Opinion
Esperitalitat e juecs vidèo
Dins lu juecs vidèo en linha cada jugaire es representat per un avatar. Li permete d’interagir embai autres utilisators e lo sieu ròdol comun.
Aquel avatar dispaua d’un mana: aqueu poder d’influença li permete d’enmascar li gents o de menar tota autra accion compatibla emb l’univèrs virtual dont evolua.
Mas aqueu mana, conformadament a la cultura polinesiana que li donèt lo sieu nom, es d’essença espiritala. Es diferent de la fòrça vitala (lu “ponchs de vida”) reçauputs dau temps de l’entrada dins lo juec.
Cada jugaire es donc dins una situacion analòga a aquela d’Abraam que, segon Augustin d’Ipòna, auria reçauput de Jeòva una Gràcia activa, gràcia que continua a calar sus cada Crestian despí la Passion dau Crist, lo Catarisme qu’auria estat, segon Reinat Nelli, qu’un Augustinisme butat dins li sieu ultimi consequenças.
Pura, doi cercaires ebraïsants, Messod e Roger Sabbah, propauon una tota autra explicacion sus l’origina d’aquela Aligança. Seria pas estada sinhada per Abraam per una soleta e simpla rason: aquesto auria jamai existit. Seria que lo doble mitic dau faraon Aquenaton que, lo premier, descurbèt l’estructura monoteïsta dau Divin.
Quin qué posquesse èstre lo camin que la comunitat scientifica reserverà a aquela tèsi, constatam clarament que aqueli conclusions rejonhon aquelas de Simone Weil.
La filosòfa crestiana escriguèt que lu ebrèus d’avant Moïsse ‟conoission de Dieu que l’atribut de potença, e non lo Ben qu’es Dieu de per eu”. Mas ‟conóisser la divinitat solament coma potença e non coma Ben, es (d’) idolàtria e pauc impòrta alora qu’aguessiam un Dieu o mai d’un “.
D’aquí lo ‟silenci tan misteriós d’Erodòte tocant Israèl: /…/ Israèl èra un objèct d’escàndol per lu Ancians a caua d’aqueu refús dei conoissenças egipciani de la mediacion e la passion divini” (Simone Weil, ‟Israèl e lu Gentils”, Escrichs de Marselha, auctòbre dau 1940 - mai dau 1942).
La practica dei juecs vidèo permetria de tornar trobar la mediacion perduda?
Un detorn per l’istòria dei idèas
L’Occident latin es estat traversat, dau sègle XIIen au XIVen per un vaste debat: la “Garrolha dei Universals”. Li a permés de fabricar li categorias partent de que pensam, ancara ancuei, la complexitat.
Degun pòu li redurre fòra d’aver respondut, prealablament, a una question: lu “universals” (lu “concèpts” per luquals metem d’òrdre dins l’Univèrs) serion pas que de simples noms inventats per lu òmes coma lo penson lu Nominalistas? Aurion pas puslèu estats descubèrts au dintre dei cauas coma lo penson lu Realistas (de “res, rerum”, li cauas).
La cultura francesa es, fondamentalament, nominalista mentre que la cultura occitana es, d’a fons, realista. Reinat Descartes, après d’aver dobtat de tot cen que li sieu experienças sensoriali avion poscut li portar, e ne’n concluèt que la veritat demòra au dintre de cen que l’elabòra: “pensi donca siáu”. E lo sieu contemporanèu, lo gavòt Peire Gassend (dich Gassendi), enfant de pichons païsans, li respondèt que nòstri sensacions – e eli soleti– nos infòrmon de cen qu’es bòn per nautres e de cen que devem fugir.
