Opinion
Nos cal la manifestacion occitana
Las manifestacions de 2005,2007,2009 e 2012 son estadas l’iniciativa màgera per faire avançar l’occitan per las 20 darnièiras annadas, la mai positiva dempuèi la creacion de Calandreta que marquèt un temps novèl de l’accion per l’occitan.Tre la debuta Calandreta respondèt de òc a la proposicion de l’IEO e de son president Dàvid Grosclaude, e avèm de longa pres una part bèla dins lo finançament, l’organizacion e la mobilizacion.
La progression constanta del pòble acampat, dels 10 000 inesperats de la primièira a Carcassona als quasi 30 000 de la de Tolosa, a marcat l’occitan coma un fach social vertadièr.
La capitada, l’estrambòrd de nòstras manfestacions joiosas, los amics das autras lengas ne fasián lingueta e aquò lor donèt idèia de faire coma nosautres lo metèis jorn.
Atal nasquèt de la dinamica occitana la primièira jornada de las lengas regionalas del 31 de març de 2012.
Mas lo fial de las nòstras manifestacions s’es ara un pauc trencat.Es plan daumatge e pensam que nos i cau tornar e per aquò veire las criticas que son estadas fachas contra las manifestacions e tanben çò que nos an portat.
Lo repròchi global qu’es fach a las manifestacions es que servisson a res puòi qu’avem pas ganhat amb las que faguèrem, que son de processions ritualas que prenon temps e còstan a organisar.
Avèm un vejaire completament diferent. Las manifestacions nos an permés d’avançar e de “ganhar” tant per la vida del movement d’òc coma per l’en defòra, la societat.
Las manifestacions an fach avançar lo moviment occitan
D’en primièr avèm ganhat per nosautres que sèm estats a cada còp suspreses e contents de veire una mobilisacion mai granda, e de cambiar d’escala.
Lo primièr benefici de las manifestacions es plan pel movement occitan que i a pres mai de vam de la dinamica que s’i fasiá, de se veire ganhar tant de monde per venir dire son sosten a la lenga, plan mai de monde que los malhums de militants qu’avèm e conoissèm.
De mai avèm ganhat bravament d’imatge: la pròva èra facha que l’occitan podiá faire de mobilisacions massissas, au mens considerablas.
La manifestacion de 2007, 20 000 a Besièrs, confirmava en mai grand que la capitada de Carcassona èra pas un accident mas una debuta de quicòm que pujava.
Cambièt, aquel jorn d’aquí, lo vejaire dels parlamentaris occitans: i a un abans e un après.
Pujada confirmada en 2009 e 2012: i a plan un resson popular mai important per sosténer l’occitan que l’idèia que se ne fasián los elegits.
Dau còp avèm ganhat politicament.
Abans, fins a 2007, pels debats parlamentaris sus la constitucion (gaireben un per an), i aviá vertadièirament gaire de deputats occitans per intervenir.
Au contrari, au debat de 2008, son estats nombroses, tant de la majoritat (UMP) coma de l’oposicion, talament que ganhèron, contra lo President de la republica qu’o voliá pas, de marcar las lengas regionalas dins la constitucion.
N’i a que fan las pòtas. Es verai qu’aquò dona pas de dreches novèls, mas foguèt lo primièr vòte positiu per la lengas regionalas cap a la Constitucion.
En mai d’aquò, èsser reconegut coma patrimòni dins la constitucion nos fa un apuèg fòrt per obténer un encastre legislatiu reglementar que finirem obligatariament de ganhar per’amor qu’es definit coma patrimòni constitucional. Aquel marcatge constitucional bota lo legislatiu “dins la seringa”. Mas per ganhar serà coma per la picura: cal butar la seringa.
Politica encara: cal saber que l’anonçi de las manifestacions del 31 de mars de 2012 e particularament la de Tolosa es estat determinant per far espelir la proposicion dau candidat Hollande. Basta pas es segur, i sem pas encara es verai.
Mas es l’apièja per la lucha parlamentària que se fariá d’un biais fòrça mai dificile sens l’idèia, dins la majoritat al poder, que cal faire quicòm per téner los engatjaments de la campanha cap a las lengas regionalas.
Las manifestacions an permés d’avançar tanben pr’amor an cambiat lo vejaire dins las regions e per las collectivitats e pas sonque aquí ont e se passèron.
D’aquò Calandreta ne podèm testimoniar. Amb los 62 establissaments qu’avèm, devèm èsser l’organizacion qu’a lo mai de partenariats amb de collectivitats dins lo camp d’òc.
E sentissèm plan lo cambiament d’agach clarament degut a las manifestacions.
De segur que demòra fòrça a faire, e pas sonque de manifestacions, per capitar.
De manifestacions d’afirmacion positiva e joiosa
L’autre repròchi es que las manifestacions son de passejadas ritualas, tròp bravetas, pas pro politicas e qu’es per aquò que “ganham pas”.
E aquí vesèm que i a de concepcions diferentas sus la natura d’aquestas manifestacions.
Per nosautres pensam pas que siá la protèsta lo motor màger de la mobilizacion que grandís.
Son mai que mai d’afirmacions positivas d’estacament, d’apartenença, de sosten. Es un movement d’afirmacion positiva.
Avèm fach sens n’èsser claraments concients quicòm qu’es completament dins l’esperit del temps, quicòm qu’es de la metèissa mena que la Gay Pride, a la difèrencia qu’avèm pas trapat un nom originau que sèm encara tancats dins un esquèma de pensada tròp “politician”.
Nòstras manifestacions son d’en primièr de mòstras joiosas de sosten a la lenga e a la cultura occitana, d’una fiertat de n’èsser o de sosten a quicòm qu’es discalificat, mespresat per la societat. ( Cau rementar que las lengas regionalas son en França dins un regime d’interdiccion d’usatge dins mantunes domenis)
A nòstras manifestacions venon monde que parlan la lenga e plan d’autres que la sabon pas mas que la vòlon vèire viure, que la sostenon.
Es aquò que fai lo monde a las manifestacions, es l’idèia de la fèsta de la lenga e de sa cultura. Es per una idèia que, de segur, toca au politic, mas qu’es d’en primièr de manifestar un estacament joiós e festiu.
L’autre vejaire met en davant la protèsta politica, fai de la revindicacion lo principi màger de la mobilizacion. La manifestacion utila, es la que ganha lo tròç, las nòstras son tròp bravetas,cal èsser mai ernhoses, mai que mai recampats sus un discors politic e revindicatiu plan mai agressiu.
Pensam qu’es un vejaire mai messianic o revolucionari qu’adaptat a nòstra realitat a çò que fasèm. Es dins la Bíblia que de virar alentorn de la muralhas las fa tombar. O dinpendent las crisis revolucionàrias de còps que i a. Mas sèm pas dins aquel cas.
D’en primièr que la protèsta es, en general, reactiva a una mesura novèla alara que nosautres es una situacion seculara que volèm cambiar. E que lo denominator comun dels organizaires se faguèt per sustot pas botar las manifestacions dins l’actualitat concreta de la situacion occitana mas dins unas demandas genrericas identicas de la primièira a la darnièira.
Aquesta tendéncia nos a copat lo fial de las manifestacions per de que s’alassa de vèire pas de resultats espectaculars rapidament.
Non, çò primièr es d’aver de monde, d’enfants, de jòia. Acampats per una fèsta que se ditz clarament facha per faire avançar lo politic.
E avèm mesurada l’eficacitat d’aquò ja un pauc au nivèl occitan, mas d’un biais talament mai fòrt amb la resulta politica de las gay pride.
La regularitat es la condicion de la progression
Aquò fai lum cap a un repròchi recurrent: las manifestacions venon un rite, una procession regulara.
Mas justament, tot çò qu’es populari coma acampada es “ritualisat” mot pejoratiu per discalificar un element fondamental, la regularitat. Vesèm que la pensada magica,religiosa coma o dison plan los tèrmes emplegats, es pas tant dins l’idèia de se recampar regularament que d’esperar la convulsion revòutanta que renversarà tot.
