grandor de França per el, voliá dire espandir per tota la planeta “ses moeurs, son drapeau, son génie” (dicha al Parlament, 1885). París contunha d’espandir “ses moeurs” (cf la tièra televisuala Plus belle la vie ). François Mauriac, ja tre 1926, denonciava aquel biais de far: “Paris nous impose un uniforme…Nous réduit tous à un type commun” (La Province). L’identitat pensada son qu’a partir de la capitala foncciona coma una colonizacion de las mentalitats. La martelada es un afar quotidian: “Paris restera toujours Paris” (A2/17-12-13), “Paris la plus belle ville du monde” (A2/ 29-8-13) “Le plus beau pays du monde, le nôtre” (A2/17-12-13). Les Champs Elysées sempre son presentats coma “la plus belle avenue du monde” e Lo Lido una institucion “que tout le monde nous envie” (JT/ A2/ 29-12-13). “La France est un pays sublime, je suis très fier” declara Patrick Sébastien, (31/12/13) que se ditz menar “le plus grand cabaret du monde”. Sens parlar de “la meilleure cuisine du monde” e tutti quanti. Aquí perqué la revista Books de genièr de 2014 parla d’un país “isteric”
Los exemples son nombroses e recurrents. Las oficinas parisencas menan son afar dins un fum de festenals o d’eveniments culturals coma “Marselha 2013”, un dels darrièrs..Lo MUCEM es estat concebut a partir dels ATP parisencs. E cadun pòt constatar cossí Marselha es a se transformar en banlèga solara e balneària de la capitala.
La lectura de la brocadura Louvre-Lens es pron ensenharèla : “C’est en 2003 que le Louvre a manifesté son souhait d’implanter un nouveau musée en province, un Louvre hors les murs”. La banlèga, qué! Un musèu, çò dison, qu’aurà pas cap de colleccions en se e que deurà presentar çò que los conservators del Louvre voldràn plan i presentar. E qual foguèt lo financièr màger de la bastenda? la region Nord-Pas de Calais per una “antenne en province sus un territoire parfaitement légitime”! Coma lo Beaubourg “decentralizat” a Metz: lo centre espandit fins a las frontièras. Dins la dralha de Malraux, un còp èra, amb sos Ostals de la Cultura.
Elizabeth Badinter estima que França seriá passada atal del cogito al credo (Le Point, 10-10-13). “J’ai la foi inébranlable dans la patrie républicaine, declara J.L. Mélanchon sus Europe 1 (O2-12-12). Vous croyez en la France ou non…La splendeur de nos idées, ,l’universalisme”. E quora Henri Guaino se ditz “viscéralement opposé à la signature de la Charte des langues” (France Inter, 18-12-13), comprenem aquí qu’amb el, França ven de passar del credo al tripal!
De qué pensar d’ara enlà d’aquela informacion balhada per lo magazin del Monde (8-3-14): tres cagadors publics importats de París, pintrats en blau, blanc e roge, amb la mencion “Liberté-Egalité-Fraternité” son per èstre lèu installats a Oslo a l’escasença del 200° capdan de la Constitucion norvegiana. E dison que los ciutadans i podràn ausir la Marselhesa! La French Touch!
