Opinion
Òu, l’òme!
“Òu, l’òme!
—…
— Òu, l’òme!”
Al segond apostròf, m’arrèsti e agachi per la carrièra. Digun, levat ieu e lo tipe que ven de me cridar.
Cal pas sortir de politecnica per ne tirar la conclusion qu’es a ieu que s’adreiça.
“Me remetes pas? Es vrai qu’aquò fa un brave brieu que nos sèm pas vists. As pas cambiat! Lo pel un pauc mai long sus las aurelhas benlèu mas un polit moscadròm sul dessús… A, a, a!
— Mas… (Qu’es aquel arlèri? L’ai pas jamai vist.)
— Coma disiá l’autre, i a pas que las montanhas que se rescontran pas! M’avián dich qu’èras totjorn a rebalar endacòm… A! aquò me fa plaser. Vesi que te passejas amb ton pin’s occitan a la botonièra. Sias encara aquí dedins?
Va plan per amusar los drollets… o pels vièlhs que son contents de tornar dire “‘Fant de puta!” o “Macarèl!” jol cobèrt de çò que disiás, tu, “la lenga e la cultura occitanas”. I creses encara?
— Mas qui… (Lo vòli pas contrariar mas qu’es aquel tipe?)
— Ai pas jamai comprés que t’interessèsses al patoés aital, un afar que degun parla pas pus e que, de tota faiçon, càmbia dins cada viltage… Un te parla de gossa, l’autre ne ten per la canha e lo vesin a pas jamai parlat que de son chin. Me poiriás dire a qué servís?
— E ben, servís a…
— Ieu, me soi tornat metre a l’espanhòl qu’aquò me servís per las vacanças; l’anglés, me’n foti qu’anirai pas jamai dins aquel país! Encara que l’espanhòl, a Barcelona, siás colhonat, que te parlan en catalan… Compreni ben qualques mots que son pròches del patoés de la grand… Lo jorn qu’aurem totes la meteissa lenga…
— Excusa, mas… (Lo remeti totjorn pas!)
— Bon, desencusa me, t’embèstii pas mai… soi estat content de de tornar veire. Te calrà passsar a l’ostal. Es pas tot mas la femna m’espèra per la menar al mamot. Adieu, l’òme!”
Vaquí çò que m’arribèt l’autre jorn… Urosament que li caliá menar la femna far de crompas. Ieu, palaficat coma èri, me calguèt un pauc de temps per me dire qu’aviái pas somiat… e qu’aviái plan entendut çò qu’aviái entendut…
—…
— Òu, l’òme!”
Al segond apostròf, m’arrèsti e agachi per la carrièra. Digun, levat ieu e lo tipe que ven de me cridar.
Cal pas sortir de politecnica per ne tirar la conclusion qu’es a ieu que s’adreiça.
“Me remetes pas? Es vrai qu’aquò fa un brave brieu que nos sèm pas vists. As pas cambiat! Lo pel un pauc mai long sus las aurelhas benlèu mas un polit moscadròm sul dessús… A, a, a!
— Mas… (Qu’es aquel arlèri? L’ai pas jamai vist.)
— Coma disiá l’autre, i a pas que las montanhas que se rescontran pas! M’avián dich qu’èras totjorn a rebalar endacòm… A! aquò me fa plaser. Vesi que te passejas amb ton pin’s occitan a la botonièra. Sias encara aquí dedins?
Va plan per amusar los drollets… o pels vièlhs que son contents de tornar dire “‘Fant de puta!” o “Macarèl!” jol cobèrt de çò que disiás, tu, “la lenga e la cultura occitanas”. I creses encara?
— Mas qui… (Lo vòli pas contrariar mas qu’es aquel tipe?)
— Ai pas jamai comprés que t’interessèsses al patoés aital, un afar que degun parla pas pus e que, de tota faiçon, càmbia dins cada viltage… Un te parla de gossa, l’autre ne ten per la canha e lo vesin a pas jamai parlat que de son chin. Me poiriás dire a qué servís?
— E ben, servís a…
— Ieu, me soi tornat metre a l’espanhòl qu’aquò me servís per las vacanças; l’anglés, me’n foti qu’anirai pas jamai dins aquel país! Encara que l’espanhòl, a Barcelona, siás colhonat, que te parlan en catalan… Compreni ben qualques mots que son pròches del patoés de la grand… Lo jorn qu’aurem totes la meteissa lenga…
— Excusa, mas… (Lo remeti totjorn pas!)
— Bon, desencusa me, t’embèstii pas mai… soi estat content de de tornar veire. Te calrà passsar a l’ostal. Es pas tot mas la femna m’espèra per la menar al mamot. Adieu, l’òme!”
Vaquí çò que m’arribèt l’autre jorn… Urosament que li caliá menar la femna far de crompas. Ieu, palaficat coma èri, me calguèt un pauc de temps per me dire qu’aviái pas somiat… e qu’aviái plan entendut çò qu’aviái entendut…
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Per malastre, o cal dire e tornar dire !#6
Ten, un pitit comentari per far repotegar lo repotegaire ... O far romar lo romaire coma disem qui.
Qu'es un tesmonhatge que me sembla fòrça comun ... L'avem auvit daus miliers de còps tot quò non ?
Qu'es lo biais de veire de la majoritat daus occitanofònes (per pas dire daus occitanistas). Ren de nuòu jos lo solelh! Enfin lo solelh ... Ne'n a pus tant que quò ... Darrierament l'autona davala ... (òc plan m'essaie a far de l'umor).
#4- Sens blagotejar, Leclerc rei del Cubà ?
A, los Mamots ! E vertat tanben que cal desgraissar la borsa dels accionaris esclavagistas que vòlon sempre mai de profièit financièr en esprimant e estressant mai que se pòsca los emplegat fòrça mal pagats de totes aqueles Mamots, Alcamp, Lo Clergue e autres Mosquetaires (un per totes e totes poirits) que nos espèran al Caireforc per nos vuejar las pòchas de monedas en escambais d'un fim de colhonadas que n'avèm pas lo besonh.
E qué ? Ieu tanben repotegui, fa pas de mal !
#2 Per ieu, tota mena de supermercat es un "mamot" mas es vrai que soi vièlh e vièlh.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari