Solide qu’aquò hascoc parlar lo monde…
 
Vòli parlar de la confortabla prima d’arribada que crubèc lo director generau navèth de SANOFI, Olivier Brandicourt, sia 4 milions d’euros coma gatge de planvenguda dens lo grop farmaceutic francés.
 
Aquò balhèc au mens lo parat aus jornalistas franceses d’utilizar un anglicisme de mès, lo golden hello, e de’u mascanhar gaujosament ende muishar a quin punt son marrits en lengas estrangèras, qu’èra vengut dens lor boca lo [gɔl’dœn Ɛ’lo].
 
Ende tornar a la soma, lo quite ministre de l’agricultura e pòrtavotz deu govèrn, Stéphane Le Foll, s’estonèc de la soma atribuïda “abans de prénguer lo mendre risc” lavetz que’n teoria, es supausada n’estar la contrapartida. Per hèit de la ministra de l’ecologia, Ségolène Royal, declarèc qu’aquò èra “pas brica normau”, e esperava “qu’anava renonciar a aquestes quate milions.”
 
D’ací entervénguer o hèr una lei contra aquò, cau pas sarrar l’anguila …
 
Vertat que pòt butar, lhevat los tenents de l’ultraliberalisme que se’n regaudissen. L’un d’eths, lo cronicaire de Canal+, Marc Fiorentino, hascoc remercar que, quan s’agís d’un fotbolaire, degun se’n sap pas mau d’un transferiment de 94 milions coma lo de Ronaldo de cap au Real Madrid, au contra totis trucan de las mans, mes que cridan au lop per uns petits 4 milions end’un director que, s’èra demorat dens la firma Bayer on trabalhava abans, n’auré crubat 9.
 
A rason. Sustot que, a còps, un transferiment de fotbolaire se pòt hèr a l’endehòra de tota nocion d’eficacitat reala. L’exemple mès actuau es lo de Mesut Özil, que, passat deu Real Madrid a Arsenal per uns petits 50 milions, a pas jamès justificat son “prètz” e demòra en devath deus espers lhevats per son arribada en çò deus Gunners.
 
Disent aquò, muisha shens d’ac voler lo suberrealisme de nòsta societat, lavetz qu’èra pas sa tòca iniciala. La desmesura es venguda la règla quan las injustícias se cavan.
 
Mès doblida qu’una entrepresa es pas un club de butabala. Un an auperabans, la societat avèva aviat un plan de “reorganizacion” que botèc per carrèra uns 9% deus salariats (200 personas) e peu quau lo siti de Tolosa estoc lo mès tocat dambe una diminga deu nombre de salariats de 614 a 250. Los sindicats protèstan que “volon vénder sitis de produccion, suprimir emplecs, e las negaciacions suus salaris progressan pas …”
 
Mès d’aquò, uns 209 trabalhadors que seràn transferits a en çò de Evotec en abriu dambe la pèrta de 10% de lor salari an ausit díser que n’i avèva pas mès dinèrs end’una eventuala compensacion. L’amarum es fòrt e la comparason dambe lo Real Madrid s’estanca ací.
 
Çò de mès susprenent, es que los “grans patrons” s’i escaden de hèr ecopir a las societats somas atau, shens de rapòrt fin finala dambe lors resultas efectivas.
 
Se pòt imaginar tota la sapiènça d’aqueth monde que sap “vénder la mercandisa” a una amassada d’accionaris en los convéncer que lor valor pòt costar tan car.
 
Aquò que bremba solide los dicorses a l’entorn de la mercandizacion de l’art modèrne, e deu biais de crear sòus a partir de ren (o fòrça pauc), sonque en tot valorizar una òbra mercés a un hialat d’amics plan plaçats (mèdias, salas de mustras).
 
E s’èra aquò, la vertadièra qualitat d’aquestes grans patrons? Non pas hèr créisher e se desenvolopar una firma, mes hèr créser que son irremplaçables.