Levat per de monde coma ieu qu’an pas jamai agut de problèmas de moneda coma son nascuts vestits – los Franceses dirián « amb un culhièr d’argent » dins la boca –, e tanben coma me fau pagar, e car, mas intervencions dins los mèdia, que sián escriches o autres, e dins Jornalet en particular… levat per ieu, disiái, qu’ai pas besonh de parlar moneda coma n’ai un chic e que n’ai pas vergonha tanpauc, ai notat mai d’un còp que los Franceses aimavan pas parlar « moneda »
 
Tè! La setmana passada sul fenestron, mon amic Moscovici, sabètz, l’èx-ministre de l’Economia o quicòm aital,  èra entrevistat per un jornalista que li faguèt remarcar qu’amb los 24 000 euros que preniá cada mes, sens comptar lo remborsament dels fraisses e autras menudalhas coma los transpòrts, las ostalariás, etc. aviá pas fach un marrit escambi en tornant pas prene son « emplec » de deputat.
 
Lo Moscovici se daissèt pas far e rebequèt que, solide, la paga èra bona mas èra pas çò que ne disiá lo jornalista…
 
Fai tirar, Marius! e passèron a quicòm mai.
 
Ieu, soi pas concernit coma vos o ai dich mas las gents coma los que legisson Jornalet se poirián pausar questions e, bèl primièr, se demandar se lo jornalista èra pas de marrida fe.
 
Non, o èra pas e òm se pòt demandar perqué mon amic Moscovi o a pas admés.
 
Son salari, las condicions de son trabalh e de sas missions, etc. tot es escrich negre sus blanc dins los documents publicats per l’Union europèa.
 
E, per un còp, es pas una excepcion financièra francesa! Totes los « emplegats » de l’UE qu’an un emplec semblable son pagats coma el amb los meteisses avantatges.
 
Mas sabètz coma son nòstres politicians… Se devon de respectar lo dever de resèrva… Òc ben!
 
Coma vos o ai dich, soi pas gelós que, de moneda, n’ai a bodre… e, en mai d’aquò, las indemnitats de Jornalet!
 
N’avèm d’autres que respectan tanben lo dever de resèrva… Son los èx-presidents de la Republica que còstan – que nos còstan – a vida, se me soveni plan, 1 500 000 euros per Chirac, 2 000 000 per Sarközy e 2 500 000 per Giscard d’Estaing – ai daissat los zèros que, dins aquel cas, son mai polits que las letras ! Per una soma aital, i a tot lo package: emplegats, guardacòsses, secretaris (amb de salaris qu’an pas res a veire amb lo salari de basa) burèus (amb los mòbles que venon pas d’Ikea o de  Conforama), e veituras (que son pas exactament la Clio del paure)…
 
Bastèt d’una letra de Laurent Fabius en 1985 per sagelar l’afar que degun n’entendèt parlar fins a uèi, trenta ans après ! Las maissantas lengas dison qu’èra una suggestion del president de l’epòca que pensava a sa retirada!
 
Quand vos parlavi totara de la timiditat de nòstres politicians quand s’agís de moneda…
 
I auriá de qué èsser un pauc envejós, non? Mas parli pas per ieu que soi amonedat tant e mai…