Lo Canard enchaîné es una institucion en cò nòste e pensi que òm li pòt far fisança. Quand denóncia quicòm, es generalament pas sens rason…
 
Vòli pas dire qu’es paraula d’evangèli —los mescresents me desencusaràn per aquesta comparason!— mas se consideram que, desempuèi son origina, es estat condamnat pas qu’un punhat de còps, es que sas fonts son seguras…
 
Que siá “parisenc”, jacobin, anti-lengas istoricas, sarai pas que lo defendrai dins aqueles domenis mas li cal reconéisser son acarniment contra lo “deviacionisme” ciutadan.
 
Recentament, a mes la CGT dins l’”uèlh del tifon”, se se pòt dire.
 
A mostrat que son secretari general, lo cambarada Le Paon, n’aviá pres a son aise —el o los que l’entornan— amb la moneda del sindicat.
 
Non pas qu’aquesta aja posat dins la caissa mas cal plan admetre que las despensas fachas per son apartament, son burèu e —divulgat aquesta setmana— e las indemnitats recebudas per passar del sèti regional al centre nacional, balhan un imatge marrit d’un sindicat que son prètzfach es de defendre la “classa obrièra”.
 
Atencion! soi pas per que los burèus o los apartaments dels dirigents sián coma las classas de matun collègi o licèu d’un còp èra; ça que la, i a benlèu limits a pas trespassar.
 
La classa politica ja es discreditada per èsser completament copada de la realitat e ne vesèm los resultats amb la pujada dels partits extremistas.
 
Mas se los “petits” pèrdon la fe dins los que son supausats èsser a lors costats, la via pel pièger es dubèrta.
 
La moneda personala, ne fasèm çò que volèm mas “la femna de Cesar deu èsser irreprochable” quand s’agís de la moneda publica o de la dels autres.
 
Ne i a que van dire que fau de l’antisindicalisme primari, coma m’arriba de far de l’antiparlamentarisme primari. Se pòt!
 
Mas quand òm a una responsabilitat en politica o dins lo sindicalisme, òm deu pas suscitar cap de mesfisança…