Los rapòrts entre Negues e Blancs be son plan complicats aus Estats-Units, aquò’s una litòta, e l’arribada au som deu poder d’un president afro-american sembla pas aver apatzimat las causas tan qu’aquò. D’Euròpa estant, es de mau comprénguer la barralha culturala mes tamben sociala que dessepara las duas comunautats.
 
Am vist la setmana passada que la venguda sus l’empont d’un joen Blanc que cantava coma un Negue avèva bolegat las termièras e començat d’abranlir los prejutjats. Au medish moment, a Saint-Louis dens lo Missouri, un joen Negue, tanben acostumat de cantar lo dimenge a la glèisa e que s’èra interessat de d’ora a la musica deus Blancs, se retrobèc engatjat a la jornada coma pintre dens un deus numeroses clubs de blues de la vila.
 
Aqueste emplec èra pas qu’un au demiei de plan d’autes, pr’amor que lo Charles Edward Anderson Berry, enchafrat “Chuck”, qu’avèva conegut l’ostau de redreçament, ne cambiava sovent, coma per exemple cohaire, portèr d’immòble o emplegat en çò de General Motors.
 
Au vrèspe, un musicaire arriba ende s’installar per la serada e repetir un drinòt. Lo pintre, lengassut e fòrça amistós, commença de’u charrar. Le demanda quants dinèrs hè per una serada. Quan ausís la responsa, se ditz que cau mílhor tutar la guitarra que non pas se hè cagar contra uns petits dòlars. Es decidit: serà musicaire professionau, e de mès, sap plan qu’aquò interessarà mès las gojatas deu barri que non pas un simple obrèr a la pelha de trabalh tota pintrassada.
 
Après uns meses de trabalh, vaquí que lo joen Chuck se presenta au Cosmopolitan Club ende trobar una plaça de guitarrista. Lo pianista, Johnnie Johnson, compreng de tira lo fenomèn excepcionau qu’a dabans los uelhs: tòca la guitarra dambe un estile fòrça originau, compausa cançons de qualitat, canta fòrça plan mes sustot sap s’apoderar l’empont coma pas digun.
 
Sap ténguer l’alet deu public, es embelinaire dambe las hemnas, a l’esperit trufandèc, e a inventat un pas fòrça risolièr que s’apèra la camada deu guit, the duck walk, deu quau l’audiéncia se cansa pas jamès e au quau deu son chafre de “camas hòlas” (crazy legs).
 
Es que lo Chuck Berry a pas enveja de demorar dens son ghetto de Negues. Sa tòca màger es clara: vòu sustot agradar aus Blancs. Son eths qu’an los dinèrs. Canta com eths e escriu cançons sus tèmas que’us pertòcan: veituras, gojatas, high schools, dançadas, tot la vita d’un adolescent blanc fr la classa mejana.
 
E de tira, es una escaduda: lo títous de Chuck Berry se placèn totis a l’encòp dens los charts blancs e negues, qu’èran lavetz aus Estats-Units plan desseparats. Dens lo tèxte de Johnny B. Goode, Berry cambièc l’expression originala acolored boy per a country boy ende poder passar sus l’antena de las ràdios de Blancs.
 
Cada tèxte conda una istòria e lo piri es fòrça dotat ende vos plaçar una caduda originala e inatenduda, coma Memphis Tennessee e sa faussa istòria d’amor. Es sovent lo mot occitan troubadour que torna quan se parla de l’artista e de son aisidèr de vos hargar un tèxte beròi. Lo quite Eric Burdon, lo deus Animals (House of the Rising Sun) ça digoc un jorn: “L’escrivaire de cançons mès gran, es pas Bob Dylan, es Chuck Berry”.
 
Quan sa purmèra cançon, Maybelline, passa a la ràdio en 1955, son ritme country-hillbilly hè pensar de tira aus auditors que s’agís d’un cantaire blanc. “Maybellene”, es lo nom de son camion, un Ford V8, que marcha quan vòu, que desmarra “benlèu”, d’on lo chafre, de l’anglés maybe. Dens la cançon, es dambe aquesta cachòla que perseguís son amigueta infidèla que, era, mia un Cadillac Coupé de Ville.
 
L’eretatge de Chuck Berry es enòrme. A inspirat gaireben totis los grans guitarristas de rock que sian americans o britanics de las annadas 60 e 70, en començar per Keith Richards. Sas cançons an estadas represas per un nòmbre d’artistas e de grops de mau calcular, deus quaus cau comptar a l’encòp Elvis Presly, los Beatles e los Rolling Stones. Lo títou Johnny B. Goode es benlèu la cançon mès represa de l’istòria de la musica populara deu sègle XX-au.
 
Dens las annadas 60, los Mods e los Rockers neurissen la cronica en tot s’acarar violentament en Anglatèrra, cada camp dambe son estile de vida, sa musica, sas drògas e sas idòlas. Un sol cantaire, totun, es reconegut e respectat per las duas communautats: Chuck Berry.
 
John Lennon digoc: “Se calèva balhar un aute nom au rock’n’roll, seré Chuck Berry”.