Aprèp tres ans de guerrilha urbana, la vila de Tripòl (Nòrd Liban) tornèc trobar enfin la patz duas setmanas-a, tant subitament com tot avèva començat… 
 
Les tapises penjan deus balcons en se mòver tranquilament au grat d’un ventonet marin, les taulèrs de fruta son plens de mèsplas e de prunas verdas, un vièlh mercand mostachós lava la veirina de son restaurantet de falàfel, un escóter portant tres gojats plan cavilhats eslaloma a hum de calhau entre les badaires: las ruetas popularas deu soq de Tripòl renéishen devath le sorèlh primavèr. A quauques mètras de la glèisa ortodòxa, duas gojatas, l’ua velada, l’auta pas, escàmbian secrets au sortir de l’escòla. Benlèu a prepaus d’Amal Alameddin, la nòvia libanesa de Georges Clooney que pausa sus las afichas de cada libraria auèi, o de çò que cadua hascoc pendent las vacanças de Pascas. En tot cas, se parla pas de guèrra, aquò’s segur. Que tot es acabat adara a Tripòl, dempèi quauquas setmanas que pareishen sègles dija…
 
Quina istòria estranha la d’aquera guèrra urbana que durèc tres ans dins l’ex-grana vila de Liban, ara nomada “vila deus praubes”, tant per le nivèu economic de la majoritat de sons abitants com per las violéncias assassinas que menèn de l’aute costat deu Stix mantuns tripolitans deus dus barris enemics Jabal Mohsen e Bab el-Tebbene. A l’origina, conflict entre familhas importantas e mafiosas de la vila, s’es lèu mudat, pramor deus ligams damb la Síria vesina, en conflict interconfessionau entre sunitas e alaoitas d’aquestes dus barris separats, ironicament, per la Rua de Síria. En efèit, se le president Bachar el-Aassad hè part de la comunitat alaoita, les sunitas son eths, com se sap, fòrça majoritàriament deu costat deus opausants sirians.
 
Aprèp annadas de luta e l’intervencion de l’armada libanesa —e d’acòrds politics— tots se reconcilièn en s’anar ofresir —tanlèu l’endeman de l’armistici— pastisses arabis, tè de menta e embraçadas au bèth mei de la rua on se pampèvan! Segur, pas digun se dèisha enganar e cadun sap plan qu’aquesta comèdia es pas que la seguida de la tragèdia d’avant, e que les actors son pas cap libres de l’escenari. Mès rai, se le pòple pòt enfin alenar e la vila tornar trobar sa doçor passada, tots accèptan le jòc.
 
Es donc dins aquesta atmosfèra apasimada que me passejèi dins le laberint de ruetas de Tripòl e de El-Mina, le barri deu pòrt on, ça ditz la legenda, le trobador Jaufre Rudel se vengoc morir dins les braces de son “amor de lonh”, la princessa de Tripòl, dempèi longtemps vila de tragèdia, de legenda e de peguèra… Estóssen pas que d’amor e de poesias!
 
Aicí la país de l’amor de lonh, adishatz e yalla bye!