“Quand c’est fini, n, i, ni, ni, ça recommence…” Aquí lo repic d’una cançon de Léo Ferré que se pòt aplicar a çò que passa amb nòstres politicians!
 
O disi de tira… S’ameritan pas totes d’èsser metuts dins la mèma saca mas l’impression qu’aquò balha a las “vraies gens” es clarament marrida…
 
Aqueste dimècres matin, dins lo pòste TSF —aquò, es pels vièlhs!— Mossur Cahuzac èra tornar suls pòts dels jornalistas. El o sa futura èx-femna, sabi pas, an agut comptes bancaris amagats a l’estrangièr pendent annadas amb un fum de moneda dessús, e pas unicament los cinc cents mila euros que se’n parlèt quand agèt de demissionar…
 
Parlavan tanben de l’enquèsta dubèrta sus tres deputats UMP qu’aurián pas facha una declaracion “sincèra e veritable” e qu’aurián, eles tanben, “sens o saber volontàriament” qualques escuts amagats… E ne i a d’autres…
 
Alara! Tots poirits?
 
Que non pas! mas lo poison es dins lo fruch politic e la dòna de l’extrèma drecha se congosta encara un pauc mai dins son ròtle de verge espaurucada, Joana d’Arc modèrna, que, sola amb sos amics, saurà tornar metre lo car de l’Estat sul bon camin!
 
Nòstres politicians son plan obligats de modificar las leis o de ne fargar de novèlas per ensajar de levar lo dobte sus lors activitats, ma i van dapasset per çò que considèran que se devon pas daissar menar pel “pòble” que vendriá lèu lèu “populaça” se òm lo daissava far.
 
Lo “pòble”, ça que la, es pas maissant amb totes aqueles desonèstes per çò que, a cada eleccion, tornan votar per eles.
 
Tant que se votarà pas una lei per condamnar sistematicament tot elegit que jòga amb la moneda publica, las causas cambiaràn pas.
 
Lo gitano, lo caraco, lo sens-papièrs… van en preson quand rauban una poma, mas los fraudaires, los raubaires, que sián elegits o rics, o los dos a l’encòp, sabon qu’eles, au mens, gràcia a lor armada d’avocats, auràn drech a la presompcion d’innocéncia pendent, a còps, un quizenat o un vintenat d’annadas…