O aviái dich a mon entorn e benlèu escrich a mon jornal dins lo corrièr dels legidors: tot aquò finirà mal!
 
Ò, l’afar a començat dapasset e d’una faiçon sornaruda. E aviá plan rason lo deputat UMP Myard que s’emmaliciava davant micros e camèras en disent que los Franceses devián aver consciéncia que “la democracia [aviá] un prètz”.
 
Naturalament, degun l’a pas escotat e an contunhat de repotegar contra l’acumulacion dels mandats electius. An gaireben empachat la representacion nacionala de votar una lei per redusir aquela acumulacion e, ça que la, i aviá una majoritat de deputats e senators qu’èran per. E tot aquò, al nom de la transparéncia… vos demandi un pauc! Bon, fin finala, l’an fach mas a minima…
 
Ara, se’n prenon al coble Balkany, amics d’un èx-president de la Republica. Coma son coratjoses, los jutges an començat per Madame, la paura ela qu’a degut trobar un milion d’euros – avètz plan legit: la chifra “un” seguida de sièis zèros! – per pagar sa caucion per anar pas dormir en preson.
 
Bon, pensi qu’a degut far un emprunt e, quitament se las taussas d’interès son bassas, li va costar, non?
 
Ara, son après son òme que ven de declarar, per l’entremesa de son avocat, qu’aviá pas res a escondre e que s’explicariá lo moment vengut.
 
E de qué son acusats, aquel paure coble? de blanquiment de frauda fiscala e autras besucarietas. Pas mens! Mancan pas d’alet, los jutges!
 
Enfin, son estats elegits pendent annadas e, a cada còp, los electors lor an renovelat lor fisança.
 
An ben agut qualques problèmas, un o l’autre, coma lo d’emplegar los obrièrs municipals dins lor pichòt ostal dels Hauts-de-Seine pendent qualques annadas mas me contradiretz pas quand vos aurai dich que, per trobar una serviciala o un domestic a l’ora d’ara, se cal levar de d’ora.
 
Personalament, pensi que, darrièr tot aquò, i a de gelosiá e puèi, coma totjorn, la politica!
 
Gelosiá per çò que an un ostal – grand de segur – dins una iscla edenica dins la Cariba e un autre – un riad, apèran aquò –, encara mai grand, en Marròc del costat de Marrakech.
 
Lo publicitari Segala l’aviá dich a propaus de la Rolex d’un òme politica: “Lo que se pòt pas pagar una Rolex a cinquanta ans es pas qu’un pesolhós!” (revirada liura).
 
N’es tot parièr dels ostals dins los paradises fiscals e dels comptes amagats a l’estrangièr… Lo que n’a pas es pas qu’un pesolhós.
 
Politica per çò que son d’amics de mai de trenta ans de Sarközy e coma Sarközy aima pas los peses, los peses se vòlon venjar!
 
“M’nfin!” coma ditz lo Gaston de la benda dessenhada, qual pòt pensar qu’aqueles dos, tornats elegits a la comuna, al conselh general, al palais Borbon e a qualques conselhs d’administracion, son pro bèstias per fraudar l’Estat?
 
Tròp de transparéncia tua la transparéncia e, mai que tot, es lo començament de la fin de la democracia, o cresètz pas?