Opinion
Decepcion, estranhesa, suspresa, dobtes...
Lo 24 de febièr de 2005 foguèt un dels jorns interessants de ma vida.
Aquel matin èri anat al Parlament de Catalonha, m’i deviái trobar amb lo deputat aranés Francés Boya, per una entrevista per l’Infòc de Barcelona Television. Èri arribat tròp lèu e me faguèron passar dins una sala d’espèra, davant los burèus dels diputats del Partit dels Socialistas de Catalonha (PSC). Dins aquela sala esperàvem un jornalista del jornal ABC (tendéncia drecha espanhòla) e ieu. Aviái la causida, podiái legir lo jornal o escotar los debats parlamentaris per megafonia. Normalament aqueles debats son tedioses, mas aquel jorn èra pas lo cas. Lo debat èra dur, e president e cap de l’oposicion se mostravan recipròcament un sincèr mesprètz. Lo subjècte del debat èra encara la Crisi del Carmel.
Lo 27de genièr de 2005 s’aviá esfondrat un tunèl en construccion de la linha 5 del mètro. Lo cratèr resultant aviá fach 36 mètres de prigondor e 35 de diamètre. 84 bastiments, 2 escòlas deguèron èsser deslotjats en un primièr moment; per quatre d’aqueles bastiments i aguèt pas de remèdi e los calguèt deroïr.
Governava a n’aquel moment lo tripartit format per PSC+ÈRC+IC. CiU e lo tripartit s’acusavan de la catastròfa e de la gestion facha de la catastròfa. Lo govèrn indicava que èra estat lo govèrn anterior de CiU lo qu’aviá decidit, lo qu’aviá fach lo projècte, lo qu’aviá fach los budgèts e l’atribucion de la concession de las òbras.
Artur Mas atacava, e per ponchonejar lo president Maragall li balhava en tot moment lo tractament de “sénher” per li negar lo tracament de “president”. Sénher Maragall aquò, sénher Maragall ailò... Quina pietat.
La tension montava e montava. Se diguèron aquò.
“Puta bòrnia!”.
Lo tipe de l’ABC e ieu nos agachèrem, estabosits. Vertat qu’aquelas causas s’èran pas jamai dichas de viva votz al Parlament de Catalonha. Aquò èra pas gaire criptic, totes los diputats sabián de qué volián dire aqueles mots. Lo President Pasqual Maragall veniá d’acusat l’anterior president Jordi Pujol i Soley e los sieu(s) govèrn(s) d’un acte de corrupcion continuat consistent de prelevament de comissions illegalas per l’atribucion d’òbras publicas.
Las question que nos deuriam aver fach totes los catalans èran:
Aquel moment d’aquel 24 de febrièr de 2005 me pensèri per un moment que benlèu podiá cambiar la politica del mieu país. Trobèri qu’es sanitós qu’aquelas causas, se son vertat, se sàpian.
Mas soi un pauc innocent. Los que me coneisson o sabon.
Qualques segondas après, davant mon nas passèt a fum de calhau la diputada Manuela de Madre Ortega Ortega, qu’en aquel moment èra la vicepresidenta del Partit dels Socialistas de Catalonha, qu’abans èra estada la cònsol de mon vilatge, Santa Coloma de Gramenet. Aguèt pas lo temps de me saludar. De Madre patís fibromiàlgia, mas aquel jorn la vegèri córrer los 1000 mètres per anar far la patz amb los convergents. Ieu, aquò, amb mos uèlhs o ai vist.
E Artur Mas respondèt al President Maragall:
Tornèt la civilitat. Los jornals ne parlèron de longa pendent qualques jorna. Mas cap autre parlamentari tornèt dire mai “3%” al Parlament. Caliá reformar l’Estatut de Catalonha —dever de país!— que deviá obténer doas tèrças parts del Parlament, e aquela acusacion inoportuna a n’aquel moment empachava la negociacion. Per responsabilitat, lo tripartit daissèt aquela acusacion de caire.
Per responsabilitat, e tanben que los socialistas governavan totes los municipis de la granda cencha industriala de Barcelona. E fòrça cònsols del PSC, e sos conselhièrs d’urbanisme amb la carta del PSC... fasián son mestièr amb un pauc tròp de creativitat en ne tirant qualque profièch. Uèi son famoses los cases de Sabadell, Santa Coloma de Gramenet, Badalona.