Simone Weil adòpta aqueu segond ponch de vista tre l’atge de 14 ans. Aqueu realisme filosofic li permetrà d’escriure que partent dau moment que l’accès a la veritat deven accessible au mai gran nombre (cen qu’autorison li aplicacions de la revolucion numerica), “pauc impòrta quin estre uman que sigue, e mai li sieu facultats naturali siguèsson quasi nuli, ientra dins aqueu reiaume de la veritat reservada a l’engèni, se solament desira la veritat e fa perpetualament un esfòrç d’atencion per l’aténher” (Simone Weil, “Letra au Paire Josef-Marie Perrin”, 15 de mai dau 1942, Aspèra de Dieu, p. 39).
Seria pas cen que fan, dau sieu biais, lu jugaires en linha en descubrir li règlas escondudi de l’univèrs virtual dins loqual vènon d’entrar? Capisson pròpi lèu que devon faire pròva de destacament en rapòrt de la sieu volentat de non perdre absoludament, au risca d’èstre “game over” súbito. S’apercèbon subretot que lu gestas devènon mai soples e mai eficaçs a flor e mesura que lu sieu esprits se destacon de tota contingença materiala.
Son donca dins una situacion analòga a aquela descricha per Inhaci de Loiòla dins lu sieu Exercicis Espiritals. Devenguts beneficiaris d’un mana que cala subre d’elu, non inventon mas descuèrbon li règlas dau monde dins loqual evoluon.
Simone Weil explica que non pòu èstre autrament dins lo monde real: Dieu, après l’aver creat s’en es retirat. A laissat ai sieu creaturas lo suenh de’n descubrir l’estructura que fan li bèstias embau sieu instinct e lu òmes embau sieu intellèct.
La sciéncia e la Fe
Lo procèssus d’aquela descubèrta sembla donca, formalament parlant, a aqueu mes en òbra per lu jugaires au principi d’un juec vidèo e n’es la rason per laquala aqueu tip d’aplicacions de la revolucion numerica crea li condicions d’un retorn a la Fe cristiana.
A una condicion: que lu sieu depositaris oficials e patentats tornèsson a la simbolica de la geometria e dau nombre reçauput dei Gregos en luec e plaça de la freia logica de “l’Imperium” transmesa per lu Romans. Coma l’escriguèt Simone Weil, “L’origina de nòstra civilisacion es grega. Avem reçauput dei Latins que la nocion d’Estat, e l’usança que ne’n fem dona a pensar que n’es un marrit eiretatge”.
Seria pas cen que fan lu jugaires en linha d’aüra? En reçaupent un mana a rataporcion dei meritis que ne’n fan pròva dins li descubèrtas dei règlas d’un juec, rejónhon, sensa lo saupre, lo pitagorisme que fuguèt una pensada de la mediacion s’exprimant per la proporcion.
Aquí ancara, Simone Weil ajuda d’acapir aquela astúcia estonanta de l’Istòria. L’autor de La Pesantor e de la Gràcia mòstra que li matemàticas, sensa liquali lu juecs vidèo non aurion poscut èstre creats, se son mescladi, tre li sieu originas, emb la volentat de capir cen qu’es Dieu. Pitagòra, per exemple, fuguèt lo premier de descubrir lo sens escondut que recapta lu nombres e per cen qu’es de Platon, faguèt marcar dins la peira a l’entrada de l’Acadèmia l’inscripcion famoa “Que degun entre aquí se non es geomètra”.
Lu juecs vidèo, en se basant sus lo mana dei societats polinesiani, rejónhon emb aquela tradicion mistica.
Aparentament, s’agisse que de batalhas epiqui, de combats còntra de mòstres que s’acabon, imudablament, per ganhar o perdre en termas de possession de tresaurs o de secrets... Mas en realitat, aqueli situacions ludiqui tòrnon mandar a aquela dau cercant que cava sensa s’arrestar dins lo sieu monde interior. Deu, eu parier, assumir de luchas, se confrontar emb de potenças negativi o positivi e luchar per conquerir tornarmai un tresaur de valor infinida.
Aquel avatar dispaua d’un mana: aqueu poder d’influença li permete d’enmascar li gents o de menar tota autra accion compatibla emb l’univèrs virtual dont evolua.
