Vaquí qu’un còp de mès soi enmalit. Es pas ma fauta, soi pas jo qu’èi començat, m’an atacat a un moment quan èri tranquille e pensavi pas a ren.

Èri a miar la veitura de cap a tres oras e mieja de la nueit. Plan cansat e content de tornar trobar mon leit, aluqui France Info. A aquera ora, te passan redifusidas entre dus tròces de musica. Aquiu, èra la repapiada d’una emission qu’es normalament en dirècte entre 20h e 21h, e que s’apèra Les Informés, animat per Jean-Matthieu Pernin (véser imatge).

En fèit d’informats, es un sarròt de convidats que batalan sus subjèctes d’actualitat. Los tèmas de politica politiciana interiora de l’estat francés (“E aqueth, se va presentar o pas a l’eleccion presidenciala?”) representan solide la part màger de las charradissas.

Los convidats son monde deus mèdias, de l’art, de l’economia e de la politica exagonaus.

Lo subjècte d’aquera nueit èra “Euròpa” e sustot lo referéndum que’s va debanar en Bretanha Grana ende saber se volen o pas demorar sòcis de l’Union.

E es aquiu que m’es apareishut d’un biaish encara mès veserder que de costuma lo varat entre lo pòble (vosautes e jo) e los elèits qu’an accès aus microfònes e a las cameras. Los convidats, èra pas una suspresa, èran totis a 200% a favor d’Euròpa shens, coma tostemps, comprénguer qu’una soscadissa se posca hèr suu subjècte. I a un mot end’aquò: “los Eurobadants”.

Quan ac disi, me pausicioni pas coma un adversari de l’Union Europenca, mès coma quauqu’un que’s ditz que’ns podèm questionar (tiò, tot es tostemps de questionar) s’èm pas davant un deficit democratic causat per un aluenhament encara mès pregond deus centres de poder per rapòrt au pòble.

Aquí dessùs, una jornalista (sabi pas com s’apèra, èi presa l’emission en cors) comença un devís que qualificarí de vergonhós.

Purmèr, coma de costuma, explica que los “eurosceptics” son monde simplòts que comprenguen pas çò que’s debana a l’entorn, dens una epòca on tot se bolèga tròp viste e que’us hè paur. A quitament utilizat lo tèrme de débile (pegàs) ende qualificar tota opinion auposada a l’Union. Puèi mesclèc tot en hasent créser que los sols Fronts - lo National e lo de Gauche - an una pausicion antieuropencas. Cau saber que pas un de las duas formacions politicas citadas an coma tòca de hèr sortir lo país de l’Union, lavetz que lo Cameron, totun pas classificat coma “populista” peus elèits mediatics, perpausa aquesta possibilitat.

Puèi, comencèc un exercici de demagogia tan beròi que’u caleré ensenhar dens las escòlas: ça digoc los avantatges d’Euròpa son evidents, mes son pas de bon explicar e, eths, jornalistas, ac saben pas hèr (talament es evident).
Son collèga ajustèc qu’endeu public, i a pas qu’Erasmus e lo Concors Eurovision de la Cançon que representan una escaduda europenca. Cau notar que pas l’una ni l’auta de las manifestacions an un rapòrt dambe l’Union, que participan fòrça paises non-sòcis (Soïssa end´Erasmus, per exemple)

Morala deus “informats”: los que critican l’UE son pas que cons, cau créser çò que los elèits dison shens qu’ac sàpian explicar. Aquò que bremba los bons temps de la religion omnipotenta e de l’ensenhament deu catequisme au sègle passat. Créser shens de demandar.

Mes çò que m’enmalicièc lo mès èra de véser qu’encara un còp, èm pas dens un debat d’idèias coma caleré dens una societat democratica, mes davant la dictatura d’un biais de pensar, mespresent e elitista, d’un gropet de sòcis de l’elèit parisenc aus quaus per nat opausant d’idèia podèva respóner.

De saber qu’aquò se torna debanar cada jorn sus cada mèdia nacionau, e comprenguètz lo nivèu de libertat d’expression deu quau gausissèm.