Aquel estatut foguèt aprovat lo 30 de setembre de 2005 amb lo 89% dels vòtes dels deputats
Puèi foguèt validat pel pòble de Catalonha en referendum lo 18 de junh de 2006.
Lo 21 de junh de 2006 Pasqual Maragall renoncièt a la reeleccion a la presidéncia de la Generalitat, èra estat tròp mes en question pels adversaris politics del pròpri partit.
E degun tornèt jamai dire 3% al Parlament. Silenci.
Las televisions publicas catalanas ne parlèron pas gaire tanpauc. Entre pauc gaire e ges.
E los jornals importants se pausèron pas gaires questions. Me contan, pr’aquò, que i aviá agut a Catalonha un precedent de practica de jornalisme. Lo Diari de Girona, un jornal pichon (vend 2671 jornals per jorn, uèi) aviá publicat l’estiu de 1999 una seria d’informacions a prepaus dels negòcis de la femna e de cinc dels set filhs amb la Generalitat de Catalonha presidida per son òme e son paire. Lo diputat Manel Nadal registrèt doas demandas al parlament a prepaus d’aqueles articles, la responsa —non oficiala— foguèt que benlèu se podrián tanben investigar los contractes dels candidats dels PSC e sa familha amb las administracions.
E lo PSC perdèt tot l’interès.
E Diari de Girona perdèt l’interès tanben. O benlèu li faguèron perdre l’interès. O benlèu los jornalistas de Diari de Girona se mainèron que la practica del jornalisme èra pas capabla de cambiar la societat d’aicibàs, qu’aquò del 4n poder es una rigolada.
E totun, descobrissi qu’un notable legeire de Diari de Girona a ensajat de far jornalisme en mandant tot plen de letras plan interessantas la seccion corrièr del legidor. Ne tiri una a l’azard Baltasar.
Cal dire que Josep C. Vergés es pas un desconegut. Podèm dire, en tant que donada d’interès, que foguèt militant d’Union Democratica de Catalonha (UDC) fins que foguèt expulsat, amb d’autres sièis militants, lo 20 de julhet de 2002 per aver manifestat al President Jordi Pujol unas presumidas practicas corrompudas protagonizadas per Josep Antoni Duran i Lleida, cap d’UDC.
Temps novèl, aicibàs. Tot es novèl e tot a cambiat.
Es public. L’èx-president Pujol es un fraudaire del fisc, al mens.
Pujol, e sa femna, e 6 dels 7 filhs del President Pujol son presumits delinquents.[1] Pujol a fach una declaracion tota plena de vuèges e de mièjas vertats —una confession messorguièra, donc— on ven confessar que Ieu sabi una causa, verdiusa, verdausa, dempuèi 1980 aviá amagat l’existència d’una fortuna en Andòrra. Aquela fortuna auriá l’origina en un eiretatge de son paire Florenci Pujol. E cric e crac, conte acabat.
Çò que ditz pas es que semblariá que los filhs de Pujol aurián fach montar aquela inquantificada soma gràcias a la practica del 3%, o del 4%, qual sap! Es pas demostrat encara, mas es un fach que Pujol, e la femna, e 6 de 7 filhs son venguts inexplicablement e immensament rics.
E per de qué o sabèm ara?
Es pas cap secrèt. La corrupcion de la familha Pujol interessava l’Estat, que s’èra assabentat i a longtemps de fòrça causas. Nos podèm imaginar la convèrsa.
Uèi Pujol e sos filhs interèssan a l’estat per un autra rason. L’independentisme es una amenaça seriosa. Es la guèrra. L’Estat a mostrat qualques unes dels sieus presonièrs.
Pendent l’estiu d’autras camisas conflas d’informacions susprenentas d’autres politics catalans arribaràn als jornals amics del govèrn. O veirem. E veirem que d’autras camisas i arribaràn pas, perque d’autres politics catalans, tan corromputs com Pujol e la femna e los filhs de Pujol seràn mai rasonables e faràn çò que l’Estat vòl que fagan e diràn çò que l’estat vòl que digan.
