Opinion
“Al prèp de mon arbre…”
Al licèu agricòla de Santa Liurada (Òut e Garona), venon de tombar de cèdres vièlhs e vièlhs per bastir un daquòs novèl pels aprendisses que fan d’estudis.
Los arguments dels uns e dels autres èran bèls e bons. Los que volián que los arbres damorèsson disián que i aviá pro d’espaci per far quicòm de novèl sens desquilhar los arbres.
Mas aquel argument, dins lo mond d’auèi, sembla pas aver drech de ciutat.
Na Cocula, èx-professora d’istòria a Bordèu III e vici-presidenta del Conselh regionau d’Aquitània, faguèt saupre que, ela tanben, aimava los arbres, mas que caliá saber causir entre un projècte per 300 apprendisses (?) e qualques arbres e que, de tota faiçon, ne plantarián d’autres, etc. L’arquitècte diguèt qu’aviá totjorn portat son atencion a la valorizacion del domeni del lycèu agricòla de Santa Liurada, etc. Lo cap de l’entrepresa encargada del trabalh de “mesa a mòrt” diguèt qu’aquò èra de trabalh per sos obrièrs e que n’aviá besonh.
Totes meteguèron en avant las necessitats economicas. E qualqu’un preconizèt de far una reunion de concertacion lo lendoman per adobar las causas
Mas los arbres èran estats desquilhats tres o quatre jorns avant!
Vaquí mai o mens çò que raportèt lo jornalista de La Dépêche du Midi de l’endrech.
Après tot un arbre es pas qu’un arbre, me diretz e qu’ajan a pauc près cent cinquante ans càmbia pas res a l’afar. La societat deu saber far de sacrificis pel ben e pel progrès de l’umanitat.
Las abelhas mòron a milions en causa dels pesticidis, los pèisses desapareisson en causa d’una pèsca tròp fòrta; los arbres pòdon ben daissar la plaça per qu’un jorn, “los cervèls de de nòstres dròlles se poscan anar seitar suls bancs de l’universitat!”
Mas soi pas qu’un paure bedigàs que compren res al progrès sostengut de las doas mans per un Partit socialista pel mai grand plaser d’una drecha contenta de veire enfin l’esquèrra conscienta de las realitats del monde a venir!
Los arguments dels uns e dels autres èran bèls e bons. Los que volián que los arbres damorèsson disián que i aviá pro d’espaci per far quicòm de novèl sens desquilhar los arbres.
Mas aquel argument, dins lo mond d’auèi, sembla pas aver drech de ciutat.
Na Cocula, èx-professora d’istòria a Bordèu III e vici-presidenta del Conselh regionau d’Aquitània, faguèt saupre que, ela tanben, aimava los arbres, mas que caliá saber causir entre un projècte per 300 apprendisses (?) e qualques arbres e que, de tota faiçon, ne plantarián d’autres, etc. L’arquitècte diguèt qu’aviá totjorn portat son atencion a la valorizacion del domeni del lycèu agricòla de Santa Liurada, etc. Lo cap de l’entrepresa encargada del trabalh de “mesa a mòrt” diguèt qu’aquò èra de trabalh per sos obrièrs e que n’aviá besonh.
Totes meteguèron en avant las necessitats economicas. E qualqu’un preconizèt de far una reunion de concertacion lo lendoman per adobar las causas
Mas los arbres èran estats desquilhats tres o quatre jorns avant!
Vaquí mai o mens çò que raportèt lo jornalista de La Dépêche du Midi de l’endrech.
Après tot un arbre es pas qu’un arbre, me diretz e qu’ajan a pauc près cent cinquante ans càmbia pas res a l’afar. La societat deu saber far de sacrificis pel ben e pel progrès de l’umanitat.
Las abelhas mòron a milions en causa dels pesticidis, los pèisses desapareisson en causa d’una pèsca tròp fòrta; los arbres pòdon ben daissar la plaça per qu’un jorn, “los cervèls de de nòstres dròlles se poscan anar seitar suls bancs de l’universitat!”
Mas soi pas qu’un paure bedigàs que compren res al progrès sostengut de las doas mans per un Partit socialista pel mai grand plaser d’una drecha contenta de veire enfin l’esquèrra conscienta de las realitats del monde a venir!
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
##1 Te cresi sus paraula… Çaquelà, n'avèm besonh d'aqueles arbres vièlhs e vièlhs que son en bona santat per nos remembrar del temps que passa, me sembla.
Un amic ven de crompar a un vesin un benda de tèrra de quatre mètres sus seissanta ; lo vesin ne'n fasiá res e el, aquò completava lo terren de l'ostal fins a un limit natural : lo valat.
Sus aquela benda, i a quatre casses qu'an mai de cent ans, que son torçuts mas totjorn plan vius. Lo vesin los voliá tombar per los vendre… mon amic los voliá servar. Li'n a costat 2000 euros, lo prètz, çò diguèt lo vesin, que l'entrepresa de fusta los auriá crompats ; naturalament en sus del prètz del terren qu'èra de 1000 euros.
Mon amic a pas verificat mas, encara un còp, tot per la moneda !
Lo vesin li diguèt que, del moment qu'aquò l'interessava, èra plan gente de li demandar pas que tres mila euros !
Shens los aubres, pas d'oxigène. Aquò dit, quora un aubre es fòrt vielh, a passat sa fasa de creishença activa e se tròba donc ineficace per la captura de CO2. Mès un (vielh) aubre darrocat me bota totjorn triste.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari