Ès grand, Senhor, e fòrça lausable. Granda es ta vertut e non se pòt comptar ta saviesa. Un òme te vòl lausar, el qu'es una briga de ta creacion,  un òme que pòrta amb el sa mortalitat, que pòrta amb el lo testimoniatge de son pecat e lo testimoniatge de ta resisténcia als orgulhoses;  totun un òme te vòl lausar, el qu'es una briga de ta creacion.  Tu fas que siá una jòia de te lausar, perque nos as faches a ton imatge, e nòstre còr non tròba lo repaus qu'en tu.  Dona-me, Senhor, de saber e de comprene  se val mai t'invocar o te lausar, e se val mai te conéisser o t'invocar.  Mas qui t'invòca sens te conéisser? D'efièch, se non te coneis, pòt invocar un autre que tu. O puslèu òm non t'invòca per te conéisser? Cossí invocaràn lo en qui non an cregut? O cossí creiràn sens presicaire? Los que lo cèrcan lausaràn lo Senhor, qu'en lo cercant lo tròban e qu'en lo trobant lo lausaràn. Te cercarai, Senhor, en t'invocant e t'invocarai en cresent en tu, que ton evangèli nos es estat presicat.  La que t'invòca, Senhor,  es ma fe,  que m'as donada, que m'as inspirada per l'umanitat de ton filh,  pel ministèri de ton presicaire.
 

Cossí invocarai mon Dieu, mon Dieu e Senhor, puèi qu’es necite que l’apèle en ieu meteís quand l’invòque? Quina plaça i a en ieu per que venga en ieu mon Dieu, per que Dieu venga en ieu, lo Dieu que faguèt lo cèl e la tèrra? Es aital, Senhor mon Dieu? I a quicòm en ieu ont càpias? Lo cèl e la tèrra, que faguères e ont me faguères, i cabes? Perque res de tot çò qu'existís non existiriá  sens tu, cal que càpias dins tot çò qu'existís? Doncas, puèi qu'existissi ieu tanben, perqué te demandi que vengas en ieu, ieu que non existiriái se non foguèsses en ieu? Ieu non soi dins las regions infernosas, e totun i ès tanben, qu'e mai se davali  ieu dins lo mond infernós, i ès. En consequéncia, non  existiriái, mon Dieu,  non existiriái ges se non foguèsses en ieu. O puslèu non existiriái se non foguèssem en tu, de qui, per qui, en qui tot existís? Es aital, Senhor, es aital. Ont t'invòqui, ja que soi en tu? D'ont vendriás en ieu?  Ont me retirariái delà lo cèl e la tèrra, per que venguèsse puèi mon Dieu, que diguèt : “Ieu empleni lo cèl e la tèrra”?
 

En consequéncia, cabes dins lo cèl e la tèrra, puèi que los emplenas? Los emplenas e ne rèsta quicòm de tu, puèi que non i cabes? Ont vuèjas çò que rèsta de tu quand lo cèl e la tèrra son emplenats de tu ? Te fa mestièr d'èsser contengut endacòm, tu qu'o contenes tot, puèi que çò qu'emplenas, l'emplenas en contenent? D'efièch non son los vases plens de tu que te bailan l'estabilitat, perqu'e mai se se rompon, non t'escampas. Quand t'escampas sus nosautres, non t'estendes mas nos redreiças, ni mai te te dispèrsas mas nos recampas. Mas tot çò qu'emplenas, o emplenas de tu sencer. Perque non pòdes caber sencer en tot, una partida tieuna i cap e tot conten a l'encòp aquesta meteissa partida? Cada causa cap en caduna, las mai grandas en las mai grandas, las mai pichonas en las mai pichonas? En consequéncia,  i a en tu una partida mai granda e una partida mai pichona? O ès pertot sencer e res non te pòt conténer?