La “Mair e la Hilha“ es una cançon tradicionau occitana plan coneishuda , trufan- deca en tot purmèir, mes benlèu mei: una soscada suu temps que passa e suu vielhumi.

 
N’i a pas que los mainatges per pensar que l’amna vielhís a la mesura deu còrs. Nosauts, los grans, sabem plan que, se lo temps qui passa s’escriu suu còrs, l’amna demora totjorn egau. Es atau que lo miralh, cada matin e cada jorn mei, s’acaba d’estar mensongèir. Lo que s’espia s’i vei atau com estèt i a pausa: joen e beròi. Pr’amor que çò que li amuisha lo miralh n’es pas lo son còrs, es la sua amna.
 
Atau èra de la mair, que cada matin, s’espiava per aver lo plasèr de s’i véser enqüera joena. Mes, egau, passa lo temps e çò qu’estot n’es pas mei...
 
Atau èra de la hilha que cada matin descubriva sa beutat que s’espeliva: lo miralh que n’avè pas enqüera besunh de mentir.
 
Uèi lo dia, dens un canton de blat qu’anavan trabalhar, la mair e la hilha descobriren un dròlle adromit sus l’erbeta. Sa beutat prigonda e doça pertoquèt de tira lo còr de l’una com de l’auta.
 
La mair tornava soscar a tots aqueths gojats que s’avèvan tant plan sabut la héser dançar. Li auré tant agradat, enqüera un còp, benlèu lo darrèir, de virolejar dens los braç vigorós.
 
Alavetz, dishot a sa hilha: —Aqueste gojat, lo me fau. Tu, qu’auràs lo blat.
 
Mes i avè dejà bèra pausa que la hilha joenòta, au prigond de la neit, saunejava d’aqueth dròlle charmant que la sauré entrainar dens la dança amorosa. E aquí qu’apareishèva, com dens los sauneis: tot vaseva possible.
 
E la hilha responot a la mair: — Aqueste gojat, me lo fau. Tu, qu’auràs lo blat.
 
Lo gojat, desvelhat, que comprengot viste: espiava l’una, espiava l’auta: lèu, anava faler causir.
 
— Gojat, ven dab jo! — dishot la mair, çò que t’ensenharèi, nada joenòta te lo puirà pas balhar.

— Vertat — se disèva lo dròlle que jà pensava a d’aqueths sentits qu’ignorava.
 
— Gojat, ven dab jo! — dishot la hilha. Trobava pas arren mei de díser mes que l’espiava dab sos ulhs clars que horavan lo còr.
 
— Lo còr o la rason? — Se pensava lo dròlle, que non podèva pas causir.
 
— Hilha! Deisha-me lo, dishot la mair, tu, qu’auràs lo blat.
 
— Mair, deishatz-me lo — responot la hilha, qu’auratz, vosauts, lo blat.

— Lo jutge decidirà — dishot la mair.

— Atau serà! — responot la hilha.
 
E tots tres angón véser lo jutge.
 
— Jutge! —dishot la mair— aqueth gojat me lo fau! Per jo serà benlèu lo darrèir e çò que li pui ensenhar, nada joenòta li puirà pas jamei balhar!
 
— Jutge, dishot la hilha, aqueth gojat me lo fau! —E ne trobava pas arren mei a díser sonque sa joenessa que parlava per era.
 
Lo jutge espièt longament l’una, pui l’auta. Aquò hasè bèra pausa que n’avè pas agut de jutjar causa tant mauaisida.
 
— Mair —dishot— soi vielh atau com tu, e pui compréner lo besunh de profièitar un chic enqüera de la vita, — mes en amuishar au gojat, çò que descubrim nosauts, chic a chic, a fòrça d’annadas, li tirarés lo plaser de vàser vielh. Fau que vita se bastissi a la mesura deu temps que passa.
 
— Lo gojat serà per ta hilha, e tu, qu’auràs lo blat. —Lo jutge espièt longament la mair davant de contunhar de díser:
 
— Egau es temps enquèra.
 
Alavetz los dus joens se prengoren per la man, e com s’eslunhavan, ne pensèren pas briga de se revirar.
 
Mes, s’avossin pres lo temps d’espiar de darrèir, aurén vist que lo jutge, eth tanben, preneva la man de la mair.