Canta, divessa, la ràbia del peleïda Aquilles,
destructritz, que portèt als aquèus milanta dolors,
faguèt davalar dins l'ostal d'Ades fòrça armas fòrtas
d’eròis, e regalèt lors còrses a totes los cans
e a totes los voltors; ansin aviá volgut Zèus.
Comença amb la carpinada que devesiguèt
l’atrida senhor dels guerrièrs e lo divin Aquilles.
Quin dieu los incitèt a la lucha e a la garrolha?
Lo filh de Letò e Zèus, qu’enrabiat contra lo rei
escampèt un mal dins l’armada, e morissián los òmes
perque aviá escarnit a Crises, lo sieu grand prèire,
l’atrida. El venguèt als lèstes naviris aquèus
per desliurar sa filha, portant un rescat enòrme,
tenent dins sas mans las vetas de l’arquièr Apollon
sus son sceptre d’aur, e supliquèt totes los aquèus
e mai que mai los dos atridas, mèstres de guerrièrs:
“Atridas e autres aquèus de las bèlas cambièras,
que los dieus qu’an coma ostal l’Olimp vos pòscan permetre
d’enversar lors murs de Priam e d’aver bon retorn!
Mas tornatz-me mon enfant e acceptatz mon rescat,
s’avètz crenhença del filh de Zèus, l’arquièr Apollon.”
Alavetz totes los aquèus se mostrèron consents
de respectar lo prèire e d’acceptar lo bèl rescat
mas aquò agradèt pas a l’atrida Agamemnon.


Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος 
οὐλομένην, ἣ μυρί᾿ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾿ ἔθηκε, 
πολλὰς δ᾿ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν 
ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν 
οἰωνοῖσί τε πᾶσι· Διὸς δ᾿ ἐτελείετο βουλή, 
ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε 
Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς. 
Tίς τ᾿ ἄρ σφωε θεῶν ἔριδι ξυνέηκε μάχεσθαι; 
Λητοῦς καὶ Διὸς υἱός· ὃ γὰρ βασιλῆϊ χολωθεὶς 
νοῦσον ἀνὰ στρατὸν ὄρσε κακήν, ὀλέκοντο δὲ λαοί, 
οὕνεκα τὸν Χρύσην ἠτίμασεν ἀρητῆρα 
Ἀτρεΐδης· ὃ γὰρ ἦλθε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν 
λυσόμενός τε θύγατρα φέρων τ᾿ ἀπερείσι᾿ ἄποινα, 
στέμματ᾿ ἔχων ἐν χερσὶν ἑκηϐόλου Ἀπόλλωνος 
χρυσέῳ ἀνὰ σκήπτρῳ, καὶ λίσσετο πάντας Ἀχαιούς, 
Ἀτρεΐδα δὲ μάλιστα δύω, κοσμήτορε λαῶν· 
“Ἀτρεΐδαι τε καὶ ἄλλοι ἐϋκνήμιδες Ἀχαιοί, 
ὑμῖν μὲν θεοὶ δοῖεν Ὀλύμπια δώματ᾿ ἔχοντες 
ἐκπέρσαι Πριάμοιο πόλιν, εὖ δ᾿ οἴκαδ᾿ ἱκέσθαι· 
παῖδα δ᾿ ἐμοὶ λύσαιτε φίλην, τὰ δ᾿ ἄποινα δέχεσθαι, 
ἁζόμενοι Διὸς υἱὸν ἑκηϐόλον Ἀπόλλωνα.” 
Ἔνθ᾿ ἄλλοι μὲν πάντες ἐπευφήμησαν Ἀχαιοὶ 
αἰδεῖσθαί θ᾿ ἱερῆα καὶ ἀγλαὰ δέχθαι ἄποινα· 
ἀλλ᾿ οὐκ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ. [...]