Jean-Marie le Pen, breton alienat e imperialista francés chauvin, que cultiva l’oltrança per petimar sa preséncia mediatica ara que sa filha  Marine lo relega al segond plan, a res trobat d’autre que de qualificar los manifestants per la libertat d’expression e per rendre omenatge a las victimas recentas del terrorisme islamista, d’”arlèris””. Se definiguèt el meteis coma “Charlie Martèl” per referéncia a l’òme que los libres d’istòria franceses presentan coma lo salvaire de França que arrestèt los arabis a Peitieus en 732. Levat qu’aquel imatge d’Epinal a pas gran causa de veire amb la vertat istorica. D’en primièr, França existissiá pas encara a l’epòca. Puèi lo franc Carles Martèl arrestèt pas sonque d’arabis a Peitieus. Abd Al Raman, al cap d’una armada eterogenèa de berbèrs arabizats e de visigòts raliats. D’aquel temps, las alianças de circonstància —per maridatge mai que mai— entre musulmans e crestians èran  moneda correnta e los afrontaments militars tanben. Foguèt tuat en 732 dins la batèsta que l’opausava al Carles Martèl. Mas, aprèp Peitieus, l’armada araboberbèra musulmana demorèt en Aquitània e los musulmans i visquèron encara pendent  de decènnis. Es mai que probable que maites occitans aquitans e lengadocians an de sang berbèr e arabi que raja dins lors venas. Sens cap de dobte, es la rason per la que l’escrivan francés Louis-Ferdinand Céline,  tractava Occitània de: “Zòne Sud, poblada de bastards mediterranèus, de narbonoïdes degenerats, de nèrvis, felibres repapiaires, parasits arabics que França auriá fach melhor d’escampar. Dejós Lèger, res que poiridura, pigresa, infècte mestissatge negrificat” Sèm totjorn lo bastard de qualqu’un. Jean-Marie Le Pen gaitariá a vista clara lo remandament dins lors païses d’origina dels 6 milions de musulmans de l’Estat francés. Lo problèma es que la majoritat d’entre eles son ciutadans de la Republica francesa e donc pòdon pas èstre fòrabandits. Òc, en Occitània tanben, avèm de territòris ont aqueles enfants dels ancians immigrats del Magrèb e d’Africa negra se sentisson ni franceses ni ciutadans de lors païses d’origina e i vesèm de joves dont l’identitat es mal definida, se virar cap a l’islam radical e terrorista. Los occitans tanben, qu’an sovent perdut lor lenga, lor cultura e quitament lor accent se refugian per alienacion e desespèr dins la subredicha nacionalista francesa del Front Nacional. Nòstres aujòls inventèron la “convivéncia” en Occitània a l’Edat mejana, es lo “paratge”.
 
L’autonomia, e a tèrme l’independéncia d’Occitània, es dins l’interès de totes aqueles que vivon en Occitània que i nasquèssen o venguèssen d’endacòm mai. L’identitat occitana, la lenga e la cultura occitana son lor ben a totes. Aquela identitat val fòrça melhor que l’identitat francesa que vòl far taula rasa de tot çò qu’es pas culturalament e lingüisticament francés. Nosautres sèm pas ni Charlie Coulibaly nimai Carles Martèl mas Charlie l’Occitan.