Cal díser qu’o aviá plan cercat, de nos desfisar atal, ufle, dreiçat al mitan de la taula...

Mas bon i tornarem totara, que primièr me cal díser qu’es una chorma fòrça estranha que fasiá camin amassa aquel jorn: un òme de lei mondin, un filològ catalan e un jornalista ariegés, a caminar amassa, o puslèu a rotlar dins una veiturassa qu’èra a nos menar pel “camin del puèg”. A l’encòp lo fach d’anar véser un amic, mas tanben una enveja de comunion, de tornar trapar quicòm qu’aviam l’impression a l’encòp de téner al fons de nosautres e de non pas capitar de sasir. Atal, coma un paure bogre que mena lo blat al molin per ne faire de farina que se mudarà en pan noiriguièr, tanben pogèrem al molin per nos noirir lo còrs e mai per nos rescalfar lo còr e nos tornar endralhar l’esperit....

Anèrem dins las Corbièras... e foguèrem tot estabosits

Per la beutat d’aquel païsatge, amb de vinhas a pèrda de vista. La montanha nos desirava la benvenguda, vestida de son mantèl colorat de davalada. Dins lo nòstre cap, aquela beluga d’espèr de daissar darrièr nosautres tot aquel borbolh d’òdi, d’incompreneson d’aquel mond de la vila que se fintan coma d’estrangièrs... de mond estranhs que s’espaurugan los unes dels autres, puslèu que d’escambiar, dins lo nòstre país qu’es devengut el tanben forestièr a el meteis... Èra lo nòstre Sant Jacme, una mena de romavatge non pas per cercar Dieu, mas puslèu per nos tornar trapar a nosautres.

Anèrem dins las Corbièras.... e enfin lo vegèrem

Aquel famós “ostal de la colina” que ne parla la cançon, e vos vau díser mièlhs, nos i arrestèrem... O puslèu non. Nos i estanquèrem que sabiam que i èrem esperats. Lo solelh qu’aviá plan entendut que l’ambient seriá bon, s’èra convidat a la fèsta el tanben. Nos assetèrem e a l’entorn d’un gòt de quinquina, comencèrem de charrar de tot, de res, d’una idèa de fèsta qu’èra a nos córrer pel cap e qu’aviam l’enveja de concretizar. Èra un moment grand de convivialitat... o puslèu de convivéncia.

Èrem venguts dins las Corbièras per cercar país...

E fin finala nos apercebèrem qu’èrem nosautres lo país, sa calor, son amistat, son bon manjar, son bon beure, son respècte de l’autre, sa mescladissa.... las lengas: occitan, catalan, castelhan, francés rajavan. Çò qu’escambièrem, semblariá de mots de pas res pel mond, mas per nosautres èran, coma o diguèt lo poèta, de paraulas millesimadas... Mas bon me sembla qu’èra pas d’aquò que vos voliái parlar a la debuta... Daissatz-me soscar... A! Òc vos voliái díser....

Qu’èrem anats dins las Corbièras e que i aviam escanat un Trencavèl...

Acompanhat de guit confit, de patanas de pastenagas e d’una sanflorada de formatges venguts de pertot dins lo país... Aqueste Trencavèl, vos en pòdi pas parlar fin finala, la lei o vòl pas mas podètz endevinar qu’es puslèu dins la dralha d’Evin que non pas dins la d’Evian...

E puèi, fin finala, puslèu que de vos contar tot aquò, m’estimi mièlhs de vos convidar a venir amb nosautres, lo 13 de decembre... Anarem pas dins las Corbièras, seràn las Corbièras... e un fum d’autres endreits que van convergir cap a l’Ostal d’Occitània de la Ciutat Mondina. I seràn lo Pedro, lo Paco, lo Peio, l’Arnaud, lo Joanda, lo Patric, lo Joan, lo Pèire, lo Gianfranco, lo Gerard, l’Alidé e nosautres e vosautres, totes recampats a l’entorn del Claudi, non pas Claudi l’autor, lo cantaire, l’occitanista... non tot simplament amb l’amic Claudi, l’èsser uman perque puslèu que de fargar país, ensajarem per un momenton de fargar umanitat.