Evidentament que cal una regularitat, previsibilitat, nautres disèm òc a la fèsta prevista, preparada, anonciada.
Nos empacha pas de participar a de manifestacions mai localas, mai cibladas que son plan sovent torpilhadas pels que dison aprèp que cal pas de grandas manifestacions mas de pichonas que seriòn mai fòrtas.
La natura de nòstra batèsta comanda de s’organisar per durar dins l’accion e, per aquò far, lo plaser, la jòia, ajudan mai que lo tristum e l’amarum.
Devèm durar per ganhar çò que volèm qu’es pas una mesura particulara mas un prigond cambiament.
Aquí encara nos cal rampelar que las Marchas de la Fiertat se fan cad’an dempuèi 1983
que lor “ritualisacion” festaira las faguèt grandir e bolegar la societat amb la resulta que vesèm. Voldriam nosautres ganhar quicòm qu’es autant nevrotic dins la societat francesa amb qualquas accions?
Tornar prene la dinamica
Ara se sèm trencats de la dinamica que caliá anonciar tre la de Tolosa que n’i auriá una autra.Èra nòstre vejaire, sèm pas estats seguits. I nos cal tornar lèu se volèm pas pèrdre completament la dinamica.
Avèm pas los mejans de faire una manifestacion cada annada,mas es tanben un avantage qu’aquò permet de faire d’autras accions pendent las annadas sens grand recampament.
En mai d’aquò la bienala nos daissa mai d’aise per causir las datas que pòdon un pauc bolegar tre que çò que fonciona e qu’es annadier se dèu far e se fa a datas fixadas (Herri Uratx, gay pride, teleton, interceltic, estivada...)
Per la granda idèia occitana nos cal de grandas manifestacions
Del pichon, del magronel, minoritari, isolat, ne manjam cada jorn. Ailàs lo tristum de la marginalitat, de l’isolament acompanha de longa l’accion occitana. Es aquò qu’es a descorar los ensenhaires del segondari, a donar lo fasti als joves.
Lo meriti immens de la manifestacions es de cargar de jòia l’accion, de faire vesidor l’ample del movement que se viu feble.E es verai que nòstras manifestacions an donat vam e nhac a las associacions que se baton e vivon au quotidian un isolament pesuc, que patisson de se sentir tant minoritaris dins lor quite pais.
Causa importantissima, aquesta jornada de glòria de la lenga es indispensabla pels joves que la nos demandan ara que i a grand dobte per saber se se farà.
Calandreta trabalha amb de joves, ten d’associatius-parents puslèu joves.E per cargar los joves cal plan mostrar lo grand e lo bèl dins l’occitan, qu’es quicòm qu’a de nhac e qu’es pas per morir.
Lo costat festiu es esperat coma lo concèrt dau ser particularament pels joves.
Vesèm que las manifestacions son bonas per mobilisar los parents. Son tanben gaireben un complement pedagogic de l’accion dels regents qu’ensenhan una lenga que sa particularitat es que podèm gaire faire de viatges d’immersion sociala.
Cada dos ans la Fèsta de l’Unitat de la Lenga
Autre apòrt important: son Fèstas de l’Unitat de la Lenga, realitat qu’es pas tant evidenta qu’aquò, qu’es una batesta qu’es pas encara ganhada d’a fons dins la societat e lo mitan politic. Per aquò tamben la granda manifestacion unitària de la lenga es indispensabla.
La question del luòc
I a la question de París: pausa mantunas dificultats
Mas del luòc ne fasèm pas un casus belli coma o avèm plan mostrat en 2012.
La falsa question de la moneda
Enfin demest los arguments per pas faire la manifestacion i a la question de la moneda.
Primièira remarca, aviam pas, dins los budgets de nòstras associacions organizairas, los mejans per aquò faire e o faguèrem pasmens.
Es verai que la situacion es pus rufa a l’ora d’ara mas nosautres, se pensam que quicòm es estrategic, es pas la manca d’argent que nos va arrestar. Amb aqueste rasonament auriam jamai dobèrtas d’escòlas e encara mens de collègis, qu’avèm pas l’argent per aquò faire. Se lo ganham, se lo trapam.
