Davant tot aquò digun ne’n parlava.
 
Quan arribèren las manifestacions daus  “bonnets rouges“, quauques mes enlà, la television ensagèt d’estujar la causa… Mauaisit, egau, d’estujar los milièrs de bandèras bretonas, atau com los eslogans, dens un francés estranh que nat francés ne podèva compréner… D’ací d’alà, la premsa nacionau deishèt escapar lo mot hòrabandit dinc’adara d’identitat bretona. Pas arren de seriós, mes egau, a còps, sentirim una certa nervositat de cap ad aqueths milierats de gents que caminan dens la carrèira en tot cridar eslogans en breton.
 
De París enlà, la cultura bretona èra pas sonque un folclòr cançonèir de marins e de daunas bigodanas de la longua cohadura, pas arren de seriós, sonque de que divertir los toristes lo dessèir au  “fest-noz “.
 
La cultura occitana, era, es totalament desconeishuda…
 
Los mediàs nacionaus hasurin silenci dempui pausa sus çò que se tractava en Escòcia… Ignorància, mesprètz o volontat de carar? Qui sap? Benlèu un chic de tot mesclat. Egau los Escocés son pas daus bretons e hòra lo territòri nacionau, tot pòt arribar… I comprés que se pusquí pas mei carar sus l’exiténcia d’un referendum identitari. Los mèdias nacionaus acabèren de ne’n parlar… lo mens com possible, solide, mes com estujar que, per lo purmèir còp dempui annadas, l’estabilitat estadau en Euròpa occidentau se tornava discutir? Probable que la nòsta comunautat nacionau parisenca estut hòrt de las estonadas: qui auré pensat qu’Englatèrra (remarcaratz que ce ditz tostemps Englatèrra per parlar dau Reiaume Unit) podèva deishar s’anar Escòcia?
 
Justament, en aqueth moment, un petit parçan d’Espanha que se sona Catalonha, parlava d’organisar un referendum com en Escòcia ! Catalonha? On es aquò exactament? Pareish qu’es l’est d’Espanha, de cap a Barcelona, ací on se dança la sardana… Silenci! Silenci! L’actualitat iberica es encara mei desbrombada que non pas la d’Escòcia. Egau! Aquò tanben s’en falut parlar! O chic, mes au cap de mes e mes de silenci, los ahars dau vesin se pòden pas mei estujar, medish los d’un país pas tant prestigiós com Anglatèrra: sabetz las tèrras latinas…
 
Atau, pendent una setmanòta, se parlèt de Catalonha dens los mèdias francés.
 
Escòcia deishèt sa volontat d’independéncia dens un referendum mancat e Catalonha renonçèt davant las menaças de l’estat espanhòu. L’Euròpa, un moment apauruda, se rassegurèt: los estats que l’apitèren tenevan encara e tot s’acaba de plan. Los mediàs francés poduren parlar d’autas causas mei consequentas: i ajut un huc de corrador a l’Ostau de la Radiò de París!
 
Desbrombats los Bretons au bonet roge? Tornats au  “bag-pipe “ los Escocés d’Edimburgh e a la  “sardana“ los Catalans de Barcelona?
 
Pas tot a fèt: la paret dau silenci, un momenton traucada, deishèt passar la pluja e lo vent d’ivern... Un petit troçinet de dobte: los Parisencs, esbaudits, entenuren cantar las culturas mespresadas, e se lo cant s’acabèt viste, sos ressons contunharan de sonar… se sabem sonar, encara e encara…