Avisatz-vos brave monde: aqueste article estoc escrit dens un moment de malícia.


 
Vaquí un drama en quate hèitas deu quau estón testimònis los electors d’esquèrra de l’Estat francés.
 
Hèita purmèra: beròia sifonada de votzes.
 
La sifonada de votzes a uns jorns deu purmèr torn de las eleccions es un espòrt nacionau fòrça practicat per politicians en campanha. La darrèra estoc la declaracion de Nicolas Sarkozy que’s declarèc favorable a l’interdiccion de menuts especiaus peus musulmans dens las cantinas escolàrias “de la Republica”. Es atau que l’FN passèc de la plaça anonciada de purmèr partit a la pausicion de dusau. Estoc ajudat per un conse de son partit que decidèc de lançar lo debat un pauc abans, çò qu’èra, fin finala, una escaduda “fòrça astruga”.
 
La sifonada que’ns concernís uei es la mès coneguda deu sègle XX-au, la que caleré ensenhar dens las escòlas, titolada “discors deu Bourget”, quan François Hollande, lo 22 de genièr de 2012, ende rasclar uns electors que podèvan trantalhar dambe lo Front de Gauche ça digoc:
 
Vos vau díser qui es mon adversari vertadèr. A pas nat nom, pas nada cara, pas nat partit, presenta pas jamès sa candidatura, serà doncas pas jamès elegit, e totun govèrna. Aqueth adversari, es lo monde de la finança.
 
Solide que dambe un candidat atau, tenguèm un Che Guevara vertadèr.
 
Hèita dusau: lo vèrme dens lo frut.
 
Un còp passada l’euforia de l’eleccion, se caloc botar au trabalh. L’adversari heròtge de la finança nomentèc doncas coma secretari generau de la presidéncia de la republica un cèrt Emmanuel Macron. Collaborator mès pròche deu president, lo foncionari plaçat a aqueste pòst es generalament enchafrat “dusau òmi mès poderós de França”.
 
Emmanuel Macron es un banquièr d’ahar de la banca Rotschild. Au moment de las negociacions de la crompa de Nestlé per la firma Pfizer, ganhèc, segon çò que digoc, dus milions d’euros. La nominacion d’aqueste revolucionari anti-finança a un pòst tan haut estoc meslèu discreta dens los mèdias e lhevèc paucas reaccions, levat dens los mitans d’esquèrra.
 
Hèita tresau: la consecracion.
 
Davant aquesta manca de responsas, lo Hollande s’ahardís e, en agost de 2014, nomenta Emmanuel Macron ministre de l’Economia. Aquesta nominacion es sentida peus mèdias e uns actors politics coma lo simbèu de la virada liberala deu govèrn, que los electors deu Front de Gauche sedusits peu discors deu Borget aurén devut normalament gostar.
 
Especialista de la petita frasa en entrevista, lo navèth ministre se declara ostile a las trenta-cinc oras, pensa que cau “joens Franceses qu’ajan enveja de vénguer miliardaris”, e que “cau que l’esquèrra romantica dubriscosse los uelhs.”
 
Hèita quatau: l’omenatge.
 
Endeus electors qu’aurén pas encara comprés, Macron, dens una emission de la BBC sus la politica economica titolada Quelle catastrophe! France with Robert Peston, estrepís shens degrèu los darrèrs espers d’una politica sociala. Declara que se’n sap mau de véser que las refòrmas realizadas per la Margaret Thatcher dens las annadas ueitanta (Eth n’avèva pas dètz ans) eston pas miadas dens l’Estat francés.
 
Se cau brembar que, a l’anóncia de la mòrt de Dauna de Hèr en abriu de 2013, fòrça Britanics, sustot los qu’avèvan patit de la politica ultraliberala de l’epòca, debarèn per carrèras ende hestejar sa desapareishuda, çò qu’es pas francament costumèr dens un país on lo monde a un temperament meslèu moderat.
 
Epilòg.
 
Adara cau soscar un momentòt. Se las valors politicas son atau ridiculizadas peus politicians que son justament supausats las inculcar au pòble, nos cau se demandar çò que’n pòt plan pensar un joenòt qu’arriba a l’edat d’adulte e qu’a pas, per son mitan familiau per exemple, banhat dens una cultura politica.
 
Shens nada nocion basica de çò qu’es l’esquèrra e la dreta, una politica sociala, una politica liberala, es pas possible per un joen de 2015 de comprénguer de qué se tracta.
 
Se las referéncias existissen pas mès, se los mots (doncas las idèas) an pas mès nada valor, vam de cap a un caòs d’on tot pòt arribar