Que lo referendum sus l’independéncia de Catalonha se deu far lo 09 de nomvembre de 2014. E aquò’s al virar de l’estiu.
E ara?
Ai fach qualques enquistas. Ne tiri los mots: decepcion, estranhesa, suspresa, dobtes, regeneracion.
I a lo sentiment unanim que quicòm deuriá cambiar dins l’avenir. Me’n vau un còp de mai al famós 24 de febrièr de 2005. Aquel jorn totes los deputats del Parlament de Catalonha coneissián e sabián de gents corrompudas dels autres partits e del pròpri partit. Podián aver denonciat, mas se calèron. Calèron lo 24 de febrièr de 2005 e se calon ara. Bon, d’unes comentan los cases reportats fin finala pels jornals. Quina decepcion! E parli de practicas delictivas, solament. I a de practicas desonèstas que son pas delictivas: s’inventar e embauchar un inutil en un pòste de confiança, a títol d’exemple.
Creson los deputats catalans qu’aquò val per 2014? Benlèu seriá mai onèste denonciar e expulsar o se far expulsar.
Daissatz-me dire que tanben nos calèrem los catalans. Lo pòble catalan, que deuriá aver exigit onestetat foguèrem pas a la nautor. Faguèrem pas ges de bruch. Prenguèrem pas la carrièra. D’aquò sèm colpables totes.
Ièu soi colpable. Ensajarai de venir mai fin.
Aquel matin èri anat al Parlament de Catalonha, m’i deviái trobar amb lo deputat aranés Francés Boya, per una entrevista per l’Infòc de Barcelona Television. Èri arribat tròp lèu e me faguèron passar dins una sala d’espèra, davant los burèus dels diputats del Partit dels Socialistas de Catalonha (PSC). Dins aquela sala esperàvem un jornalista del jornal ABC (tendéncia drecha espanhòla) e ieu. Aviái la causida, podiái legir lo jornal o escotar los debats parlamentaris per megafonia. Normalament aqueles debats son tedioses, mas aquel jorn èra pas lo cas. Lo debat èra dur, e president e cap de l’oposicion se mostravan recipròcament un sincèr mesprètz. Lo subjècte del debat èra encara la Crisi del Carmel.
Lo 27de genièr de 2005 s’aviá esfondrat un tunèl en construccion de la linha 5 del mètro. Lo cratèr resultant aviá fach 36 mètres de prigondor e 35 de diamètre. 84 bastiments, 2 escòlas deguèron èsser deslotjats en un primièr moment; per quatre d’aqueles bastiments i aguèt pas de remèdi e los calguèt deroïr.
Governava a n’aquel moment lo tripartit format per PSC+ÈRC+IC. CiU e lo tripartit s’acusavan de la catastròfa e de la gestion facha de la catastròfa. Lo govèrn indicava que èra estat lo govèrn anterior de CiU lo qu’aviá decidit, lo qu’aviá fach lo projècte, lo qu’aviá fach los budgèts e l’atribucion de la concession de las òbras.
Artur Mas atacava, e per ponchonejar lo president Maragall li balhava en tot moment lo tractament de “sénher” per li negar lo tracament de “president”. Sénher Maragall aquò, sénher Maragall ailò... Quina pietat.
La tension montava e montava. Se diguèron aquò.
A.M. Caldriá que m’expliquèssetz en que vos avèm mancat al respècte, per çò que, si que non, aquò’s pas qu’una frasa. Çò que se passa es que benlèu vos avètz la pèl talament fina e l’orguèlh talament plen e l’amor pròpri talament conflat que fin finala resulta que quina que siá la critica, encara que siá exprimida en tèrmes absoludament corrèctes d’un ponch de vista parlamentari e d’un ponch de vista personal —òm vos a pas fach cap sòrta d’allusion personala, simplament sul foncionament del vòstre govèrn— vos calga de replicar qu’òm vos manca lo respècte.
P.M. Òc, plan brevament, per çò que me pensi sèm arribats a la mesolha. Vos avètz un problèma e aqueste problèma se ditz 3%.
E alavetz se faguèt lo silenci. Puèi la brusor.“Puta bòrnia!”.
Lo tipe de l’ABC e ieu nos agachèrem, estabosits. Vertat qu’aquelas causas s’èran pas jamai dichas de viva votz al Parlament de Catalonha. Aquò èra pas gaire criptic, totes los diputats sabián de qué volián dire aqueles mots. Lo President Pasqual Maragall veniá d’acusat l’anterior president Jordi Pujol i Soley e los sieu(s) govèrn(s) d’un acte de corrupcion continuat consistent de prelevament de comissions illegalas per l’atribucion d’òbras publicas.
Las question que nos deuriam aver fach totes los catalans èran:
1. Aquò’s vertat o messorga? Responsas possiblas:
A) Vertat
B) Messorga
S’avètz respondut A fin de l’enquista. Cas d’aver respondut B a la question 1:
2. E qual s’empochava tot aquel argent?
A) Un partit politic.
B) Unas gents.
C) Las/de gents que forman un partit politic e las sieunas gents
B) Unas gents.
C) Las/de gents que forman un partit politic e las sieunas gents
Aquel moment d’aquel 24 de febrièr de 2005 me pensèri per un moment que benlèu podiá cambiar la politica del mieu país. Trobèri qu’es sanitós qu’aquelas causas, se son vertat, se sàpian.
Mas soi un pauc innocent. Los que me coneisson o sabon.
Qualques segondas après, davant mon nas passèt a fum de calhau la diputada Manuela de Madre Ortega Ortega, qu’en aquel moment èra la vicepresidenta del Partit dels Socialistas de Catalonha, qu’abans èra estada la cònsol de mon vilatge, Santa Coloma de Gramenet. Aguèt pas lo temps de me saludar. De Madre patís fibromiàlgia, mas aquel jorn la vegèri córrer los 1000 mètres per anar far la patz amb los convergents. Ieu, aquò, amb mos uèlhs o ai vist.
E Artur Mas respondèt al President Maragall:
A.M. Vos avètz perdut las pedalas. Se lo President de la Generalitat deu acabar uèi aqueste torn parlamentari d’aqueste biais, vos avètz perdut completament las pedalas. Vos avètz perdut completament las pedalas, sénher Maragall. S’èra per dire aquò, vos podiatz aver estalviat aquesta intervencion. Ieu vos demandariái, sénher Maragall... sénher Maragall, vos demandariái una causa (...) entre vosautres e nosautres en aquestes meses que venon nos cal far de causas plan importantas al servici d’aqueste país. O oblidetz pas! (...) Amb aquò remandatz la legislatura al diable. Supausi que ne sètz conscient. E donc vos demandi formalament, modestament, e plan respectuosament que retiretz aquela expression e que poscam aital tornar a restablir aquel minimum de fisança que nòstre país necessita.
P.M. Onorable sénher lo deputat, accedissi a la vòstra demanda. Mas accedissi a la vòstra demanda per una sola rason, perque vos venètz de dire una causa plan importanta, qu’interèssa mai lo país que tot çò qu’avètz dich abans.
P.M. Onorable sénher lo deputat, accedissi a la vòstra demanda. Mas accedissi a la vòstra demanda per una sola rason, perque vos venètz de dire una causa plan importanta, qu’interèssa mai lo país que tot çò qu’avètz dich abans.
Tornèt la civilitat. Los jornals ne parlèron de longa pendent qualques jorna. Mas cap autre parlamentari tornèt dire mai “3%” al Parlament. Caliá reformar l’Estatut de Catalonha —dever de país!— que deviá obténer doas tèrças parts del Parlament, e aquela acusacion inoportuna a n’aquel moment empachava la negociacion. Per responsabilitat, lo tripartit daissèt aquela acusacion de caire.
Per responsabilitat, e tanben que los socialistas governavan totes los municipis de la granda cencha industriala de Barcelona. E fòrça cònsols del PSC, e sos conselhièrs d’urbanisme amb la carta del PSC... fasián son mestièr amb un pauc tròp de creativitat en ne tirant qualque profièch. Uèi son famoses los cases de Sabadell, Santa Coloma de Gramenet, Badalona.
Aquel estatut foguèt aprovat lo 30 de setembre de 2005 amb lo 89% dels vòtes dels deputats
Puèi foguèt validat pel pòble de Catalonha en referendum lo 18 de junh de 2006.
