I a temps adara que n’èi pas escrivut mès en aqueths moments de fin d’annada, e per héder un bilanç de la mia purmèira annada d’ensenhament bilingue,  èi una causa de díser, denonciar, cridar a tots èsters umans que se disen “occitans”.
 
Sèi plan esbaudida dau pauc de fiertat qu’an los regents bilingues uèi lo dia. Òc, daunas e sénhers, en mèi d’un nivèu mèi que lèugèir en lenga, (“r” apicala desapareishuda, vocabulari francisat etc.) adara, l’explic que s’enten dens totas amassadas bilingues dab pairs es l’ideia de qué, òc,  es plan  un ensenhament bilingue mès en arren serà un escur prau francés. En resulta, indirectament, e podem ausir aquò: “ce que nous apprenons c’est du patois, à l’oral, le français ne sera jamais menacé”.
 
Es aquò la batèsta que volem? Es atau que vam poder víver liures dens lo nòste país?
 
Jo me sembla mèi de la vergonha e d’un “non pas i créder” mèi que de militantisme. E es atau qu’après, los collègas antioccitans nos mespresan, e s’escasen a destrusir totas las oportunitats de doberturas de classas bilinguas.
 
N’i a pas longtemps enqüera, me demandèran de’m carar pr’amor qu’amuishavi tròp mon amor de la lenga e lo hèit que mons eslhèves e los pairs èran urós de parlar l’occitan dab jo.
 
Un ensenhament bilingue, òc perqué pas, mès non fau héder de brut…. shau… los francés e poderén se botar en colèra.
 
Me sembla que sèi dens lo men drèit: parli occitan dens lo men país. Pas digun n’a d’empachar quauqu’un de parlar la sua lenga dens lo son país. Non pensatz?
 
Un vertadèir trabuc s’aubrís aquí me sembla: si volem transméter de plan la nòsta lenga, ja nos fau estar segurs e fiers de çò que sem. E si volem gents convençudas, nos fau monde plan format e que pòt respóner a las pelejas daus “antiregionaus”. Que son gents, en realitat, hòrt nècis a perpaus de la lora identitat.
 
Collègas de doman e de uèi, sietz fiers de la vòsta lenga, ne vos estujatz pas. Si que non deishatz càder vos pregui. De héder las causas a mitat, hè mèi de mau que non pas héder arren.