L’ahar dit “Jouyet” nos a divertits una estonòta, au medish nivèu que l’ahar dit “Nabilla”, remplaçant dens los mèdias la mòrt deu praube Rémi Fraysse e remplaçats a lor torn per l’arribada deu robòt Philae sus la comèta Chorí (Facilitacion peus estrangèrs deu nom Churyumov-Gerasimenko). Aquò es la vita deu vedetariat de las informacions, lèu escobadas per d’autas.
 
Entre lo moment quan escribi aquestas linhas e lo moment de la parucion, sabi pas çò que va prénguer la plaça deu pichon robòt.
 
Mès nos podèm estancar drin sus la polemica deu secretari generau de la presidéncia pr’amor qu’estoc l’encausa d’una polida escarmalada en çò deus jornalistas dits “nacionaus”, notadament de France Info, ende comentar aqueste famós disnar (que dison “desjunar”) entre lo Jouyet e lo Fillon.
 
Es vertat que los mèdias passan una bona part de lor temps en batalar au capítol “politica interiora” sus las estrategias de guèrra miadas peus eleits deu PS e de l’UMP ende destrusir lors “enemics de’n fàcia”. Lor tòca es plan d’explicar que cada formacion politica representa una filosofia antagonica a l’auta o una concepcion de la civilizacion diametralament opausada. Los mots “dreta” e “esquèrra” i tròban atau tota lor plaça e balha sa nobletat a la democracia (quitament representativa).
 
Lhevat que, i a l’ahar Jouyet, e qu’ac cau tornar explicar au monde pr’amor que pareish pas tan evident qu’aquò.
 
Es a díser que lo tipe pòrta malestrugament l’atencion sus eth e entra mauaisidament dens l’encastre de çò que nos condan nòstas ràdios e nòstas televisions: politicament “a esquèrra”, preng part a govèrns socialistas dempuèi François Mitterand en passar per Lionel Jospin.
 
En 2005 tribalha en çò de la banca Barclays.
 
En 2007, apèra a una union PS-UDF dens lo grop les Graques que volon tanben que lo partit deishe de costat son keynesianisme ende s’adaptar a la mondializacion dens un viratge liberau.
 
La medisha annada, entra au govèrn Sarkozy come secretari d’estat cargat deus ahars europencs.
 
En 2014, vatz secretari generau de la presidéncia de François Hollande.
 
Maridat a Brigitte Taittinger, (de la familha deus champanhes), presidenta directora generala deus perfums Annick Goutal, es sòci de grops de pensada coma l’institut Aspen (au costat de Madeleine Albright o Condoleezza Rice) o lo debatut club deu Siècle.
 
Be caloc aus jornalistas de France Info aqueste setmana tota lor imaginacion e fòrça talent literari ende poder trobar fòrça naturau qu’un pròche deu president socialista, passat un moment “a dreta” e tornat “a esquèrra”, posca se n’anar disnar dambe un deus miaires de l’oposicion ende charrar entre lo fromatge e lo cafè deus problèmas intèrnes e l’UMP, o de vai-te’n-saber-qué. Vesi dejà marrits esperits que’s demandan tanben qui a pagat l’adicion.
 
Lo sentit generau d’estar colhonats veng tanben deu hèit qu’en Jouyet digoc purmèr de òc, puèi de non, e un còp de mès de òc. Lavetz, de qué parlèn?
 
De notar au passatge que France Info expliquèc mès d’un còp que los jornalistas deu Monde avèvan un enregistrament, çò qu’auré lhevat tot dobte sus çò que’s digoc pendent aqueste famós repaish, e que caloc uns dias ende comprénguer que s’agissèva d’un enregistrament … de l’entrevista au Monde e non pas de la votz de Fillon. Aquò rai, botèm.
 
Peu monde que’s bromban deu passat cargat d’en Hollande que joguèc a la ràdio lo ròtle de la votz de “Caton”, (un suspausat miaire de la dreta qu’auré escrit un líber devastador sus sa familha politica, lavetz que s’agissèva pas que d’una engana engibanada per Jacques Attali), la manipulacion pòt vénguer deu costat on benlèu nos i atenguèm pas.
 
Ende lhevar pas l’ambigüitat suus rapòrts amistoses entre sociaus-democratas e democratas-sociaus, confortablament assedut suu sofà de Michel Drucker, François Hollande avèva plan explicat que, mentre Jean-Pierre Jouyet èra passat “de l’aute costat”, avèva deishat tota relacion mès l’avèva guardar son amistat. Doncas una amistat shens de relacions, diseram platonica.
 
Podètz comprénguer çò que volètz:  
Tot aquò deisha una sapta de las amaras que nos va hèr aver degrèu, s’aquò contunha, deu quite temps deu Georges Marchais e deu Jean-Pierre Elkabbach au finestron.
 
Quasi.