Lo 21 de junh de 2006 Pasqual Maragall renoncièt a la reeleccion a la presidéncia de la Generalitat, èra estat tròp mes en question pels adversaris politics del pròpri partit.
E degun tornèt jamai dire 3% al Parlament. Silenci.
Las televisions publicas catalanas ne parlèron pas gaire tanpauc. Entre pauc gaire e ges.
E los jornals importants se pausèron pas gaires questions. Me contan, pr’aquò, que i aviá agut a Catalonha un precedent de practica de jornalisme. Lo Diari de Girona, un jornal pichon (vend 2671 jornals per jorn, uèi) aviá publicat l’estiu de 1999 una seria d’informacions a prepaus dels negòcis de la femna e de cinc dels set filhs amb la Generalitat de Catalonha presidida per son òme e son paire. Lo diputat Manel Nadal registrèt doas demandas al parlament a prepaus d’aqueles articles, la responsa —non oficiala— foguèt que benlèu se podrián tanben investigar los contractes dels candidats dels PSC e sa familha amb las administracions.
E lo PSC perdèt tot l’interès.
E Diari de Girona perdèt l’interès tanben. O benlèu li faguèron perdre l’interès. O benlèu los jornalistas de Diari de Girona se mainèron que la practica del jornalisme èra pas capabla de cambiar la societat d’aicibàs, qu’aquò del 4n poder es una rigolada.
E totun, descobrissi qu’un notable legeire de Diari de Girona a ensajat de far jornalisme en mandant tot plen de letras plan interessantas la seccion corrièr del legidor. Ne tiri una a l’azard Baltasar.
Letra dobèrta a Jordi Pujol. 01 de novembre de 2009.
Josep C. Vergés
Al programa Àgora de TV3 avètz dich a prepaus de la corrupcion: “Si dintram aicí prendrem fòrça mal, perque ieu aurai una responsa facila. Ieu tanben vos podriái dire: “Aqueles donèron aquò a n’aquel” (...) Vos demandi si pensatz declarar çò que sabètz de la corrupcion. Concretament sus:
1. Vòstre sòci Josep Antoni Duran Lleida. Lo Tribunal Suprèm a pas tocat una quita virgula de mon libre Tots els homes de Duran, la corrupció política de Catalunya que segur qu’avètz agut léser de legir.
2. Vòstres filhs que son venguts milionaris mentre governàvetz.
3.Vòstre collaborator Miquel Roca Junyent, multimilionari instantanèu dempuèi que quitèt vòstre govèrn.
4..”
Cal dire que Josep C. Vergés es pas un desconegut. Podèm dire, en tant que donada d’interès, que foguèt militant d’Union Democratica de Catalonha (UDC) fins que foguèt expulsat, amb d’autres sièis militants, lo 20 de julhet de 2002 per aver manifestat al President Jordi Pujol unas presumidas practicas corrompudas protagonizadas per Josep Antoni Duran i Lleida, cap d’UDC.
Temps novèl, aicibàs. Tot es novèl e tot a cambiat.
Es public. L’èx-president Pujol es un fraudaire del fisc, al mens.
Pujol, e sa femna, e 6 dels 7 filhs del President Pujol son presumits delinquents.[1] Pujol a fach una declaracion tota plena de vuèges e de mièjas vertats —una confession messorguièra, donc— on ven confessar que Ieu sabi una causa, verdiusa, verdausa, dempuèi 1980 aviá amagat l’existència d’una fortuna en Andòrra. Aquela fortuna auriá l’origina en un eiretatge de son paire Florenci Pujol. E cric e crac, conte acabat.
Çò que ditz pas es que semblariá que los filhs de Pujol aurián fach montar aquela inquantificada soma gràcias a la practica del 3%, o del 4%, qual sap! Es pas demostrat encara, mas es un fach que Pujol, e la femna, e 6 de 7 filhs son venguts inexplicablement e immensament rics.
E per de qué o sabèm ara?
Es pas cap secrèt. La corrupcion de la familha Pujol interessava l’Estat, que s’èra assabentat i a longtemps de fòrça causas. Nos podèm imaginar la convèrsa.
J.P. Tòc-tòc. Sénher, l’Estat. Vèni parlar del finançament de Catalonha.
