Las “emissions d’actualitat” sul fenestron son gaireben totas enregistradas en per abans e tot çò que va pas dins “lo sens de l’istòria” es generalament tirat.
 
Quand daissan d’escambis un pauc rufes, es que l’emission es programada pro tard, a creire qu’es reservada als insomniacs!
 
Al medium mai popular, encara que siá concurrenciat per las rets socialas, li agrada pas tròp los escarts d’aqueles animators que —per far cort— gausan far pròva, mas pas totjorn, d’intelligéncia. E lo public, tot lo mond o sap! lo cal servar davant son ecran e sustot pas lo traumatizar, coma se ditz ara!
 
Las canals son pas prèstas a pagar un sosten psicologic par las naturas sensiblas. Pasteur aurà pas viscut per res!
 
Tot aquò per vos dire que dissabte passat, entre mièjanuèch… e mai! e las cubèrtas, me trobèri a agachar “On n’est pas couché”, que lo Ruquièr n’es son profèta, quitament se lo programa es pre-enregistrat.
 
L’ambient èra pas exactament a la fèsta après lo chaple de Charlie-Hebdo que daissèt France e lo planeta de cuol e las gents piveladas a l’ecran de lor telefonet intelligent o lor tauleta o qué que siá qu’aviá un ecran, sens parlar de las ràdios…
 
Monsieur Loyal-Ruquier seguiguèt lo cors de son emission amb un pauc mai de seriós que non pas de palhardisa aqueste còp —sens poder s’empachar çaquelà qualques remarcas— mas deviá tenir que sos complicis semblavan completament anientats.
 
Puèi, venguèt lo moment de presentar l’invitat Patrick Pelloux, mètge urgentista de profession e membre de l’equipa de Charlie-Hebdo, absent a l’acamp de redaccion del jornal en causa de son mestièr mas que foguèt lo primièr sus plaça per descobrir lo massacre.
 
Après las doas o tres questions d’usatge que li foguèron pausdas, lo mètge, seitat ça que la, faguèt son stand-up e parlèt de sos amics e de Charlie-Hebdo, de la democracia e de la barbariá, de las reaccions dins lo país, etc. Per plorar pas, s’arrestava de parlar e, pendent aquel periòde de “vuèg ràdio”, anormal dins una emission, se podiá ausir lo silenci. Ges de question, lo daissèron debanar sas impressions, sos sentiments, son desespèr d’aver vist sos amics mòrts e son espèr de pensar a l’avenidor d’un jornal un pauc especial…
 
França foguèt secotida per aqueste drama que foguèt seguit d’un autre lo lendeman; las diferentas manifestacions son estadas un moment de comunion mas a pas durat longtemps. Las ascladuras d’un ostal se pòdon pas amagar longtemps e França e Euròpa son d’ostals que menaçan de s’abausonar. Va veirem plan… mai tard!
 
Me demòra, a ieu e a un fum d’autres, cresi, la vista d’un òme desesperat d’aver pas pogut far res per sos amics que lor sol crimi èra de denonciar las derivas de las religions, dels politics… amb per arma soleta un gredon…