Me cal far a l’idèa que soi tròp vielh per comprene qué que siá a la politica, a las “reformas”… Soi tròp vielh, qué!
 
Ça que la, soi coma vosautres, seguissi las novèlas sul fenestron e, per ensajar de ne saber un pauc mai, me passegi d’una canal a l’autra.
 
Tot aquò per enténer gaireben de causas identicas!
 
I a ja un bèl brieu que nos conflan amb la “reforma dels collègis”, la ministra amb sa sonsaina sus l’e-ga-li-tat que la Republica deu balhar a totes e un fum d’autres que cridan al massacre de l’Escòla.
 
Per far cort, dirèi qu’aquò fa ara un quarantenat d’annadas  que las reformas s’amolonan… Tanlèu un ministre novèl arribat, podètz èsser segurs qu’una reforma seguís.
 
La ministra —o lo ministre— son pas que los portadrapèls dels grops de “pedagogistas” que pensan los programas e los escrivon. Aquestes càmbian pas totes quand un govèrn novèl se met en plaça e òm se pòt demandar se, per cas, sabon çò qu’es una escòla desempuèi que l’an daissada.
 
Soi d’acòrd amb lo Claude Villers de “Au plus lointain de mes rêves” que disiá que quand òm fa una emission suls cons, cal pas interrogar que los cons.
 
E coneissi pas qu’un òme politic, ensenhaire de profession, qu’aviá preconizat una reforma e que demandèt a l’experimentar dins una classa. A la fin de l’annada, avoèt que li èra estat impossible de far amb los escolans —una classa de quatrena, cresi— çò que preconizava. S’apelava Prost e es tombat dins lo non-res mas las reformas sabentassas o pedantassas an contunhat!
 
Aimi pas la ministra de l’Educacion que la cresi pastada d’ideologia dins totas las accions que mena. Faguèt tot parièr al ministèri ont trabalhava abans.
 
Sèm dins una societat que se ditz democratica mas sol lo cap a rason e considèra los autres coma de piòts. Avètz notat lo mesprètz que i a dins sos discorses?
 
Malaürosament, los que corron los platèus de television coma d’autres fan un cent mètres an pas un comportament mai intelligent.
 
Los ensenhaires, los paures, devon se tumar a la realitat de la vida vidanta de la classa e es un miracle que tròben la fòrça e l’estrambòrd necessaris per ensajar de desvolopar l’esperit critic dels joves e lor ensenhar quicòm.
 
Per parafrasar lo Jacques Chirac que disiá “L’escòla brutla e agacham de l’autre costat”.
 
Aquel monde d’ennaut —cf. Raffarin—  an de segur doblidat que son arribats ont son gràcia a de professors —pas sonque— dedicats a lor mestièr d’educators si que non comprendrián que lo salpicatge de sembla-coneissenças a pas jamai menat qu’a l’ignorància e al desesper per qualques uns.
 
Pòdi pas creire qu’aquí seriá lor intencion…