O vistabla, o vesedera. Mes coma l’occiranto n’es pas enqüèra au punt, lo dialectalisme pòt contunhar de vogar. La cultura e la lenga occitanas son per la màger part deu monde, descobèrtas fortuitas. L’azard o la recèrca deus arrasics hèsen qu’una persona deu sud de França, compren au cap d’una cèrta caminada, qu’es au sud de degun mes au còr d’una tèrra qui a ten sas pròpias identitats. Lo hèit que lo nom Occitània venga d’una des·hèita militària seguida d’alienacions de tota traca, e qu’aqueste nom sia estat creat per l’administracion reiala francesa, entà designar melhor las tèrras colonizadas... e ben, digam que lo nom en question n’encoratgè pas los poblants de las ditas tèrras ad assumir aquera occitanitat, ça que la a tot punt evidenta. Au sègle XXI, las causas demòran enqüèra complèxas. Quan avem los nòstes cosins qui se disen catalans, qui parlan catalan e qui viven en Catalonha, los occitans de l’oèst son aperats aquitans, parlan gascon/lemosin/lengadocian e aiman de jogar au “soi pas coma tu”. Un prumèr constat es que l’occitan de basa se sembla a tot europèu de basa. De l’exterior espiant, n’i pas gran causa qui diferencie un occitan d’un francés e dab la dictatura de l’imatge aquò’s un andicap. Egau, non vam pas héser coma los escocés qui se pintran la cara de blau e pòrtan lo kilt. La mondializacion jòga contra nosautes d’aqueste punt de vista. La votz, l’accent an tendéncia a se franchimandejar, coma lo 90 % de la populacion occitana parla pas sonque francés, a l’aurelha, ven de mei anar mei complicat d’identificar una o un occitan. L’identitat pòt passar per practicas culturalas, gastronomicas, socialas qui demòran de mau reconéisher a la prumèra espiada.
 
Sovent, dens las rubricas deu Jornalet apareishen planhs sus la manca d’occitanitat deus occitans: culturala, istorica, lingüistica. E las criticas, las atacas, las contratacas gisclan. La destruccion meilèu que la creacion... Donc, hòrt d’aquestes constats, èi pres una decision: me mudi a Guadalope. Acerà, o adara ací, soi una minoritat visibla (e ausibla). L’avenidor me dirà se la mea decision es bona.