Es un argument d’aitant mai curiós que son los que participan mens a l’organizacion e au finançament que l’utilizan!
Calandreta vòl manifèstar, vòl la Fèsta de l’unitat de la lenga e far ausir en 2015 un ÒC gigant, nhacós e joiós per d’unas carrièiras d’Occitània!
Joan-Loís Blenet
La progression constanta del pòble acampat, dels 10 000 inesperats de la primièira a Carcassona als quasi 30 000 de la de Tolosa, a marcat l’occitan coma un fach social vertadièr.
La capitada, l’estrambòrd de nòstras manfestacions joiosas, los amics das autras lengas ne fasián lingueta e aquò lor donèt idèia de faire coma nosautres lo metèis jorn.
Atal nasquèt de la dinamica occitana la primièira jornada de las lengas regionalas del 31 de març de 2012.
Mas lo fial de las nòstras manifestacions s’es ara un pauc trencat.Es plan daumatge e pensam que nos i cau tornar e per aquò veire las criticas que son estadas fachas contra las manifestacions e tanben çò que nos an portat.
Lo repròchi global qu’es fach a las manifestacions es que servisson a res puòi qu’avem pas ganhat amb las que faguèrem, que son de processions ritualas que prenon temps e còstan a organisar.
Avèm un vejaire completament diferent. Las manifestacions nos an permés d’avançar e de “ganhar” tant per la vida del movement d’òc coma per l’en defòra, la societat.
Las manifestacions an fach avançar lo moviment occitan
D’en primièr avèm ganhat per nosautres que sèm estats a cada còp suspreses e contents de veire una mobilisacion mai granda, e de cambiar d’escala.
Lo primièr benefici de las manifestacions es plan pel movement occitan que i a pres mai de vam de la dinamica que s’i fasiá, de se veire ganhar tant de monde per venir dire son sosten a la lenga, plan mai de monde que los malhums de militants qu’avèm e conoissèm.
De mai avèm ganhat bravament d’imatge: la pròva èra facha que l’occitan podiá faire de mobilisacions massissas, au mens considerablas.
La manifestacion de 2007, 20 000 a Besièrs, confirmava en mai grand que la capitada de Carcassona èra pas un accident mas una debuta de quicòm que pujava.
Cambièt, aquel jorn d’aquí, lo vejaire dels parlamentaris occitans: i a un abans e un après.
Pujada confirmada en 2009 e 2012: i a plan un resson popular mai important per sosténer l’occitan que l’idèia que se ne fasián los elegits.
Dau còp avèm ganhat politicament.
Abans, fins a 2007, pels debats parlamentaris sus la constitucion (gaireben un per an), i aviá vertadièirament gaire de deputats occitans per intervenir.
Au contrari, au debat de 2008, son estats nombroses, tant de la majoritat (UMP) coma de l’oposicion, talament que ganhèron, contra lo President de la republica qu’o voliá pas, de marcar las lengas regionalas dins la constitucion.
N’i a que fan las pòtas. Es verai qu’aquò dona pas de dreches novèls, mas foguèt lo primièr vòte positiu per la lengas regionalas cap a la Constitucion.
En mai d’aquò, èsser reconegut coma patrimòni dins la constitucion nos fa un apuèg fòrt per obténer un encastre legislatiu reglementar que finirem obligatariament de ganhar per’amor qu’es definit coma patrimòni constitucional. Aquel marcatge constitucional bota lo legislatiu “dins la seringa”. Mas per ganhar serà coma per la picura: cal butar la seringa.
Politica encara: cal saber que l’anonçi de las manifestacions del 31 de mars de 2012 e particularament la de Tolosa es estat determinant per far espelir la proposicion dau candidat Hollande. Basta pas es segur, i sem pas encara es verai.
Mas es l’apièja per la lucha parlamentària que se fariá d’un biais fòrça mai dificile sens l’idèia, dins la majoritat al poder, que cal faire quicòm per téner los engatjaments de la campanha cap a las lengas regionalas.
