Sabi pas coma sètz vosautres mas ieu —vertat que me fau vièlh— las novèlas marridas, las supòrti pas pus.
 
Es una reaccion ninòia, o sabi mas es aital. Soi pas tanpauc per de mèdia, quales que sián, que nos portarián pas que novèlas bonas que sabi que sèm pas pus e, dempuèi un brave briu, dins lo país dels potonorses.
 
Mas ça que la tròbi que i a una cèrta indecéncia a s’esténer sus las catastròfas e a voler —quitament quand i a pas res a dire que se calar— balhar a las personas destinatàrias de detalhs e de detalhs que presentan, de mon punt de vista, pas cap d’interès.
 
Vertat es que lo mèdium mai expausat es la television. La canal dels imatges deu èsser abeurada segonda per segonda tot lo sant clame del jorn o, alara, lo presentator, sol en pista, deu jogar lo “mossur Loyal”; personalament, lo critiqui pas a el mas ne vòli al sistèma qu’es concebut aital: “Cal far d’audiéncia, cocò, cal far mai d’audiéncia cada jorn!”
 
Aquestes darrièrs jorns, avèm agut çò qu’es ara venguda una sansonha: los murtres comeses pels novèls pòrtaparaulas de la barbariá. Trastejavan un pauc a la debuta e sagnavan pas qu’un ostatge de quora en quora! Lo mestièr sembla dintrar e los mesterials en barbariá ara se pòdon permetre de formar d’aprendisses se ne cresi l’informacion relaiada per las rets professionalas.
 
Enteni d’aicí estant la remarca de son “professor”: “L’as plan escotelat, ton ostatge mas veses, la copadura auriá pogut èsser mai polida!”
 
“Se pòt rire de tot?” La question es pausada e mai que mai d’actualitat.
 
L’aura novèla foguèt la mòrt de las dètz personas que participavan al rodatge d’una emission de telerealitat demest las qualas i aviá tres personalitats del monde de l’espòrt.
 
Novèla òrra aquela tanben quitament s’a pas res a veire amb la precedenta. Mas avèm besonh de veire l’accident en bocla? Mas avèm d’enténer de longa que Florence Arthaud èra la “promesa de l’Atlantica” o quicòm aital?
 
E, per ieu, lo pièger dins tot aquò es que, generalament, lo jornalista pren un morre de circonstància per anonciar la novèla —e a cada còp que ne parla— avant de passar lo sorrire als pòts a la seguenta “despacha”!
 
Aquela comèdia me desora un pauc mai cada jorn.
 
Vengui vièlh, vos disi!