Mas aqueu mana, conformadament a la cultura polinesiana que li donèt lo sieu nom, es d’essença espiritala. Es diferent de la fòrça vitala (lu “ponchs de vida”) reçauputs dau temps de l’entrada dins lo juec.
Cada jugaire es donc dins una situacion analòga a aquela d’Abraam que, segon Augustin d’Ipòna, auria reçauput de Jeòva una Gràcia activa, gràcia que continua a calar sus cada Crestian despí la Passion dau Crist, lo Catarisme qu’auria estat, segon Reinat Nelli, qu’un Augustinisme butat dins li sieu ultimi consequenças.
Pura, doi cercaires ebraïsants, Messod e Roger Sabbah, propauon una tota autra explicacion sus l’origina d’aquela Aligança. Seria pas estada sinhada per Abraam per una soleta e simpla rason: aquesto auria jamai existit. Seria que lo doble mitic dau faraon Aquenaton que, lo premier, descurbèt l’estructura monoteïsta dau Divin.
Quin qué posquesse èstre lo camin que la comunitat scientifica reserverà a aquela tèsi, constatam clarament que aqueli conclusions rejonhon aquelas de Simone Weil.
La filosòfa crestiana escriguèt que lu ebrèus d’avant Moïsse ‟conoission de Dieu que l’atribut de potença, e non lo Ben qu’es Dieu de per eu”. Mas ‟conóisser la divinitat solament coma potença e non coma Ben, es (d’) idolàtria e pauc impòrta alora qu’aguessiam un Dieu o mai d’un “.
D’aquí lo ‟silenci tan misteriós d’Erodòte tocant Israèl: /…/ Israèl èra un objèct d’escàndol per lu Ancians a caua d’aqueu refús dei conoissenças egipciani de la mediacion e la passion divini” (Simone Weil, ‟Israèl e lu Gentils”, Escrichs de Marselha, auctòbre dau 1940 - mai dau 1942).
La practica dei juecs vidèo permetria de tornar trobar la mediacion perduda?
Un detorn per l’istòria dei idèas
L’Occident latin es estat traversat, dau sègle XIIen au XIVen per un vaste debat: la “Garrolha dei Universals”. Li a permés de fabricar li categorias partent de que pensam, ancara ancuei, la complexitat.
Degun pòu li redurre fòra d’aver respondut, prealablament, a una question: lu “universals” (lu “concèpts” per luquals metem d’òrdre dins l’Univèrs) serion pas que de simples noms inventats per lu òmes coma lo penson lu Nominalistas? Aurion pas puslèu estats descubèrts au dintre dei cauas coma lo penson lu Realistas (de “res, rerum”, li cauas).
La cultura francesa es, fondamentalament, nominalista mentre que la cultura occitana es, d’a fons, realista. Reinat Descartes, après d’aver dobtat de tot cen que li sieu experienças sensoriali avion poscut li portar, e ne’n concluèt que la veritat demòra au dintre de cen que l’elabòra: “pensi donca siáu”. E lo sieu contemporanèu, lo gavòt Peire Gassend (dich Gassendi), enfant de pichons païsans, li respondèt que nòstri sensacions – e eli soleti– nos infòrmon de cen qu’es bòn per nautres e de cen que devem fugir.
Simone Weil adòpta aqueu segond ponch de vista tre l’atge de 14 ans. Aqueu realisme filosofic li permetrà d’escriure que partent dau moment que l’accès a la veritat deven accessible au mai gran nombre (cen qu’autorison li aplicacions de la revolucion numerica), “pauc impòrta quin estre uman que sigue, e mai li sieu facultats naturali siguèsson quasi nuli, ientra dins aqueu reiaume de la veritat reservada a l’engèni, se solament desira la veritat e fa perpetualament un esfòrç d’atencion per l’aténher” (Simone Weil, “Letra au Paire Josef-Marie Perrin”, 15 de mai dau 1942, Aspèra de Dieu, p. 39).