Las manifestacions an permés d’avançar tanben pr’amor an cambiat lo vejaire dins las regions e per las collectivitats e pas sonque aquí ont e se passèron.
D’aquò Calandreta ne podèm testimoniar. Amb los 62 establissaments qu’avèm, devèm èsser l’organizacion qu’a lo mai de partenariats amb de collectivitats dins lo camp d’òc.
E sentissèm plan lo cambiament d’agach clarament degut a las manifestacions.
De segur que demòra fòrça a faire, e pas sonque de manifestacions, per capitar.
De manifestacions d’afirmacion positiva e joiosa
L’autre repròchi es que las manifestacions son de passejadas ritualas, tròp bravetas, pas pro politicas e qu’es per aquò que “ganham pas”.
E aquí vesèm que i a de concepcions diferentas sus la natura d’aquestas manifestacions.
Per nosautres pensam pas que siá la protèsta lo motor màger de la mobilizacion que grandís.
Son mai que mai d’afirmacions positivas d’estacament, d’apartenença, de sosten. Es un movement d’afirmacion positiva.
Avèm fach sens n’èsser claraments concients quicòm qu’es completament dins l’esperit del temps, quicòm qu’es de la metèissa mena que la Gay Pride, a la difèrencia qu’avèm pas trapat un nom originau que sèm encara tancats dins un esquèma de pensada tròp “politician”.
Nòstras manifestacions son d’en primièr de mòstras joiosas de sosten a la lenga e a la cultura occitana, d’una fiertat de n’èsser o de sosten a quicòm qu’es discalificat, mespresat per la societat. ( Cau rementar que las lengas regionalas son en França dins un regime d’interdiccion d’usatge dins mantunes domenis)
A nòstras manifestacions venon monde que parlan la lenga e plan d’autres que la sabon pas mas que la vòlon vèire viure, que la sostenon.
Es aquò que fai lo monde a las manifestacions, es l’idèia de la fèsta de la lenga e de sa cultura. Es per una idèia que, de segur, toca au politic, mas qu’es d’en primièr de manifestar un estacament joiós e festiu.
L’autre vejaire met en davant la protèsta politica, fai de la revindicacion lo principi màger de la mobilizacion. La manifestacion utila, es la que ganha lo tròç, las nòstras son tròp bravetas,cal èsser mai ernhoses, mai que mai recampats sus un discors politic e revindicatiu plan mai agressiu.
Pensam qu’es un vejaire mai messianic o revolucionari qu’adaptat a nòstra realitat a çò que fasèm. Es dins la Bíblia que de virar alentorn de la muralhas las fa tombar. O dinpendent las crisis revolucionàrias de còps que i a. Mas sèm pas dins aquel cas.
D’en primièr que la protèsta es, en general, reactiva a una mesura novèla alara que nosautres es una situacion seculara que volèm cambiar. E que lo denominator comun dels organizaires se faguèt per sustot pas botar las manifestacions dins l’actualitat concreta de la situacion occitana mas dins unas demandas genrericas identicas de la primièira a la darnièira.
Aquesta tendéncia nos a copat lo fial de las manifestacions per de que s’alassa de vèire pas de resultats espectaculars rapidament.
Non, çò primièr es d’aver de monde, d’enfants, de jòia. Acampats per una fèsta que se ditz clarament facha per faire avançar lo politic.
E avèm mesurada l’eficacitat d’aquò ja un pauc au nivèl occitan, mas d’un biais talament mai fòrt amb la resulta politica de las gay pride.
La regularitat es la condicion de la progression
Aquò fai lum cap a un repròchi recurrent: las manifestacions venon un rite, una procession regulara.
Mas justament, tot çò qu’es populari coma acampada es “ritualisat” mot pejoratiu per discalificar un element fondamental, la regularitat. Vesèm que la pensada magica,religiosa coma o dison plan los tèrmes emplegats, es pas tant dins l’idèia de se recampar regularament que d’esperar la convulsion revòutanta que renversarà tot.
Evidentament que cal una regularitat, previsibilitat, nautres disèm òc a la fèsta prevista, preparada, anonciada.
Nos empacha pas de participar a de manifestacions mai localas, mai cibladas que son plan sovent torpilhadas pels que dison aprèp que cal pas de grandas manifestacions mas de pichonas que seriòn mai fòrtas.
La natura de nòstra batèsta comanda de s’organisar per durar dins l’accion e, per aquò far, lo plaser, la jòia, ajudan mai que lo tristum e l’amarum.
Devèm durar per ganhar çò que volèm qu’es pas una mesura particulara mas un prigond cambiament.
Aquí encara nos cal rampelar que las Marchas de la Fiertat se fan cad’an dempuèi 1983
que lor “ritualisacion” festaira las faguèt grandir e bolegar la societat amb la resulta que vesèm. Voldriam nosautres ganhar quicòm qu’es autant nevrotic dins la societat francesa amb qualquas accions?
Tornar prene la dinamica
Ara se sèm trencats de la dinamica que caliá anonciar tre la de Tolosa que n’i auriá una autra.Èra nòstre vejaire, sèm pas estats seguits. I nos cal tornar lèu se volèm pas pèrdre completament la dinamica.
Avèm pas los mejans de faire una manifestacion cada annada,mas es tanben un avantage qu’aquò permet de faire d’autras accions pendent las annadas sens grand recampament.
En mai d’aquò la bienala nos daissa mai d’aise per causir las datas que pòdon un pauc bolegar tre que çò que fonciona e qu’es annadier se dèu far e se fa a datas fixadas (Herri Uratx, gay pride, teleton, interceltic, estivada...)
Per la granda idèia occitana nos cal de grandas manifestacions
Del pichon, del magronel, minoritari, isolat, ne manjam cada jorn. Ailàs lo tristum de la marginalitat, de l’isolament acompanha de longa l’accion occitana. Es aquò qu’es a descorar los ensenhaires del segondari, a donar lo fasti als joves.
Lo meriti immens de la manifestacions es de cargar de jòia l’accion, de faire vesidor l’ample del movement que se viu feble.E es verai que nòstras manifestacions an donat vam e nhac a las associacions que se baton e vivon au quotidian un isolament pesuc, que patisson de se sentir tant minoritaris dins lor quite pais.
Causa importantissima, aquesta jornada de glòria de la lenga es indispensabla pels joves que la nos demandan ara que i a grand dobte per saber se se farà.
Calandreta trabalha amb de joves, ten d’associatius-parents puslèu joves.E per cargar los joves cal plan mostrar lo grand e lo bèl dins l’occitan, qu’es quicòm qu’a de nhac e qu’es pas per morir.
Lo costat festiu es esperat coma lo concèrt dau ser particularament pels joves.
Vesèm que las manifestacions son bonas per mobilisar los parents. Son tanben gaireben un complement pedagogic de l’accion dels regents qu’ensenhan una lenga que sa particularitat es que podèm gaire faire de viatges d’immersion sociala.
Cada dos ans la Fèsta de l’Unitat de la Lenga
Autre apòrt important: son Fèstas de l’Unitat de la Lenga, realitat qu’es pas tant evidenta qu’aquò, qu’es una batesta qu’es pas encara ganhada d’a fons dins la societat e lo mitan politic. Per aquò tamben la granda manifestacion unitària de la lenga es indispensabla.
La question del luòc
I a la question de París: pausa mantunas dificultats
— La primièira es que serà pas la jornada de fèsta de nòstra cultura que n’a tant besonh. Fatalament lo francés dominarà. E avèm absoludament de besonh d’aquela jornada de glòria de la lenga.
— De mai per ara, de París, las autras lengas ne vòlon pas, en tot cas pas a la plaça d’una granda manifestacion dins lor país.
— S’i pòt faire quicòm amb las autras lengas dins l’annada sens manifestiva.
— I a lo còst e lo temps. Calandreta volèm que vengan los parents e los enfants. Per aquò cau que l’anar-tornar se pòsca faire en una sola jornada e d’un biais pas tròp eroïc que los eròis son pas de molonadas.
