Lo secretari General de la CGT francesa, Thierry Lepaon, acusèt ièr lo govèrn francés e la direccion de la SNCF de mentir als franceses. Segon el, “los franceses non comprenon la cauma de la SNCF perque lo govèrn lor mentís” per çò qu’es dels perilhs que, segon lo sindicat, representa pels ciutadans la reforma ferroviària que prepara lo govèrn de Valls. Amb aqueles mots, lo sénher Lepaon ensajava de compensar las declaracions del primièr ministre francés, qu’aviá exprimit que la màger part dels ciutadans non compreniá la cauma dels emplegats ferroviaris.
 
Çò mai espantant es que, vist l’escambi dialectic entre los unes e los autres, semblariá que la question essenciala a debat non es pas se la reforma ferroviària es positiva o negativa per la qualitat dels servicis de transpòrt ferroviari, mas se la populacion francesa comprén o non la cauma dels sindicats de l’SNCF. Òsca! E, donc, per amor que lo debat es aqueste, uèi non intrarai dins la disquisicion de se la reforma es puslèu positiva o puslèu negativa. Per contra, ont voldrai plan intrar es dins la soscadissa sus la compreneson, l’eficacitat e l’utilitat vertadièra de la cauma.
 
Qué vòl dire comprene? La compreneson es la facultat o l’accion de comprene l’autre. Comprene l’autre vòl dire se metre al sieu lòc e ensajar d’experimentar çò que sentís l’autre. Es çò que lo grèc nos ensenha amb lo mot empatia (del grèc ancian, ἐν, dins, a l’interior e πάθoς, patiment). Es a dire, “experimentar lo patiment de l’autre”.
 
Se comprene es experimentar d’empatia vers l’autre, me demandi qu’es plan que los sindicats de l’SNCF apelen a l’empatia dels ciutadans franceses vers los salariats ferroviaris, mas, los salariats de l’SNCF, après 8 jorns de cauma, an experimentat la mendra dòsi d’empatia vèrs los emplegats e salariats franceses? An sentit la mendra empatia vèrs las familhas que se devon despatolhar dempuèi la setmana passada per arribar a l’ora al trabalh, per aver lo temps de menar los dròlles a l’escòla, per tornar a l’ostal non gaire tard, etc.?
 
Sens dobte, non. Perque se los emplegats de la SNCF s’aguèssen expermimentat l’empatia minimament amb los autres salariats compatriòtas, non aurián organizat aquelas caumas coma mesura de pression cap al govèrn francés. Car, vertadièrament, a qual tafura mai aquestas caumas? Al govèrn francés o als ciutadans?
Sens dobte, encara, als ciutadans. E s’aquela cauma a los que tafura mai es als ciutadans, cossí vòlon los sindicats qu’après los ciutadans se solidarizen? Cossí pretendon que comprengam las lors demandas s’eles son incapables de comprene que son a se batre contra los aliats? Que los adversaris son endacòm mai?
 
Solide, me diretz que non i a res de mai eficaç que las caumas estrictas e disciplinadas, per obténer çò que se vòl. Ieu non i soi d’acòrd perque, coma o disiái, aquelas caumas non còstan pas grand causa al govèrn. Per contra, que se passariá s’en lòc d’estancar los trens, los nòstres amics sindicalistas de l’SNCF s’organizèssen e decidiguèssen d’estancar de verificar se los usatgièrs del tren an pagat o non lo tiquet? Encara melhor: que decidiguèssen de non voler vendre ni un tiquet e atudèssen las maquinas automaticas?
 
S’o faguèssen aital, los que serián vertadièrament dins la merda serián los directors de l’SNCF, e lo ministre. Non coma ara, que sèm los camaradas salariats, los que ne patissèm las consequéncias.