Opinion
“Arribavan los francimands” (II)
Après l’article del dijòus passat, podriam pensar que la lenga occitana a una cèrta “libertat” de movement —çò que d’unes ne dison free inversion—, per çò qu’es de l’òrdre dels mots dins la frasa occitana, per amor que, coma o avèm vist amb los exemples de Bodon, en occitan podèm plan trobar de frasas amb lo subjècte a esquèrra del vèrb, mas tanben a dreita.
De fait, i a fòrça mond que pensa qu’existisson quatre posicions sintacticas possiblas del subjècte en occitan. Vòli recuperar un tròç de comentari d’un lector qu’escriguèt a prepaus de l’article, publicat fa un an, Sujeto, verbo y predicado, e qu’exemplifica aquesta pensada.
Aquí l’avètz:
Partegi los tres primièrs punts del comentari, mas non pas lo quatren. Pensi, pasmens, que seriá ja una avançada enòrma que la màger part dels occitanofòns foguèssen conscients dels tres primièrs punts. Ara, ça que la, la question essenciala serà de discutir se, en las lengas pro-drop, lo subjècte a esquèrra (pre-verbal) pòt èsser un “subjècte pre-verbal non periferic”, coma prepausa l’autor del comentari; o ben, es tostemps un element dislocat amb una represa anaforica —jos la forma de la concordança verbala en lòc d’un clitic—, dit d’un autre biais, un element “sinislocat” al marge esquèrre de la mairitz proposicionala. Solide, ieu defendi aquesta segonda opcion.
Un dels lingüistas catalans que mai a trabalhat sus aquesta question es Enric Vallduví. Dins la Gramàtica del català contemporani (v.II). podèm trobar lo sieu article L’oració com a unitat informativa. La tèsi que defend Vallduví dins aqueste article es que, d’un punt de vista estructural, lo subjècte del catalan fonciona exactament del meteis biais que los complements del vèrb, es a dire, dispausa de tres ubicacions per se manifestar, que son aquestas: la plaça canonica (post-verbala), la sinislocacion, e la dextralocacion. Aquò vòl dire que, per Vallduví, cada còp que lo subjècte del catalan apareis a l’esquèrra de la frasa es tostemps, en realitat, un subjècte en posicion periferica. Es a dire, la tèsi de Vallduví desestima tota teoria de free inversion del subjècte, considèra que non es possible que lo subjècte aja 4 ubicacions per se manifestar (post-verbala, pre-verbala, sinislocacion e dextralocacion), e defend que lo catalan es una lenga amb una estructura canonica VOS (vèrb-objècte-subjècte).
Vallduví argumenta fòrça plan aquesta posicion pel catalan. Mas, e per l’occitan? Ieu, fa longtemps que me demandi se los meteisses arguments de Vallduví que servisson pel catalan, podrián servir per l’occitan. La responsa, almens la responsa que me sembla corrècta, es que, solide, los arguments del catalan servisson tanben per l’occitan.
Mas abans d’avançar mai, benlèu caldriá explicar un pauc aquestas nocions de sinislocacion, dextralocacion, plaça canonica, posicion (non) periferica, VOS, etc. Per exemple, nos cal saber que quand parlam de sinislocacion e dextralocacion, de fait, parlam de çò que sovent se’n ditz dislocacion a esquèrra e dislocacion a dreita, respectivament. Es a dire, aquelas construccions ont un dels elements amb una valor de topic se plaça dins la periferia oracionala esquèrra o dreita e que daissa a sa plaça d’origina un element clitic que i manten concordança de cas. Exemple: “las pomas(,) las comprarai deman”.
Per posicion periferica devèm comprendre tot çò que se tròba defòra de la mairitz proposicionala (matrix sentence[1]), es a dire, defòra del sintagma proposicional mai intèrn, ont se tròba lo vèrb e los sieus arguments e complements circonstancials. Aital, donc, per posicion non periferica devèm comprendre çò contrari: tot çò que se tròba dins la mairitz proposicionala.
Per plaça canonica devèm comprendre aquela plaça qu’ocupa un element de la frasa d’un biais neutre, non marcat.
Un còp conegut l’univèrs de nocions, nos podèm apercebre de quicòm important: aital coma o avèm ja dit, una de las caracteristicas basicas que s’utiliza per identificar las sinislocacions e las drextalocacions d’Objècte Dirècte o d’Indirècte es la preséncia del pronom de represa (“las pomas(,) las comprarai deman”). Çaquelà, aquò non fonciona aital pel Subjècte, per amor que, ni en catalan ni en la màger part de l’occitan, non existís lo pronom clitic nominatiu, e, donc, aquò fa que se jamai lo subjècte es sinislocat o dextralocat, trobem una abséncia totala de pronom clitic de represa[2]. Aquò, de segur, fa mai complicada la tasca de reconeissença de proposicions amb lo subjècte sinislocat o dextralocat[3]. Es a dire, per exemple, se daissam de costat la question prosodica, la sequéncia va far lo sopar lo Pèire podriá èsser perfaitament una oracion VOS, amb un subjècte post-verbal non periferic, mas tanben podriá èsser perfaitament una oracion amb lo subjècte dextralocat. Aital meteis, Lo Pèire va far lo sopar podriá èsser perfaitament una seqüéncia SVO, coma una sinislocacion de subjècte, exactament egala a la sinislocacion del datiu Al Pèire li van far lo sopar, ont òc que i podèm plan veire lo pronom de represa.
La question importanta, donc, lo debat que prepausa Vallduví, es d’ensajar de saber d’un biais segur quora avèm un subjècte canonic e quora es dislocat.
Per astre, los autres critèris que tanben servisson per identificar las dislocacions d’Objècte Dirècte e d’Indirècte non desapareisson pel Subjècte e ne caracterizan tanben la dislocacion. Per exemple: los subjèctes sinislocats precedisson los mots interrogatius dins las oracions interrogativas, ¿L’Estadi Tolosan quora ganharà la liga?, e los dextralocats se plaçan a la dreita de la cima totala, ¿Quora ganharà la LIGA, l’Estadi Tolosan? Las interjeccions conativas de l’occitan coma òc, tè, òsca, puta, pecaire, eh, macarel, se pòdon intercalar entre la mairitz proposicionala e las posicions de sinislocacion e dextralocacion, e, donc, pòdon indicar quora un subjècte es dislocat: ¿L’Estadi Tolosan, pecaire, quora ganharà la LIGA? e ¿Quora ganharà la LIGA, macarel, l’Estadi Tolosan?
Finalament, quand avèm una sinislocacion multiple, cada còp que lo subjècte siá lo sintagma dislocat mai aluenhat de la mairitz proposicionala, sabrem plan segur qu’es dislocat. Per exemple: L’Estadi Tolosan la liga non la ganharà, o tanben Non la ganharà PAS, la liga, l’Estadi Tolosan. Evidentament, quand avèm una sinislocacion, tanben podèm saber de segur que lo subjècte serà dislocat s’es lo subjècte d’una proposicion subordinada que se junh al marge esquèrre de la proposicion principala: L’Estadi Tolosan cresi que ganharà la liga (...).
En conclusion, l’existéncia de la sinislocacion e la dextralocacion de subjècte pensi qu’es inquestionabla. Per contra, cal far atencion de non confondre pas los subjèctes dextralocats per los subjèctes post-verbals non periferics. Per exemple, los subjèctes dextralocats de (1) non an res a veire amb los subjèctes post-verbals de (2) (las majusculas mòstran la cima tonala):
1.
a) Ièr faguèt lo SOPAR, tè, lo Pèire.
¿Ièr faguèt lo SOPAR, òc, lo Pèire? (...o faguèt lo dinar?)
b) Ongan ganharà la LIGA, òsca, l’Estadi Tolosan!
¿Ongan ganharà la LIGA, òc, l’Estadi Tolosan? (...o la Champions?)
c) Es ja VENGUT, pecaire, lo Pèire!
¿Es ja VENGUT, òc, lo Pèire? (...o es de camin encara?)
2.
Per conclure, Vallduví i apond:
“Davant d’aquesta situació, en què hi ha casos indubtables de sinislocació del subjecte i en què tots els casos putatius d’ordre SV poden ser analitzats també com a sinislocació, hom ha proposat que tots els subjectes preverbals són, en realitat, subjectes sinislocats. Amb això s’aconsegueix d’eliminar una de les quatre opcions posicionals del subjecte i, així, tant subjecte com complements tenen un capteniment anàleg: una única ubicació canònica a la dreta del verb i l’opció d’ubicació marcada als marges esquerre i dret de la matriu oracional. Aquesta proposta, és clar, té com a conseqüència que el català ha de ser vist com a llengua VOS, i no com a llengua SVO.”
Pensi que uèi avèm ja plan trabalhat. Vos vau daissar soscar a prepaus de tot aquò e dijòus venent, se tot va plan, seguirem e acabarem. I pòt aver qualqu’un que se demande perqué consacram tant de temps a quicòm que sembla tan abstracte e benlèu insubstancial. E ben, a ieu aquesta question me sembla fòrça importanta, sustot en relacion amb lo foncionament de las lengas que non an lo subjècte nul (coma lo francés e l’anglés). Pensi que se se confirmèsse l’ipotèsi que lo subjècte a esquèrra (pre-verbal) de l’occitan es tostemps un element dislocat e que la siá plaça canonica, donc, es tostemps la post-verbala, aquò voldriá dire que caldriá, per exemple, cambiar e revisar un fum de causas. Per exemple: cèrts critèris dels manuals de traduccion de lengas coma lo francés-occitan, l’anglés-occitan, lo francés-catalan, e, tanben probablament, l’anglés-espanhòl, lo francés-espanhòl, l’anglés-italian, lo francés-italian, etc. Mas, en tot cas, de tot aquò ne parlarem la setmana venenta.
De fait, i a fòrça mond que pensa qu’existisson quatre posicions sintacticas possiblas del subjècte en occitan. Vòli recuperar un tròç de comentari d’un lector qu’escriguèt a prepaus de l’article, publicat fa un an, Sujeto, verbo y predicado, e qu’exemplifica aquesta pensada.
Aquí l’avètz:
“A ieu me sembla que i a quatre posicions sintacticas possiblas pels grops nominals e pronoms que revèrtan lo subjècte d’una declarativa en occitan. Pòdon aparéisser:
1- en posicion pòstverbala dins la mairitz de la frasa: “Venguèron tres mila personas.”
Dins aqueste cas, aquel grop nominal es en fòcus. Constituís una informacion nòva, absenta del discors precedent; es çò que se sona lo rèma de la frasa. Fa partida de çò que la frasa apòrta de novèl a la convèrsa.
2- fòra de la mairitz de la frasa, dislocat a la drecha: “An manjat, los dròlles.”
3- fòra de la mairitz de la frasa, dislocat a l’esquèrra: “Los dròlles, an manjat.”
Dins aquestes dos cases (2 e 3), se n’es ja parlat abans dins lo discors, del referent d’aquel grop nominal, o aumens es un referent que se pòt inferir aisidament. Es d’informacion mai o mens vièlha; es pas en fòcus. Es çò que se sona lo tèma (o, en anglés, “topic”) de la frasa, es a dire, es çò que se’n parla, çò sus qué se ditz quicòm de nòu.
Dins lo cas 2, se rapèla simplament quin es lo tèma de la frasa. L’intonacion sus aquel grop es generalament plana, dins un registre bas.
Dins lo cas 3, se presenta lo tèma, e generalament apareis aital quand se càmbia de tèma rapòrt al discors precedent. Ça que la, e mai siá un tèma novèl, es pas çò que la frasa apòrta de novèl al discors. Dins aqueste cas, l’intonacion sus aquel grop es generalament ascendenta, e i a coma una mena de pausa o d’alongament a la fin.
4- en posicion preverbala dins la mairitz de la frasa: “Los dròlles an manjat.”
Dins aqueste darrièr cas, i a pas obligatòriament de cambiament de tèma rapòrt a çò que ven abans. I aurà ben un accent ascendent sus la sillaba tonica del subjècte, mas aquel movement ascendent contunha pas sus la sillaba pòstonica seguenta, e i a pas de pausa nimai d’alongament a la fin del subjècte. Lo subjècte fa partida de l’informacion nòva (tota la frasa apòrta d’informacion nòva al discors), mas es pas mai important que ren mai dins la frasa.”
1- en posicion pòstverbala dins la mairitz de la frasa: “Venguèron tres mila personas.”
Dins aqueste cas, aquel grop nominal es en fòcus. Constituís una informacion nòva, absenta del discors precedent; es çò que se sona lo rèma de la frasa. Fa partida de çò que la frasa apòrta de novèl a la convèrsa.
2- fòra de la mairitz de la frasa, dislocat a la drecha: “An manjat, los dròlles.”
3- fòra de la mairitz de la frasa, dislocat a l’esquèrra: “Los dròlles, an manjat.”
Dins aquestes dos cases (2 e 3), se n’es ja parlat abans dins lo discors, del referent d’aquel grop nominal, o aumens es un referent que se pòt inferir aisidament. Es d’informacion mai o mens vièlha; es pas en fòcus. Es çò que se sona lo tèma (o, en anglés, “topic”) de la frasa, es a dire, es çò que se’n parla, çò sus qué se ditz quicòm de nòu.
Dins lo cas 2, se rapèla simplament quin es lo tèma de la frasa. L’intonacion sus aquel grop es generalament plana, dins un registre bas.
Dins lo cas 3, se presenta lo tèma, e generalament apareis aital quand se càmbia de tèma rapòrt al discors precedent. Ça que la, e mai siá un tèma novèl, es pas çò que la frasa apòrta de novèl al discors. Dins aqueste cas, l’intonacion sus aquel grop es generalament ascendenta, e i a coma una mena de pausa o d’alongament a la fin.
4- en posicion preverbala dins la mairitz de la frasa: “Los dròlles an manjat.”
Dins aqueste darrièr cas, i a pas obligatòriament de cambiament de tèma rapòrt a çò que ven abans. I aurà ben un accent ascendent sus la sillaba tonica del subjècte, mas aquel movement ascendent contunha pas sus la sillaba pòstonica seguenta, e i a pas de pausa nimai d’alongament a la fin del subjècte. Lo subjècte fa partida de l’informacion nòva (tota la frasa apòrta d’informacion nòva al discors), mas es pas mai important que ren mai dins la frasa.”
Partegi los tres primièrs punts del comentari, mas non pas lo quatren. Pensi, pasmens, que seriá ja una avançada enòrma que la màger part dels occitanofòns foguèssen conscients dels tres primièrs punts. Ara, ça que la, la question essenciala serà de discutir se, en las lengas pro-drop, lo subjècte a esquèrra (pre-verbal) pòt èsser un “subjècte pre-verbal non periferic”, coma prepausa l’autor del comentari; o ben, es tostemps un element dislocat amb una represa anaforica —jos la forma de la concordança verbala en lòc d’un clitic—, dit d’un autre biais, un element “sinislocat” al marge esquèrre de la mairitz proposicionala. Solide, ieu defendi aquesta segonda opcion.
Un dels lingüistas catalans que mai a trabalhat sus aquesta question es Enric Vallduví. Dins la Gramàtica del català contemporani (v.II). podèm trobar lo sieu article L’oració com a unitat informativa. La tèsi que defend Vallduví dins aqueste article es que, d’un punt de vista estructural, lo subjècte del catalan fonciona exactament del meteis biais que los complements del vèrb, es a dire, dispausa de tres ubicacions per se manifestar, que son aquestas: la plaça canonica (post-verbala), la sinislocacion, e la dextralocacion. Aquò vòl dire que, per Vallduví, cada còp que lo subjècte del catalan apareis a l’esquèrra de la frasa es tostemps, en realitat, un subjècte en posicion periferica. Es a dire, la tèsi de Vallduví desestima tota teoria de free inversion del subjècte, considèra que non es possible que lo subjècte aja 4 ubicacions per se manifestar (post-verbala, pre-verbala, sinislocacion e dextralocacion), e defend que lo catalan es una lenga amb una estructura canonica VOS (vèrb-objècte-subjècte).