L’Estat. Sénher J.P, tròbi qu’es polit lo Porsche 911 del vòstre filh. E cossí a fach per comprar un Lamborghini Diablo 132 SE per 25 000 èuros?
J.P. Sénher l’Estat, semblariá que vòl ploure.
L’Estat. Sénher J.P, avètz rason lo temps, es canin. Al plaser de vos reveire sénher J.P.
L’Estat. Sénher J.P, tròbi qu’es polit lo Porsche 911 del vòstre filh. E cossí a fach per comprar un Lamborghini Diablo 132 SE per 25 000 èuros?
J.P. Sénher l’Estat, semblariá que vòl ploure.
L’Estat. Sénher J.P, avètz rason lo temps, es canin. Al plaser de vos reveire sénher J.P.
Uèi Pujol e sos filhs interèssan a l’estat per un autra rason. L’independentisme es una amenaça seriosa. Es la guèrra. L’Estat a mostrat qualques unes dels sieus presonièrs.
Pendent l’estiu d’autras camisas conflas d’informacions susprenentas d’autres politics catalans arribaràn als jornals amics del govèrn. O veirem. E veirem que d’autras camisas i arribaràn pas, perque d’autres politics catalans, tan corromputs com Pujol e la femna e los filhs de Pujol seràn mai rasonables e faràn çò que l’Estat vòl que fagan e diràn çò que l’estat vòl que digan.
Que lo referendum sus l’independéncia de Catalonha se deu far lo 09 de nomvembre de 2014. E aquò’s al virar de l’estiu.
E ara?
Ai fach qualques enquistas. Ne tiri los mots: decepcion, estranhesa, suspresa, dobtes, regeneracion.
I a lo sentiment unanim que quicòm deuriá cambiar dins l’avenir. Me’n vau un còp de mai al famós 24 de febrièr de 2005. Aquel jorn totes los deputats del Parlament de Catalonha coneissián e sabián de gents corrompudas dels autres partits e del pròpri partit. Podián aver denonciat, mas se calèron. Calèron lo 24 de febrièr de 2005 e se calon ara. Bon, d’unes comentan los cases reportats fin finala pels jornals. Quina decepcion! E parli de practicas delictivas, solament. I a de practicas desonèstas que son pas delictivas: s’inventar e embauchar un inutil en un pòste de confiança, a títol d’exemple.
Creson los deputats catalans qu’aquò val per 2014? Benlèu seriá mai onèste denonciar e expulsar o se far expulsar.
Daissatz-me dire que tanben nos calèrem los catalans. Lo pòble catalan, que deuriá aver exigit onestetat foguèrem pas a la nautor. Faguèrem pas ges de bruch. Prenguèrem pas la carrièra. D’aquò sèm colpables totes.
Ièu soi colpable. Ensajarai de venir mai fin.
[1] Diari de Girona reportava 5 de 7, mas Oleguer Pujol Ferrusola èra tròp pichon en 1999 per poder delinquir. Uèi es bèl.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Catalunya viu un moment cabdal espero que Occitània també.
Jordi Pujol és un referent, però no un element indispensable del Catalnisme, en la seva época deïa que el Pais no seria mai lliure, ni que fos posible la separació amb espanya, o que els Idependentistes
eren brètols de carrer, abogava per l'Europa dels Pobles.
D'això a un greuge per l'indepenentisme, no sé hi va molta diferencia.
Jo defenso la Terra sens personalismes, no m'afecta.
Crec en la Patria.
Com dic: Visca la Terra!
Ailàs se sap dempuèi bèl brieu (véser l'afar de la revista Cafè amb llet, una revista qu'accepta pas cap de subvencion - http://www.cafeambllet.com/rep-tota-la-informacio-al-teu-correu/), e ailàs fins ara totes se calavan... e se cresián benlèu, los corromputs de tota mena, que l'estat espanhòl utilizariá pas aquestes afars per far empacha al procès independentista? O pòdi pas créser.
Un pauc de claror sus lo cas Pujol e de vergonha per tots els catalans per la manca de reaccion.
Fòrça plan Manèl!
Amistats,
A.
És lo primièr text ben escrit que legissi sus lo cas Jordi Pujol. Mos compliments, e continuatz!
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari