Bon, n’avètz pas vòstre confle de Grècia e dels Grècs, del fach que son dins la panada per lor fauta e que i vòlon metre totes los autres…
 
Vòlon plan recebre de moneda mas quand s’agís de la tornar, vait te far lanlèra…
 
Soi pas ieu que o disi mas totes nòstres mèdia, totes nòstres òmes politics que, eles, sons responsables…
 
Vos voliái parlar de tot aquò e cridar amb los lops… o contra… Mon vejaire càmbia segon qu’ai una bona digestion o pas, segon que fa calimàs o pas…
 
Rai d’aquò! Auretz pas res de la sòrta que, i a un parelh d’oras, soi tombat sus un article que parla d’una epidèmia novèla, a çò que pareis, que comença d’encanhar las autoritats de païses coma Malàisia, Cambòtja, Peró, etc.
 
Son de païses presats pels Occidentals qu’aiman d’anar descobrir los monuments, los temples e los sites extraordinaris que pòdon aver.
 
La mòda, legissi, es de far un autoretrach —selfie en francés— nud coma un vèrmi quand es possible o en mostrar son cuol o sos tetons e mai, perque pas! Supausi que los British devon acabar en cantant l’imne nacional e los Franceses devon lor clavar la maissa en apondent: “ Et merde à la reine d’Angleterre qui nous a déclaré la guerre!” a la condicion que conescan la cançon. Ne dobti!
 
Nautralament, te meton aquò sus las rets socialas per far biscar los amics e las amigas demoradas a l’ostal.
 
Mas çò que fa rire nòstra joinessa fa pas necessàriament s’escacalassar los autoctòns.
 
Un temple vièlh que non sai, quitament en roïnas, es totjorn considerat coma sacrat. Una montanha pòt abrigar d’esperits que cal pas destorbar si que non se poirián venjar.
 
Mas pensatz ben que totas aquelas vièlhas lunas, aquelas cresenças son pas per de joves d’un monde civilizat que cantava ja, un sègle a: “Monta aquí dessús e veiràs Montmartre. Monta aquí dessús e veiras mon cuol!” (Sètz pregats de vos es-ca-ca-la-ssar!)
 
Las autoritats an començat de prene de mesuras e mai d’un d’aqueles corron la risca de se trobar devant un jutge mas serà pas per li mostrar la “part carnuda de lor intelligéncia”.
 
A ieu, m’an aprés de petit a respectar e los autres e çò dels autres. M’an dich que, dins una glèisa o dins un cementèri, per exemple, deviái me calar e me tirar la casqueta o lo capèl en respècte dels cresents que i venián pregar o veire lors mòrts.
 
La mòda n’es passada? A còps, benlèu.
 
Mas quan me’n vau luènh de l’ostal, ensagi de provocar pas las gents de l’endrech ede respectar lors costumas, lors faiçons de viure.
 
Trobèssi que son cons coma un panièr i anariái pas.
 
Podètz imaginar çò que dirián aqueles joves “Occidentals” se, per cas, anàvatz dins lor cosina o la sala de manjar e mostràvatz vòstre fondament en pujant sus la taula!
 
Mas, solide, desparli…