La novèla es caduda au bèth miei de la setmana passada:
 
Stéphane Ravier, cònsol FN deu 7u sector de Marselha (13u e 14u arrondiments) interditz “l’usatge d’una auta lenga que lo francés, notadament dens los centres sociaus o d’animacion” per una circulara deu 26 de junh de 2014 enviada aus 23 centres d’animacion deu sector. Aquera interdiccion pertòca pas lo cas quan l’interlocuator parlaré pas lo francés.
 
S’apuja sus l’article 2 de la constitucion francesa e sustot sus planhs de personas se sentissent exclusas o discriminadas, ja que pas nada tralha de taus clams aja podut estar enregistrada.
 
Après la suppression de repaish a gratis dens las cantinas (Lo Pontet, Vau clusa) e l’interdiccion de penjar la bugada a la finèstra (Besièrs), lo Front National muisha cada jorn sa cara vertadièra, plan aluenhada de son programa electorau popular e meslèu semblasociau.
 
Paradoxalament, aquesta defensa pòt estar un bon astre ende l’occitan e las lengas minorizadas de França, sabèssem comunicar de plan.
 
En efèit es lo parat de rebrembar que lo FN es lo partit mès opausat a las lengas de tot lo paisatge politic exagonau, lhevat benlèu lo Front de Gauche, mès aquò concernís sustot son miaire Jean-Luc Mélenchon, jacobin herotge, lavetz que los sòcis de basa deu movement semblan pas jamès au sicut e semblan càder de la luna quan los questionam sus aquò.
 
Lo partit deus Le Pen vòta dens cada instància locala sistematicament en contra de tot çò que pòt ajudar las lengas, e las declaracions de la Marine suus panèu bilingües bretons (“On revient au bilinguisme, c’est extrèmement grave”) deishan pas cap de dobte sus sa volontat de contunhar “d’eradicar las lengas que son pas lo francés suu territòri de la Republica”.
 
Lo FN es lo partit que, adara, hè parlar mès. Aquesta formacion politica deisha pas indiferent e lo debat es sovent rufa a son subjècte. La part màger deu son electorat es pas especialament de dreta extrèma mès lo causís per eliminacion, en·hastiats que son deus “partits de govèrn” que semblan pas quitament s’interessar aus problèmas deu petit pòble (e benlèu se’n trufar drin).
 
L’occitan a patit e benlèu patís totjorn (totun fòrça mensh que non pas abans mès encara un pauc) d’un imatge retrograde portat e cultivat peus jacobins. La fòrça deus “antilengas” franceses es estat de hèr s’opausar artificialament duas nocions: la Republica, son egalitat e sas libertats, nascudas de la santa Revolucion Francesa, contra lo retorn a l’ancian regime, au feudalisme e a l’obscurantisme, dens lo quau las lengas ditas “regionalas” s’incríven.
 
Pensi francament que, au contra, la lenga catalana dens l’estat espanhòu a agut “l’astre” (me cau botar guilhemets e verguetas deus espesses) de simbolizar un moment l’esperit de resisténcia de cap au franquisme que la combatèva a tota fòrça. Solide, n’estó pas aquò la sola rason de sa subervida relativament mès escaduda que non pas la de l’occitan, mès a shens de dobte contribuït a balhar un imatge positiu.
 
Vaquí adara lo parat de revirar la tendéncia anciana e de muishar clarament que l’occitan, lo breton, lo catalan, etc … se plaçan deu costat de la resisténcia en ganhar lo còr de simpatizants d’esquèrra que son sovent convençuts peu discors jacobin citat mès de d’ora.
 
Aquò qu’es evidentament una question de marcatatge o de marketing se volètz. S’es fòrça mauaisit de hèr conéisher l’istòria d’Occitània e son ròtle positiu d’un punt de vista de la tolerància, de la libertat religiosa, de la democracia e de la plaça de las hemnas, l’actualitat nos para la barra end’un retorn au purmèr plan de las lutas contra los dangèrs deu totalitarisme e deu nacionalisme.
 
Après, se pausa lo problèma de la nòsta fòrça de poder estar veseders sus aquesta question. De tot biaish, s’ensajam pas …