Acabi de pausar lo telefon. Lo secretari m’a explicat de longa, qu’a “maugrat de tot l’interés dau nòste projèit d’edicion occitana”, non serà pas possible d’ajudar la publicacion, estant que “los encastres de las ajudas son plan definits” e que malurosament i pòdem pas entrar.
 
Aqueth Mossur, charmant egau, me prepausèt de nos detalhar las exigéncias d’emplenhar atau de poder entrar dens los programas. Una brava seguida de condicions. Mes n’avossim pas de trabalhar de longa: plegar a tot aquò seré la negacion dau projèit en eth medish. De hèit, dens la vita vertadèira, es lo tarrenc que mia l’accion, e non pas las reglas.
 
Un còp de mei, auram de nos petaçar solets: los protocòls son tant estequits que pareishen d’estar prevists atau d’afavorir quauques projèits jà causits e jà pensats! De cap aus “sauvatges”, se troba tostemps quauquarren  per tirar las ajudas…
 
Un còp de mei lo trabalh  sau tarrenc es deishat de costat… Mespretz?
 
“Solide que non” nos conta lo nòste secretari, mes nos fau compréner qu’es lo ròtle daus elegits de definir l’accion publica en foncion de lors critèris e de causir qui e que serà ajudat.
 
Me divi estar un chic pegòt: jo qu’aurí pensat qu’au cap de mièg sègle de militantisme occitan, avèvi chic de las idèias aquí dessús e lo drèit, au mens, de portar paraula cap au poder cargat de l’ahar…
 
Una idèia estranha de la democracia, ic vui plan reconéisher,  que non pas de pensar qu’una politica plan pensada diu, çò purmèir, partir dau tarrenc, es de díser de l’experimentat per atau poder espelir la navetat.
 
Una idèia de las estranhas que non pas de pensar que l’accion culturau occitana es,  davant tot, un camin colectiu enriquit dau viscut de tots.
 
Una idèia de las estranhas que non pas de pensar que los elegits son au servici dau tarrenc e non pas lo contrari…
 
“Mon òmi! N’as pas arren comprés”.  Probable! Mes que i a una causa que  compreni: dab idèias atau, passi per un pisha-frèid, un cagant de purmèira que serà tostemps un travadèir. Mon amna gelosa diu estar emplenhada de maishanta fe: me farré consultar quauque bon metge!
 
En tot esperar de me suenhar, saunegi…
 
Saunegi que los elegits siin cargats d’acampar lo viscut de pertot: au costat de cadun per lo profièit de tots, puirin héser vàder un vam vertadèir: la hami de la creacion colectiva.
 
Saunèi? Pas totafèt: de quauquas annadas enlà, lo Conselh Generau de Gironda, organizèt cada mes,  una seguida d’amassadas ubertas a totas las bonas volontats, atau d’apitar accions tematicas. E vesurim chic a chic espelir una tropineta d’iniciativas sau tarrenc: diccionari toponimic, numerizacion (aus archius departamentaus) daus collectages amassats dempui annadas dens las associacions, CD de lenga,  eca.  Non estèt pas lo revolum, mes nos endralhèrem cap a una presa de consciéncia colectiva.
 
Aquò durèt dus ans,  dinc a la retirada dau responsable…
 
Contarèi pas tot aquò au metge: me vuiré pas mei suenhar!