Quò fai ’n’annada aura que Pierre Javanaud nos quitet a l’atge de 86 ans. Occitanista e autor de ’na tesi sus lo sistema vocalic en lemosin en 1981, quò es coma professor a l’Universitat de Göteborg que menet sas recerchas. Sus la piada de Camille Chabaneau, son trabalh dreibiguet mai larjament la via per ’n estudi sus l’accentuacion daus còps plan atipica dau lemosin. Quò es a la sega dau trabalh de Javanaud que Yves Lavalade, lexicografa lemosin, estudiet los fenomenes de desplaçament accentuaus pròpes au lemosin e que ieu me ’trapei de perségre per ’na tesi sus l’accentuacion e l’intonacion dau lemosin mai recentament.
 
Javanaud balhet ’na bona descripcion dau sistema fonologic lemosin en balhar los trachs essenciaus de la realizacion de sos fonemas. Dins sa tesi, Javanaud utiliza ’na descripcion a tres niveus : lo son (notat entre crochets), lo fonema (entre barras oblicas) e l’unitat de basa o morfofonema (entre acoladas). Identifia cinc unitats vocalicas de basa, brevas, que nòta entau : {i}, {y}, {u}, {e], {a} (sembla donc escartar {o} de quela descripcion, reservant /o/ coma fonema “nonmàs”).
 
Autanben, met en evidéncia l’importància dau trach de quantitat vocalica (lonjor) dins la marca accentuala. Perpausa en mai de diferenciar las vocalas intrinsecament lonjas (que la lonjor lor ven de ’na consonanta dispareguda coma  [a:]<[a]+[s] dins « nastre » [na:tre]) de las vocalas ocasionalament lonjas (que s’eslonjan en posicion tonica o per marcar lo plurau coma [e:] dins « lebre » [‘le:bre] o [a:] dins « lunas » [lyna:]). Totparier, remarca que lo trach de quantitat juga pas de ròtle fonologic (permet pas de diferenciar dos mots entre ilhs nonmàs sus queu criteri) dins lo sistema vocalic lemosin manca dins un pitit nombre de cas isolats.
 
La descripcion dau sistema vocalic menet regde Javanaud a s’interessar a la distribucion de l’accent en lemosin. Javanaud nòta d’en prumier dins sa tesi que « la distribucion de l’accent se fai en foncion  de la quantitat definida entau : las sillabas o las vocalas lonjas ’pelan l’accent dau temps que las sillabas o vocalas brevas lo rebutissen. Si las doas sillabas son de lonjors egalas, quò es a dire que totas doas son lonjas o brevas, l’accent pòrta sus la finala ». Mas ditz tanben la dificultat de reperar clarament la tonica dins quauques enonçats de tau biais que quò es fòrça malaisat de dire per « vachas » si un auva [’va:sa:] o ben [va’sa:] dins tau o tau jos-dialecte.
 
Javanaud balha finalament la descripcion seguenta segon que l’accent pòrta sus la penultima sillaba o sus la darriera. ’Laidonc, l’accent pòrta :
 
Sus la penultima quand la vocala finala es breva e que la penultima es :
   
Autrament, generalament, l’accent es finau.
 
Quò permet de compréner mielhs en lemosin d’una part la frequéncia daus oxitònes (mots accentuats sus la finala) e d’autra part las remontadas d’accent mas fau dire que la descripcion de Pierre Javanaud s’aplica pas a tot l’ensemble dau domeni dialectau lemosin mas ren mas a ’na larja partida centrala, laissant las tauveras dialectalas mai confòrmas emb l’accentuacion generala occitana. Javanaud perpauset tanben ’na carta de la distribucion de l’accent en lemosin en dessenhar daus cercles mai o mens concentrics (4 zònas diferentas) segon la predominança daus criteris descrichs çai-sus. Ai pogut precisar quela carta dins mon trabalh de tesi e mostrar que la zòna d’atipicitat accentuala en lemosin es en realitat plan mai larja enguera que çò que Pierre Javanaud aviá començat de descriure. Lo naut-lemosin e lo bas-lemosin son larjament tocats per queu fenomene quand lo peirigordin (coma jos-dialecte) sembla l’i eschapar.
Mercés a Pierre Javanaud per son òbra e tot son trabalh d’occitanista.