Se cal recordar Jules Ferry que la grandor de França per el, voliá dire espandir per tota la planeta “ses moeurs, son drapeau, son génie” (dicha al Parlament, 1885). París contunha d’espandir “ses moeurs” (cf la tièra televisuala Plus belle la vie ). François Mauriac, ja tre 1926, denonciava aquel biais de far: “Paris nous impose un uniforme…Nous réduit tous à un type commun” (La Province). L’identitat pensada son qu’a partir de la capitala foncciona coma una colonizacion de las mentalitats. La martelada es un afar quotidian: “Paris restera toujours Paris” (A2/17-12-13), “Paris la plus belle ville du monde” (A2/ 29-8-13) “Le plus beau pays du monde, le nôtre” (A2/17-12-13). Les Champs Elysées sempre son presentats coma “la plus belle avenue du monde” e Lo Lido una institucion “que tout le monde nous envie” (JT/ A2/ 29-12-13). “La France est un pays sublime, je suis très fier” declara Patrick Sébastien, (31/12/13) que se ditz menar “le plus grand cabaret du monde”. Sens parlar de “la meilleure cuisine du monde” e tutti quanti. Aquí perqué la revista Books de genièr de 2014 parla d’un país “isteric”
Los exemples son nombroses e recurrents. Las oficinas parisencas menan son afar dins un fum de festenals o d’eveniments culturals coma “Marselha 2013”, un dels darrièrs..Lo MUCEM es estat concebut a partir dels ATP parisencs. E cadun pòt constatar cossí Marselha es a se transformar en banlèga solara e balneària de la capitala.
La lectura de la brocadura Louvre-Lens es pron ensenharèla : “C’est en 2003 que le Louvre a manifesté son souhait d’implanter un nouveau musée en province, un Louvre hors les murs”. La banlèga, qué! Un musèu, çò dison, qu’aurà pas cap de colleccions en se e que deurà presentar çò que los conservators del Louvre voldràn plan i presentar. E qual foguèt lo financièr màger de la bastenda? la region Nord-Pas de Calais per una “antenne en province sus un territoire parfaitement légitime”! Coma lo Beaubourg “decentralizat” a Metz: lo centre espandit fins a las frontièras. Dins la dralha de Malraux, un còp èra, amb sos Ostals de la Cultura.
Elizabeth Badinter estima que França seriá passada atal del cogito al credo (Le Point, 10-10-13). “J’ai la foi inébranlable dans la patrie républicaine, declara J.L. Mélanchon sus Europe 1 (O2-12-12). Vous croyez en la France ou non…La splendeur de nos idées, ,l’universalisme”. E quora Henri Guaino se ditz “viscéralement opposé à la signature de la Charte des langues” (France Inter, 18-12-13), comprenem aquí qu’amb el, França ven de passar del credo al tripal!
De qué pensar d’ara enlà d’aquela informacion balhada per lo magazin del Monde (8-3-14): tres cagadors publics importats de París, pintrats en blau, blanc e roge, amb la mencion “Liberté-Egalité-Fraternité” son per èstre lèu installats a Oslo a l’escasença del 200° capdan de la Constitucion norvegiana. E dison que los ciutadans i podràn ausir la Marselhesa! La French Touch!
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
A ma coneissença, sonque las donadas de la fisica experimentala pòdon pretendre a l'estatut d'universalitat, estant sa neutralitat objectiva maximala de principi, e encara, amb totas las resèrvas metodologicas d'usatge en desmarcha scientifica. Alara pensatz ! Un enonciat politic e ideologic que se prend per de filosofia… Per qué se prenon, aqueles Franceses ?
#6 Enfin qualqu'un qu'a la capacitat de metre un pauc las causas en perspectiva...
Aquela folia certanament és incurabla, mais es pas una especialitat dels franceses. Se trapa de pertot: en Espanha, en Angleterra, en Russia e Ucraïna, Romania e Eslovaquia, etc., e tanplan en Alemanha: vos ne remembratz: Am deutschen Wesen, soll die Welt genesen, sonque adara en Alemanha avem pas d'autres a faire desapareisser, o gaireben, a diferença d'aquels païses.
Una situacion que vivèm cada jorn de manièira inconscienta dempuèi nòstre enfança .Me rapèli quand era a Montpelhièr a la fac , adejà l'accent marcat qu'avia fasia sorire los montpelheriencs aparisenquits.
Era lo besierenc sortit d'aquel airal que d'unes d'aqueles çai sus non avian pas trepejat de sa vida , per aquel mond Besiérs non s'es jamai vist que de l'autorota anant en Espanha o esquiar dins los pirenèus.
detalhs: sanG e non *sanC, fonCionar e non *fonCCionar
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari