Lo vielh Nadau que’m balhèt lo secret deu bonur…
 
Atau, un jorn que devisàvam dens la cosina. Lo Nadau qu’es un òmi vielh e lo bonur, eth, que s’i coneish, sap de que tracta.
  En tot díser aquò, m’espiava de sos uelhs clars com los d’un mainatge. D’aqueths uelhs que s’an sabut de non pas vielhir… atau comprenuri lo secret de Nadau.
 
Mes es pas de bon guardar. Lo que lo ten, ten tanben lo besunh de l’escampilhar, de lo partejar dab los qu’ic pòden compréner… e jo tanben, me lo  falut partejar. 
 
Es atau qu’avori l’ideia d’anar véser los grans d’aqueth monde. Eths, solide, poiràn escampilhar lo secret de Nadau de pertot, de cap a los qu’ic pòden compréner.
 
A Bordèu, los grans d’aqueth monde damòran dens un gran ostau de veire, d’on podem véser passar Garona.
 
Alavetz, m’i presentèri, i estèri recebut per un gran Mossur, dens una  grana peça deus cadèiraus prigonds e confortables. Sheitat darrèir una grana taula, me dishot:
   Alavetz li èi tot contat: Nadau, la cosina e lo secret deu bonur que fau escampilhar de cap au monde. Parlavi, parlavi e lo Mossur escotava, escotava...
 
E com  parlavi, m’èi volut gahar son espiada: mes los uelhs perhumats deu Mossur èran vuides, talament vuides qu’en travers d’aqueths, s’i vesèva passar Garona,  enlà, au  darrèir deu gran immòble de veire. 
 
Se levèt:

 
M’a pas jamei telefonat, m’a pas jamei faxat, m’a pas jamei i-meilat.
 
Alavetz,  comprenuri que los que pensan nòste bonur, los que saben çò qu’es bon per nosauts, ne volen pas deu secret de Nadau. Dempui lo gran ostau de veire, las solucions son tant aisidas e pareishen tant claras que n’i puirim pas sonque guastar las causas.
 
Los i devem har fisança, eths que saben ... 
 
Jo, ne sèi pas çò qu’es bon per nosauts, medish ne sèi pas çò qu’es bon per jo, mes èi plan comprés: n’aurèi pas nada plaça dens lo gran ostau de veire.
 
Es per aquò que soi aquí, a contar mas istòrias shens solucion, a  escotar en travers deus sègles las questions shens responsas deus que s’an viscut aquí,  davant nosauts.