Seria pas cen que fan, dau sieu biais, lu jugaires en linha en descubrir li règlas escondudi de l’univèrs virtual dins loqual vènon d’entrar? Capisson pròpi lèu que devon faire pròva de destacament en rapòrt de la sieu volentat de non perdre absoludament, au risca d’èstre “game over” súbito. S’apercèbon subretot que lu gestas devènon mai soples e mai eficaçs a flor e mesura que lu sieu esprits se destacon de tota contingença materiala.
Son donca dins una situacion analòga a aquela descricha per Inhaci de Loiòla dins lu sieu Exercicis Espiritals. Devenguts beneficiaris d’un mana que cala subre d’elu, non inventon mas descuèrbon li règlas dau monde dins loqual evoluon.
Simone Weil explica que non pòu èstre autrament dins lo monde real: Dieu, après l’aver creat s’en es retirat. A laissat ai sieu creaturas lo suenh de’n descubrir l’estructura que fan li bèstias embau sieu instinct e lu òmes embau sieu intellèct.
La sciéncia e la Fe
Lo procèssus d’aquela descubèrta sembla donca, formalament parlant, a aqueu mes en òbra per lu jugaires au principi d’un juec vidèo e n’es la rason per laquala aqueu tip d’aplicacions de la revolucion numerica crea li condicions d’un retorn a la Fe cristiana.
A una condicion: que lu sieu depositaris oficials e patentats tornèsson a la simbolica de la geometria e dau nombre reçauput dei Gregos en luec e plaça de la freia logica de “l’Imperium” transmesa per lu Romans. Coma l’escriguèt Simone Weil, “L’origina de nòstra civilisacion es grega. Avem reçauput dei Latins que la nocion d’Estat, e l’usança que ne’n fem dona a pensar que n’es un marrit eiretatge”.
Seria pas cen que fan lu jugaires en linha d’aüra? En reçaupent un mana a rataporcion dei meritis que ne’n fan pròva dins li descubèrtas dei règlas d’un juec, rejónhon, sensa lo saupre, lo pitagorisme que fuguèt una pensada de la mediacion s’exprimant per la proporcion.
Aquí ancara, Simone Weil ajuda d’acapir aquela astúcia estonanta de l’Istòria. L’autor de La Pesantor e de la Gràcia mòstra que li matemàticas, sensa liquali lu juecs vidèo non aurion poscut èstre creats, se son mescladi, tre li sieu originas, emb la volentat de capir cen qu’es Dieu. Pitagòra, per exemple, fuguèt lo premier de descubrir lo sens escondut que recapta lu nombres e per cen qu’es de Platon, faguèt marcar dins la peira a l’entrada de l’Acadèmia l’inscripcion famoa “Que degun entre aquí se non es geomètra”.
Lu juecs vidèo, en se basant sus lo mana dei societats polinesiani, rejónhon emb aquela tradicion mistica.
Aparentament, s’agisse que de batalhas epiqui, de combats còntra de mòstres que s’acabon, imudablament, per ganhar o perdre en termas de possession de tresaurs o de secrets... Mas en realitat, aqueli situacions ludiqui tòrnon mandar a aquela dau cercant que cava sensa s’arrestar dins lo sieu monde interior. Deu, eu parier, assumir de luchas, se confrontar emb de potenças negativi o positivi e luchar per conquerir tornarmai un tresaur de valor infinida.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Vos convida a auver la vidéo que trobaretz sur "you tube -Entretien avec Anne Givaudan: expansion de la conscience".
Veiretz que compara nòstra mentalitat occidentala, materialista, scientifica, filosòfica, medicala, judéo-crestiana, greco-latina a de la preistòria e que vivem un passatge vers un stade d'evolucion superior.
Vau mielhs zo saubre mesme si l'òm es septic. Ai pas lo temps per lo moment de resumar en quauquas linhas aquela vidéo mas pas la peina d'en rire non pus. Ana Givaudan a de mai en mai d'audiença dins lo monde scientific e intelectuau.
#1 Destriar una practica « casual » del jòc video vòl res dire. Disèm pas de qualqu’un que legís pas que los libres de Marc Levy o de Guillaume Musso (o de Sèrgi Gairal – aquò’s per rire) qu’es un lector « casual ». Nimai qu’es un « lector ».
Aquò’s pas qu’una tecnica del marketing per dire que totum jòga al jòc videò, ço qu’es pas verai. Jogar de còps que i a a « Candy crush » sus son telefonet o sus facebook sufís pas per dire que siás un jogaire. Es un argument false emplegat per l’industria del jòc videò per far de lobbying a la ministra de la « cultura » : « Agachatz, butatz d’argent aicí dins la nòstra industria, que se pòrta plan, es ara un element cultural màger bla bla bla ! » ço qu’es pas verai nimai. Sufís d’escotar un desvelopaire parlar de son trabalh per comprene qu’aquela industria es en crisi.
E mai dire d’una practica qu’es « casual » se se jòga pauc, o « expèrt » se se jòga « pron », es pas aver un vejaire esclairat sus ço qu’es un practica sociala.
Aprèp, s’es per dire, en francés, de causas plan evidentas coma « lo jòc videò cerca a far d’argent » es pas la pèna. Aquò’s evident. I a d’equipas a pagar darrèr cada jòc. Cada artista cerca a viure de sas òbras, cada editor cerca a far d’argent amb sas publicacions, e per ne publicar mai tanben (i a pas que l’IEO qu’en cerca pas – aquò’s per rire encara … ).
Vòstre expausat es plan meditat. Mas, per èsser bravament franc, vòstre vejaire suls ligams dintre « Jòcs videò » e la filosofia dels sens, del « mana » e donc de l’èsser me sembla un pauc teune. Me sembla anar tròp de luènh de passar per Simona Weil per parlar del « mana » dins los jòcs videò coma generalitat. Avètz de coneissenças plan solidas dels filosòfes, mas pas tant dels jòcs videò, e per qualqu’un coma ieu, se vei.
Daissetz me ajustar de causas d’un biais un pauc mai pragmatic :
1) Pensi que la vòstra montada en generalitat pòt pas marchar. Lo rasonament que tenetz pel « jòc videò » en linha, qu’es ara amenaçat de desapareisser, vos permés de passar a l’experiença del jòc videò, en general. Perque lo « jòc videò » en linha, e volètz parlar dels que fonccionan coma « RPG » (acronime de l’anglés roleplaying game) e que pren plaça dins una istòria de tipa « fantastica » es pas qu’una part minoritària del jòc videò. E, e mai lo RPG se developa totjorn de mai en mai, totes los jòc videò son pas de RPG. Totes cercan pas a far del jogaire lo personatge principal. N’i a un fum ont los dos son plan destacats.
2) Doncas pensi qu’anatz tròp luènh dins vòstra demonstracion per dire que lo jogaire torna trobar una practica de « mana ». E desencusaretz mon vejaire pragmatic, mas pensi qu’aquel tèrma, « mana », es pas qu’una fantasia dels autors japoneses qu’an tornat prene aquel tèrma per inventar una novèla mistica per las istòrias de qualques de lors jòcs. Es ara costumièrs dels autors japoneses (se vei dins lo « manga » e lo dessenh animat tanben) de prene d’elements culturals diverses e los tornar utilizar d’una autra mena (e que son de còps plan otrancièras).
3) Vos tròbi plan optimiste sul concèpte de « revolucion numerica » (e donc sus vòstre vejaire filosofic) que permetriá a la majoritat d’accedir a la « vertat ». Vòstra vejaire manca de sens critic sus l’internet. D’accòrdi, l’internet pòt èsser un mejan per accedir a de coneissenças. De far un fum de causas extraordinària per l’umanitat. Mas aquò depen(-drà ?) de ço que ne fasèm (farem ?). Cal véser que l’internet pòt tanben menar a de « mesconeissenças », a sabers de relatius. Que pòt tanben servir d’element de menaça e d’opression populara (demandatz a las feministas de « 4chan » o « reddit » ço que ne pensan) o estatala (demandatz als « hackers » cossí internet ara amenaça la vòstra vida privada). Doncas vos cal relativizar los vòstre tèrma de « revolucion numerica » qu’es tròp politicament corrècte.
4) Jogatz un pauc a « League of legend » (un jòc en linha, ont i a de « mana ») e daissaretz alara tombar lèu fait l’idèia de « meditacion » dins lo jòc videò, e subretot dins lo jòc videò en linha, qu’es conegut per sas pluèjas violentas de langatges porcassièrs. La metòdi de l’observacion sus un afogat vos permetrà alara de véser que los « Exercicis Espiritals » d’Inhaci de Loiola son plan plan luènh de tot aquò (gausi pas vos mandar un ligam d’una videò de youtube qu’illustra mon prepaus).
5) Totes los jòcs videò son pas totjorn qu’una afar de chifras o de nombres. Aicí encara vos fasètz enganar per los imatges classics a l’entorn del jòc videò en linha e del RPG. Nombroses son los RPG (sus papièrs, o jos la forma de jòc videò) que meton l’accent sul tèxt e l’exercici textual, e teatral. Parlatz de sens, mas causissetz e portar lo punt final de vòstra soscadissa suls nombres, alara que subretot lo jòc videò mescla l’ausir, lo véser, lo « comprene », e mai o mens lo tocar. Fasètz la confusion dintre la mesura objectiva (los nombres) e l’experiéncia. E de mon experiéncia los nombres venon apiejar lo jòc subretot quand aquel manca « d’experiéncia » o de contengut aital (pòt èsser una causida creativa ca que là).
Totes los jòcs videò son pas que de « batalhas contra de mòstras ». Poiriái vos balhar un milierat d’exemples contraris. Totes s’acaban pas totjorn plan. Las resolucions son pas totjorn de nombres. Avètz encara aicí un imatge plan nèci de las istòrias que son contadas per aquel mejan.
Comprenetz me ben. Comprèni lo vòstra rasonament. Mas pensi qu’anatz tròp luènh e vos enganatz. Vos manca d’elements pragmatics per corregir lo vòstre expausat.
Soi segur que i a de ligams possibles a bastir dintre lo jòc videò e las pensadas dels filosòfes. Subretot al nivèl dels sens. Mas benlèu que vos cal quitar lo vòstre agach sul jòc videò RPG, qu’a pas tant de causas a dire finalament. « Es que i a de ligams possibles dintre lo jòc videò e de formas de meditacion ? » Òc ! Lo jòc videò es pas qu’un mejan, coma la pintura, la musica, lo libre, o lo cinemà etc. Coma pròba de bona volontat vo mandi aicí un ligam qu’esclairarà benlèu mai la vòstra soscadissa : http://cosmoddd.itch.io/off-peak Es un jòc a gràtis que ven pareisser e qu’es bastit coma un musèu estranh que mescla d’elements sonores e grafics. Ca que la, aquel jòc a res d’un RPG.
Le jeu vidéo casual vous manipule. Non, pas pour servir les intérêts du complot judéo-maçonno-homo-illuminato-russo-dieudonniste, mais plus simplement, pour gagner de l’argent. Petite précision : quand l’on parle du jeu vidéo « casual », il s’agit des jeux surtout sur mobile et Facebook, faits non pas uniquement pour les gros joueurs de jeux vidéo (qui pourtant jouent tout autant aux jeux mobiles), mais aussi pour les occasionnels, qui jouent dans le métro, au boulot, avant de faire dodo…
http://blogs.rue89.nouvelobs.com/extension-du-domaine-du-jeu/2015/03/17/comment-le-jeu-video-vous-manipule-234345
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari