La parucion deu film de Bill Pohlad Love and Mercy es lo parat de tornar sus la vida d’un musicaire meslèu e despart per son camin artistic e sa vida privada drin complèxa, vòli parlar de Brian Wilson, compausitor deu grop The Beach Boys.
 
 Lo realizator a causit de passar rapidament suu periòde de la debuta deu grop, lo deus succèsses surf, de l’imatge de la gaujosa tropa de gojats polidets que s’amusan sus la platja ensorelhada entre beròias joenòtas en vestits de banh. Es un moment quan los Beach Boys amassan moneda e disques d’aur.
 
Lo filme se focaliza sus dus passatges cruciaus de la vida deu compausitor. Lo purmèr se debana quan, au lòc de partir en virada triomfala au Japon, Brian Wilson (interpretat joen per Paul Dano) decidís de convéncer los autes musicaires de se n’anar sens d’eth. Impressionat per la sortida deu disc Rubber Soul deus Beatles, vòu començar d’escríver çò qu’estore tanben un disc-concèpte.
 
La camera seguís doncas Brian dens l’estúdio on l’eròi deisha randolejar son imaginacion, règla cada detalh musicau, gavida los instrumentistas, ensaja de desapitar las termièras de la creacion musicala, dinc a enregistrar lairadas de cans e demandar s’es possible de hèr vénguer un chivau. Lo biais de rodejar de Pohlad deisha plan lo sentit ambigú a l’espectator de’s demandar s’assitís a la vasuda d’una òbra màger de la cultura pop o au naufragi d’un òme.
 
Lo retorn deus sòcis deu grop se passa pas plan, sustot dambe las criticas de Mike Love, cosin de Brian, tustaire e co-paraulèr, que l’arcaste sos deliris e le demanda la significacion deus tèxtes que’u sembran estar dedicats a la dròga.
 
La resulta de tot aquò es que l’àlbum, titolat Pet Sounds, serà qualificat per Paul Mac Cartney eth medish de “disc mès bon deu monde” e precursaire de Sgt Pepper Lonely Hearts Club Band, classificat “àlbum mès bon de totis los temps” per New Musical Express, The Times, Mojo Magazine, e dusau dens la tièra deu bimensuau american Rolling Stone, just darrèr Sgt Pepper.
 
Mes paradoxalament, se venoc pas e demorèc una relativa mauescaduda comerciala, la purmèra deu grop.
 
Lo dusau passatge important de la vida de l’artista s’encontra dens las annadas 80. Après una depression de las granas on demorèc “unas annadas” au leit, Brian Wilson (interpretat vielh per John Cusack) es “suenhat” peu doctor Gene Landy, que susvelha dinc a sas relacions e sas amistats. L’interés dramatic es lavetz de saber s’aqueste terapeuta l’ajuda vertadèrament de tornar a la vida normala o abusa de la situacion. Melinda (Elizabeth Banks), sa futura hemna, s’acararà purmèr a aquesta problematica.
 
Lo sentit que balha lo filme Love and Mercy es lo d’una escaduda beròia. La causida deu realizator de’s concentrar sus dus periòdes de la vida de Brian Wilson permet de comprénguer a l’encòp la complexitat de son procediment de creacion musicala fàcia a l’adversitat de son quites tanhents (lo grop èra format de son dus frairs e d’un cosin) e la dificultat qu’avoc de sortir de son estat fòrça depressiu.
 
L’aisidèr de balhar imatges du grop mitic simbèu d’un biais de víver a l’americana un còp evitat, Bill Pohlad (lo productor de Brokeback Moutain, The Tree of Life) nos perpausa, capvath actors que, coma lors compatriòtas, an tendéncia totun de suberjogar drin coma dens una seria brasiliana, una reconstitucion suenhosa de la tragedia d’un òme acarat a un monde benlèu tròp petit per son imaginacion e son poder creatiu, mes que saboc mercar son epòca e pujar au nivèu deus mès grans en tot deishar una òbra qu’es de compte hèr, e que’ns convida de tornar descobrir.