Es per aquò que pensam que las manifestacions se devon faire entre Besièrs (que sembla fòra jòc per una brava passa ara) e Carcassona. Tolosa e Montpelhièr son possiblas mas nos semblan ja tròp decentradas per un fum de monde d’Occitània . Cal rementar que se lo camin es tròp long cal pagar dos menaires e qu’aquò quasi dobla la factura. Amai cal poder faire l’anar-e-tornar dins la jornada amb de dròlles.— De mai per ara, de París, las autras lengas ne vòlon pas, en tot cas pas a la plaça d’una granda manifestacion dins lor país.
— S’i pòt faire quicòm amb las autras lengas dins l’annada sens manifestiva.
— I a lo còst e lo temps. Calandreta volèm que vengan los parents e los enfants. Per aquò cau que l’anar-tornar se pòsca faire en una sola jornada e d’un biais pas tròp eroïc que los eròis son pas de molonadas.
Mas del luòc ne fasèm pas un casus belli coma o avèm plan mostrat en 2012.
La falsa question de la moneda
Enfin demest los arguments per pas faire la manifestacion i a la question de la moneda.
Primièira remarca, aviam pas, dins los budgets de nòstras associacions organizairas, los mejans per aquò faire e o faguèrem pasmens.
Es verai que la situacion es pus rufa a l’ora d’ara mas nosautres, se pensam que quicòm es estrategic, es pas la manca d’argent que nos va arrestar. Amb aqueste rasonament auriam jamai dobèrtas d’escòlas e encara mens de collègis, qu’avèm pas l’argent per aquò faire. Se lo ganham, se lo trapam.
Es un argument d’aitant mai curiós que son los que participan mens a l’organizacion e au finançament que l’utilizan!
Calandreta vòl manifèstar, vòl la Fèsta de l’unitat de la lenga e far ausir en 2015 un ÒC gigant, nhacós e joiós per d’unas carrièiras d’Occitània!
Joan-Loís Blenet
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Vene de "descovrir" vòstre jornalet emb de sos articles. N'i a un que me prutz de i respòndre.
A ! Las manifestacions per la Lenga Nòstra...
Aquò vòu ben dire qu'es de Nautres Totes, puèi qu'es Nòstra la Lenga. Comprene ben que fague mestièr de trovar un endrech centralet per recampar lo monde d'un airau tant espandit.
Mès, de Tolosa a Montpelhièr, avèm abenat lo ròde, crese... n'i a pro !
Faudriá gachar devèrs Marsilha o Valença.
Clarmont (d'Auvèrnha) o Lo Puèi (de Velai).
Si que de non, Bordèu, Limòtges o Niça.
Per afecionar tornamai lo monde pan-occitan. E son de vilas que còmpton !
Sariá un biais de requilibrar per la grand manifestacion seguenta.
E puèi, demandatz tanben lo vejaire dals associatius : una consulta sariá benvenguda !
Quauque moment, quò vendrà qu'esconflarà lo monde, aquela centralizacion lengadociana que se chauta pas qu'a mitat de la periferia. La pròva : o legisse dinc los comentaris...
Save ben qu'es espompida la dinamica en Lengadòc/Aquitània : vai ben. Mès la militança occitana es un espòrt qu'avèm de i jogar collectiu.
Adonc, privilegiats que privilegiats, faguetz pas vòstra sopa entre vautres, "lengaquitans" ! Gramecí.
Per las eleccions regionalas nos cal de protèstas regionalas ! (2 o 3 amb Pau Tolosa o Bordèu e Montpelhièr o Marselha ) amb una forma evenemenciala per compensar se i a mens de monde, amai s'es pas impossible d'aver 3 còps 10000 personas, de tot biais lo nombre es relatiu rapòrt a la mediatisacion, lo biais de far es pla mai important. Una delegacion sus Paris lo meteis jorn e una bona coordinacion amb los autres pobles de frança es tanben una dinamica...