Vallduví argumenta fòrça plan aquesta posicion pel catalan. Mas, e per l’occitan? Ieu, fa longtemps que me demandi se los meteisses arguments de Vallduví que servisson pel catalan, podrián servir per l’occitan. La responsa, almens la responsa que me sembla corrècta, es que, solide, los arguments del catalan servisson tanben per l’occitan.
Mas abans d’avançar mai, benlèu caldriá explicar un pauc aquestas nocions de sinislocacion, dextralocacion, plaça canonica, posicion (non) periferica, VOS, etc. Per exemple, nos cal saber que quand parlam de sinislocacion e dextralocacion, de fait, parlam de çò que sovent se’n ditz dislocacion a esquèrra e dislocacion a dreita, respectivament. Es a dire, aquelas construccions ont un dels elements amb una valor de topic se plaça dins la periferia oracionala esquèrra o dreita e que daissa a sa plaça d’origina un element clitic que i manten concordança de cas. Exemple: “las pomas(,) las comprarai deman”.
Per posicion periferica devèm comprendre tot çò que se tròba defòra de la mairitz proposicionala (matrix sentence[1]), es a dire, defòra del sintagma proposicional mai intèrn, ont se tròba lo vèrb e los sieus arguments e complements circonstancials. Aital, donc, per posicion non periferica devèm comprendre çò contrari: tot çò que se tròba dins la mairitz proposicionala.
Per plaça canonica devèm comprendre aquela plaça qu’ocupa un element de la frasa d’un biais neutre, non marcat.
Un còp conegut l’univèrs de nocions, nos podèm apercebre de quicòm important: aital coma o avèm ja dit, una de las caracteristicas basicas que s’utiliza per identificar las sinislocacions e las drextalocacions d’Objècte Dirècte o d’Indirècte es la preséncia del pronom de represa (“las pomas(,) las comprarai deman”). Çaquelà, aquò non fonciona aital pel Subjècte, per amor que, ni en catalan ni en la màger part de l’occitan, non existís lo pronom clitic nominatiu, e, donc, aquò fa que se jamai lo subjècte es sinislocat o dextralocat, trobem una abséncia totala de pronom clitic de represa[2]. Aquò, de segur, fa mai complicada la tasca de reconeissença de proposicions amb lo subjècte sinislocat o dextralocat[3]. Es a dire, per exemple, se daissam de costat la question prosodica, la sequéncia va far lo sopar lo Pèire podriá èsser perfaitament una oracion VOS, amb un subjècte post-verbal non periferic, mas tanben podriá èsser perfaitament una oracion amb lo subjècte dextralocat. Aital meteis, Lo Pèire va far lo sopar podriá èsser perfaitament una seqüéncia SVO, coma una sinislocacion de subjècte, exactament egala a la sinislocacion del datiu Al Pèire li van far lo sopar, ont òc que i podèm plan veire lo pronom de represa.
La question importanta, donc, lo debat que prepausa Vallduví, es d’ensajar de saber d’un biais segur quora avèm un subjècte canonic e quora es dislocat.
Per astre, los autres critèris que tanben servisson per identificar las dislocacions d’Objècte Dirècte e d’Indirècte non desapareisson pel Subjècte e ne caracterizan tanben la dislocacion. Per exemple: los subjèctes sinislocats precedisson los mots interrogatius dins las oracions interrogativas, ¿L’Estadi Tolosan quora ganharà la liga?, e los dextralocats se plaçan a la dreita de la cima totala, ¿Quora ganharà la LIGA, l’Estadi Tolosan? Las interjeccions conativas de l’occitan coma òc, tè, òsca, puta, pecaire, eh, macarel, se pòdon intercalar entre la mairitz proposicionala e las posicions de sinislocacion e dextralocacion, e, donc, pòdon indicar quora un subjècte es dislocat: ¿L’Estadi Tolosan, pecaire, quora ganharà la LIGA? e ¿Quora ganharà la LIGA, macarel, l’Estadi Tolosan?
Finalament, quand avèm una sinislocacion multiple, cada còp que lo subjècte siá lo sintagma dislocat mai aluenhat de la mairitz proposicionala, sabrem plan segur qu’es dislocat. Per exemple: L’Estadi Tolosan la liga non la ganharà, o tanben Non la ganharà PAS, la liga, l’Estadi Tolosan. Evidentament, quand avèm una sinislocacion, tanben podèm saber de segur que lo subjècte serà dislocat s’es lo subjècte d’una proposicion subordinada que se junh al marge esquèrre de la proposicion principala: L’Estadi Tolosan cresi que ganharà la liga (...).
En conclusion, l’existéncia de la sinislocacion e la dextralocacion de subjècte pensi qu’es inquestionabla. Per contra, cal far atencion de non confondre pas los subjèctes dextralocats per los subjèctes post-verbals non periferics. Per exemple, los subjèctes dextralocats de (1) non an res a veire amb los subjèctes post-verbals de (2) (las majusculas mòstran la cima tonala):
1.
a) Ièr faguèt lo SOPAR, tè, lo Pèire.
¿Ièr faguèt lo SOPAR, òc, lo Pèire? (...o faguèt lo dinar?)
b) Ongan ganharà la LIGA, òsca, l’Estadi Tolosan!
¿Ongan ganharà la LIGA, òc, l’Estadi Tolosan? (...o la Champions?)
c) Es ja VENGUT, pecaire, lo Pèire!
¿Es ja VENGUT, òc, lo Pèire? (...o es de camin encara?)
a) Ièr faguèt lo sopar (*tè) lo PÈIRE.
¿Ièr faguèt lo sopar (*òc) lo PÈIRE? (...o lo faguèt lo Ricard?)
b) Ongan ganharà la liga (*òsca) l’ESTADI TOLOSAN.
¿Ongan ganharà la liga (*òc) l’ESTADI TOLOSAN? (...o l’Olimpic de Marselha?)
c) Es ja vengut (*pecaire) LO PÈIRE.
¿Es ja vengut (*òc) LO PÈIRE? (...o sonque la siá dòna?)
Ditz Vallduví: Los subjèctes de (1) se plaçan a la dreita de la cima totala e permeton la preséncia de las particulas interjectivas entre eles e la maIritz proposicionala, quicòm que mòstra la siá natura periferica. Per contra, los subjèctes (2) son eles que recebon la cima totala e non permeton que cap d’interjeccion conativa s’intercale entre eles e l’autra partida de la proposicion.¿Ièr faguèt lo sopar (*òc) lo PÈIRE? (...o lo faguèt lo Ricard?)
b) Ongan ganharà la liga (*òsca) l’ESTADI TOLOSAN.
¿Ongan ganharà la liga (*òc) l’ESTADI TOLOSAN? (...o l’Olimpic de Marselha?)
c) Es ja vengut (*pecaire) LO PÈIRE.
¿Es ja vengut (*òc) LO PÈIRE? (...o sonque la siá dòna?)
Per conclure, Vallduví i apond:
“Davant d’aquesta situació, en què hi ha casos indubtables de sinislocació del subjecte i en què tots els casos putatius d’ordre SV poden ser analitzats també com a sinislocació, hom ha proposat que tots els subjectes preverbals són, en realitat, subjectes sinislocats. Amb això s’aconsegueix d’eliminar una de les quatre opcions posicionals del subjecte i, així, tant subjecte com complements tenen un capteniment anàleg: una única ubicació canònica a la dreta del verb i l’opció d’ubicació marcada als marges esquerre i dret de la matriu oracional. Aquesta proposta, és clar, té com a conseqüència que el català ha de ser vist com a llengua VOS, i no com a llengua SVO.”
Pensi que uèi avèm ja plan trabalhat. Vos vau daissar soscar a prepaus de tot aquò e dijòus venent, se tot va plan, seguirem e acabarem. I pòt aver qualqu’un que se demande perqué consacram tant de temps a quicòm que sembla tan abstracte e benlèu insubstancial. E ben, a ieu aquesta question me sembla fòrça importanta, sustot en relacion amb lo foncionament de las lengas que non an lo subjècte nul (coma lo francés e l’anglés). Pensi que se se confirmèsse l’ipotèsi que lo subjècte a esquèrra (pre-verbal) de l’occitan es tostemps un element dislocat e que la siá plaça canonica, donc, es tostemps la post-verbala, aquò voldriá dire que caldriá, per exemple, cambiar e revisar un fum de causas. Per exemple: cèrts critèris dels manuals de traduccion de lengas coma lo francés-occitan, l’anglés-occitan, lo francés-catalan, e, tanben probablament, l’anglés-espanhòl, lo francés-espanhòl, l’anglés-italian, lo francés-italian, etc. Mas, en tot cas, de tot aquò ne parlarem la setmana venenta.
[1] A sentence in which another sentence is embedded.
[2] Aital coma o defend Vallduví, la foncion de represa la fa, pels subjèctes dislocats, la concordança verbala.
[3] Cal notar, ça que la, que i a una classa especiala de subjèctes que mòstran un pronom de represa quand apareisson dislocats, que son la classa de subjèctes apelats partitius, del biais qu’una proposicion canonica coma Venon de trens plan sovent (ont, canonicament, non es possible d'aver lo subjècte en posicion pre-verbala) se transforma, se la sinislocam e/o dextralocam, en (De) trens ne venon plan sovent e Ne venon plan sovent, de trens.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#3 Jo que soi d'acòrd dab Girbau: que'n cau estar conscients. Mes entà qué ? Entà utilizar aquera riquessa sintaxi. Que pensi en especiau aus qui aprenen l'occitan e a tots los neolocutors: per manca de temps, ne'us ensenhan pas tot aquò. E autanplan que pòt arribar que'n hascan calcs sintaxics en francitan, mes non pas en occitan, per'mor qu'en occitan que's van aplicar a "parlar plan", qu'ei a díser com los an ensenhat, dab lo modèle canonic de frasa (SVO). Que cau estar conscients d'aqueths fèits de sintaxi, per'mor que dens aquesta societat que cau aver ua practica rasonada de la lenga entà parlar-la lo mei plan qui's pòt. Tad aquò que deu servir la lingüistica: a la transmission. Se ne serveish pas tad aquò qu'ei ua pèrda de temps, e temps a pèrder ne n'avem pas.
(De segur, çò qui disi ne s'aplica pas a la sociolingüistica ni a la psicolingüistica)
Marçal, es un article longàs e saberut amb tot plen de mots que compreni pas. Voli far doas remarcas sus una frasa : "Partegi los tres primièrs punts del comentari, mas non pas lo quatren. Pensi, pasmens, que seriá ja una avançada enòrma que la màger part dels occitanofòns foguèssen conscients dels tres primièrs punts."
1- Los occitanofons an pas besonh d'èsser conscients d'un fenomèn de lenga per parlar. Soi segur que la màger part dempuèi los trobadors se pausèron pas jamai la question de "l'ubicacion" del subjecte.
2- T'estonas de la frasa : “Los dròlles an manjat.” , mas pas Mistral, qu'escrivia "E Mèste Apian clauguèt" (e non pas una de las autras tres possibilitats), ni mai lo trobador Guilhèm "La nostr'amor vai enaissi com la brancha d'albespin"... ne citi pas que dos (que benlèu èran pas pro conscients?).
Doncas, pas de crisi màger, de revolucion dins los traductors : per "Mon frère s'appelle Bernard" podèm revirar per "S'apèla Bernat, mon fraire", "Mon fraire, s'apèla Bernat", quitament "Mon fraire s'apèla Bernat" o encara "L'apèlan Bernat, mon fraire" o "A mon fraire li dison Bernat" o "Se ditz Bernat, mon fraire", "Bernat, mon fraire s'apèla." o que te sabi ieu.
Poh, quin mal de cap. Es lo solelh o ben?
Sénher Girbau, per vos ameritar plenament l'etiqueta del filològue vos pensatz pas que senat seriá de tornar modelar vòstra carta de vesita, valent a dire de cambiar"especializat SUS las relacions occitano-catalanas( influençat per un francés refèit de nòu dins l'estile farlabicat cap e tot, desentendut dins sas pretensions avantgardistas) per "especializat DINS las..." ?
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari