Lo títol es en lenga còrsa mas, de manièra evidenta, es tan transparent que serà pas la pena de lo traduire en occitan. De qué se tracta e perque un títol en còrs?
 
Soluzione pulitica es lo lèma que, despuèi qualques setmanas, percor Corsega per un apogèu que se serà passat abans la publicacion de mon article: una manifestacion unitària a Aiacciu, lo 13 de junh, en favor d’una solucion politica dins l’illa mediterranèa que ne revendiqui la nacionalitat. Aquela manifestacion, la volián los joves independentistas còrses que faguèron una cauma de la fam a la fin del mes d’abril.
 
Lo lèma recampa de revendicacions concretas: l’oficialitat de la lenga còrsa, un estatut de resident, un estatut fiscal, l’amnestia dels presonièrs politics. Totas an un ponch comun: las demandèt l’Assemblada de Corsega amb un vòte majoritari. E encara las refusa lo govèrn francés... coma tostemps.
 
Pasmens, mon sentiment es que mon illa es a cambiar. Dins los ans 1980, quand los nuèches de Corsega se disián blavas, los  nacionalistas èran tras que minoritaris, e pr’amòr de la violéncia clandestina de l’FLNC, èran quasi fòrabandits de l’espaci politic. Uèi se nosan d’alianças ièr impossiblas: dins la collectivitat territoriala insulara, los autonomistas e los independentistas vòtan sovent ensems amb la majoritat relativa d’esquèrra non nacionalista; a Bastia, al contrari, los nacionalistas autonomistas dirigisson la segonda comuna de Corsega amb la drecha. A Aiacciu, l’oposicion municipala es l’aliança inedita entre l’esquèrra e los independentistas. Se la drecha còrsa es sovent bonapartista, son nacionalisme francés s’es diluït despuèi qualques annadas, e i a apareisson de sensibilitats regionalistas e corsistas mai fòrtas.
 
Lo nacionalisme còrs s’es liberat de la violéncia. Cèrtas, la violéncia tuèt mens que lo terrorisme basco, malgrat la temptacion de lo seguir del temps de l’assassinat del prefècte Érignac, e matèt dins los ans 1990 mai que mai de nacionalistas dins una guèrra fratricida, mas coma tota violéncia, portèt amb ela l’amarum e la paur.  Ara fa un an que l’FLNC abandonèt la lucha armada, mai que mai perque li semblava venguda inutila.
 
Un consens es a espelir en Corsega. Sus la lenga. Sus la necessitat d’aver una legislacion pròpria. Sus la defensa del territòri. Tot comptat e rebatut, sus la realitat del pòble còrs. Ansin se difusa dins la societat un començament de consciéncia nacionala.
 
Uèi m’i assòcii plenament. Demandi a França lo respècte de la democracia e, per mon illa, que lo còrs qu’i siá oficial, que de leis justas e idonèas protegiscan los estatjants, e que los presonièrs politics recobren la libertat.
 
Longtemps, aqueles òmes èran per ieu d’enemics. Combatiái lors idèas, compreniái pas lor lucha. E mai lor refusavi lo títol de presonièrs politics. Una nuèch a París, totun, escotèri a Radio Pays los messatges que de dònas, en lengas còrsa e francesa, fasián passar a lors marits encarcerats luènh d’elas, luènh de còps dels mainatges. Bensai s’enganèron, bensai seguiguèron una carrièra bòrnia, bensai s’ameritèron una dura condemnacion per lors actes. Mas tanben foguèron coratjoses, acceptèron, en nom de lors ideals, de córrer de riscas e de pèrdre lor libertat. Ara que la recobren dins la patz coma vòli per Corsega la patz e la libertat.
 
O populu corsu, svegliati! Pòble còrs, desvelha-te!