La satisfaccion de çò qui se passèc ei ua bona causa legitima. (Èri a las tres prumèras qui montravan ua progression e un vam per alarguir lo deabat). Èri pas a la 4au de Tolosa e serèi pas a la 5au (se ni'a ua)... Serèi a trabalhar sus accions localas hòrtas tà ahortit e tornar enrasigar lo trabalh. 30 000 manifestaires dins los medias passan pas la premsa locala mei de dus jorns (la velha e lo lendoman). Estimi mei ahortir lo trabalh localament en desvelopar hialats dabs los elegits despartamentaus e municipaus, dab los actors culturaus tanben en pausar l'occitan dins la politica (pas la politica occitana) e tirar causas longas, meilèu que non pas subvencions de fonccionament tà apitar ua serada culturala. L'implantacion dins la vida sindicala e politica deu dehòra, visibla de totas e tots diu préner lo dessús.
#14 Ieu, vòli ben que se farga maitas manifestacions dins maitas vilòtas d'occitania.
Soi pas contre que se fague una granda manifestiva. la pròva n'es, que ai participat coma president de ÒC BI a las manifs de besièrs, carcassona, tolosa.
l'un empacha pas l'autre.
Soi estat tanben, amb la còla activa de la coordinacion occitana d'avairon a l'initiativa de la manif de Rodes ont avem ramosats pas mens de 2500 manifestants. aquò foguèt, me sembla, una capitada.
e coma soi citat dins lo comentari me permeti d'ajustar las causas.
avem patits e patissem encara de çò que se ditz sus aquela manif de Rodes:
se aquela manif demandava que se sortiguèsse pas per carrièras de drapèls, es a la demanda de mond de l'ensenhament public.
Avem poguts mesurar lo sosten d'unes, disi ben d'unes e non pas totes, profs d’occitan que faguèran circular de mails contra la manif e que refusèran de far passar l'informacion.
l'avaironés, supausat d'adopcion, lo joan lois blenet, que me bufa a l'aurelha, ( me fasiá partir una pelicula de pels pialses, cal esser presentable que diable!)
aquel avaironés d'adopcion es a l'initiativa e porta paraula, amb lo senher joan gibergues e ieu, de la coordinacion occitana d'avairon que dempuèi 1999:
- mena de negociacions amb lo despartament,
- a mesa en plaça las assisas de la cultura occitana,
- creèt l'associacion ADOC12 que fa d'iniciacion a l'occitan per 5000 dròlles de las escòlas publicas e privadas d'avairon, e qu'emplega 16 personas.
- metet en plaça la manif de rodes, que per d'unes serviguèt pas a res, mas que servis d'argument per aparar de pòstes d'ensenhaires quand lo Dasen menaça de supprimir 6 pòstes dins las escòlas bilingas
( estrach de la letra del creo 12 "Notre association, épaulée par les associations de parents d’élèves comme Oc-bi et toutes les associations culturelles de défense et de promotion de la culture occitane ont déjà fait la preuve de leur capacité de mobilisation car la population aveyronnaise est attachée à sa culture et à sa langue.")
aqui una pichòta mesa al punt per far avançar aquel debat.
ives durand
"L’autre repròchi es que las manifestacions son de passejadas ritualas, tròp bravetas, pas pro politicas e qu’es per aquò que “ganham pas”."
Pasmens es estada ben politica la darriera manif, a tres setmanas dau premièr torn dei presidencialas,
émé la presencia d'Eva Joly a la tribuna e lei casquetas verdas sus lei testas dei manifestants. Amai portada per lo PÒC !
A ieu m'a semblat qu'era una manif per EELV. E ieu cresiáu bestiament qu'era pas una manif politica, mai pas politizada. Naif que siáu !
Dins lo cortegi, d'electors de gaucha, de drecha, bessai meme d'electors de drecha e gaucha extremas (que fau de tot per far un monde), d'abstencionistas, d'electors dau Partit Communista American.
Son ben estats enganats pecaire, 20 000 tipes au totau qu'an marchat per lei Verds alòrs que cresián marchar per l'occitan.
Siáu lo solet de pensar qu'es un problema ? Ah. Bòn.
A rapòrt de la "centralitat" de Languedoc-Roussillon, la geografia triomfa, rai. Pasmens es pas enebit de pensar -coma MJVB va fa- que pòu donar l'imprecien a manteis autrei regiens de l'espandi occitan que son laissats de caire.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari