Opinion
Soulages, l’Estivada e ieu
M’an gastat la serada lei prepaus de la collèga. E pasmens qunta serada! Es estat un chale d’escotar l’Eric Fraj cantar Lorca, revirat per Max Roqueta. Aicí, per ieu, l’”occitanitat” fasiá ges de dobte. Mas Soulages? Soulages e Rodés?
“Monta que montaràs, per anar a Rodès fau montar.” Disiá mon paure paire. Cada an torni a l’ostau pairenau, li vau, ben de segur, dau temps de l’Estivada. Fau sacher s’organisar. “ Aproficha-en, qu’es lo darrier cὸp!” que me fai ela. “-Coma? - Serà la darriera d’Estivada.” Bota! Ne’n siáu bachὸt! Vaquí, a la lèsta, a la locha, lo vejaire de la collèga; lo musèu Soulages es una capitada, reçaup fὸrça visitaires, ben mai que çὸ que pὸu adurre l’Estivada un cὸp l’an. Alora lei subvencions, leis ajudas, lo municipi laissarà tombar! Soulages d’un costat e l’Estivada de l’autre sus un fuelha de comptabilitat. Qunta colhonada! Cu a decidit de la renomada de l’un? Cu a decidit de la popularitat de l’autra? E pasmens me mesfisi subran. Ne’n coneissi que dempuei lo temps an jamai poscut dire “l’Estivada’”, dison “es-ti-va-dà” ambé l’accent tonic sus la darriera sillaba,e lo “a” finau ben marcat, e pasmens son dau canton, la lenga l’an aguda,per lo mens, dins l’ausidor. Sabi qu’an jamai poscut (vὸugut) legir Joan Bodon per exemple. La ràbia me prèn. Ne’n coneissi d’aquestei que pὸdon èsser au municipi.
E pasmens lo camin qu’es estat fach ambé l’Estivada es immens. Sai pus cu a dich, un politic, un senator me sembla; “l’Estivada renarcisa leis occitans”. Òc, siguèt ben aquὸ per ieu, tre la debuta, la premiera annada, e puei après, cada cὸp un pauc mai, un pauc mai fὸrt, un pauc mai fons. De que ne’n serà dau musèu Soulages dins trente ans? Me pensi dau Centre Vasarely a Ais de Provença, ara verruga carrada dessús de la vila.
L’art contemporanèu, me pensi, es pas fach per atraversar lo temps, es pas que siegue marrit, non, mai es pas sa tὸca. Ben de segur que fau pas gitar l’artista, l’enfant dau país, mai fau pas laissar tombar l’Estivada tampauc. Seriá una error dei grandas! Es l’Estivada que marca l’identitat, es ela qu’endralha l’avenidor. Espèri que s’engana la collèga, e puslèu que de dire; “N’ai pron d’èsser mespresat.”, monta que montaràs, anarai un cὸp de mai a Rodès.
Capelada a tota la cὸla de l’Estivada!
“Monta que montaràs, per anar a Rodès fau montar.” Disiá mon paure paire. Cada an torni a l’ostau pairenau, li vau, ben de segur, dau temps de l’Estivada. Fau sacher s’organisar. “ Aproficha-en, qu’es lo darrier cὸp!” que me fai ela. “-Coma? - Serà la darriera d’Estivada.” Bota! Ne’n siáu bachὸt! Vaquí, a la lèsta, a la locha, lo vejaire de la collèga; lo musèu Soulages es una capitada, reçaup fὸrça visitaires, ben mai que çὸ que pὸu adurre l’Estivada un cὸp l’an. Alora lei subvencions, leis ajudas, lo municipi laissarà tombar! Soulages d’un costat e l’Estivada de l’autre sus un fuelha de comptabilitat. Qunta colhonada! Cu a decidit de la renomada de l’un? Cu a decidit de la popularitat de l’autra? E pasmens me mesfisi subran. Ne’n coneissi que dempuei lo temps an jamai poscut dire “l’Estivada’”, dison “es-ti-va-dà” ambé l’accent tonic sus la darriera sillaba,e lo “a” finau ben marcat, e pasmens son dau canton, la lenga l’an aguda,per lo mens, dins l’ausidor. Sabi qu’an jamai poscut (vὸugut) legir Joan Bodon per exemple. La ràbia me prèn. Ne’n coneissi d’aquestei que pὸdon èsser au municipi.
E pasmens lo camin qu’es estat fach ambé l’Estivada es immens. Sai pus cu a dich, un politic, un senator me sembla; “l’Estivada renarcisa leis occitans”. Òc, siguèt ben aquὸ per ieu, tre la debuta, la premiera annada, e puei après, cada cὸp un pauc mai, un pauc mai fὸrt, un pauc mai fons. De que ne’n serà dau musèu Soulages dins trente ans? Me pensi dau Centre Vasarely a Ais de Provença, ara verruga carrada dessús de la vila.
L’art contemporanèu, me pensi, es pas fach per atraversar lo temps, es pas que siegue marrit, non, mai es pas sa tὸca. Ben de segur que fau pas gitar l’artista, l’enfant dau país, mai fau pas laissar tombar l’Estivada tampauc. Seriá una error dei grandas! Es l’Estivada que marca l’identitat, es ela qu’endralha l’avenidor. Espèri que s’engana la collèga, e puslèu que de dire; “N’ai pron d’èsser mespresat.”, monta que montaràs, anarai un cὸp de mai a Rodès.
Capelada a tota la cὸla de l’Estivada!
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
A Joan Pèire : òc-ben, as rason.
E mai dins las annadas 80, Soulages donèt una bèla entrevista a la revista Jorn.
Recentament, amb los estudiants d'occitan de l'Universitat Paul-Valéry, visitèrem lo musèu amb l'artista-poèta occitan Jaumes Privat, e aqueste nos parlèt amb pertinéncia e sensibilitat de l'òme e de son rapòrt al pais nòstre.
Bon, mas la question es pas aquesta, en realitat. La question es : Estivada 2015 : CLAP DE FIN ?
A çò que se ditz, Rembrandt, Caravaggio, Ingres, Picasso e qualques autres son estats contemporanèus … un còp èra.
Pierre Soulages dins sas entrevistas fa plan sovent referéncia a la cançon de Guilhem IXn« Farai un vèrs de dreit nien » :
https://dfxdemartini.wordpress.com/entretiens-avec-des-artistes/entretien-avec-pierre-soulages/
e
https://books.google.fr/books?id=iqjcdJ8ab84C&pg=PA12&lpg=PA12&dq=pierre+soulages+guillaume+aquitaine+poitiers&source=bl&ots=fFBenA1c2D&sig=oVDKOIuGFTtZ1lh47Ok6KDkopdI&hl=fr&sa=X&ei=b0wkVd7uEYLuas2mgLAD&ved=0CCMQ6AEwAA#v=onepage&q=pierre%20soulages%20guillaume%20aquitaine%20poitiers&f=false
Pòt èsser tanben un escasença de legir o tornar legir los escriches de FM Castan :
http://sylviobrianti.canalblog.com/albums/4___mostra_del_larzac___felix_castan__publications_ed__cocagne/photos/31810766-1988___abstraction__20eme_mostra.html
A plan rason, la Maria Joana...
Dins lo domeni de la gemicariá, sèm sul podium amb la medalha d'aur o pauc se'n manca.
A rason dire que, lo mai sovent, son las proposicions constructivas que mancan.
Calriá tanben que lo monde sortiguèsson de l'entre se e de las capèlas
Una glèisa (o una capèla) es coma un ostal. Deu èsser dobèrt a totes.
Los que consisdèran coma mes a l'escart devon tan far l'esfòrç per i dintrar erepotegar pas que son estats recebuts " los braces barrats" !
Soulages o l'Estivada, es pas la question fondamentala... En defòra del fach que la dubertura de Soulages permet a la vila d'oportunitats toristicas qu'avia pas fins ara.
Òc-ben, l’Estivada es menaçada, e gaire de mond o sabon… Manca de credits, dificultats de coordinacion amb la vila… Que sabi ieu… E n’ai las tripas torcidas de me dire que se poirà estancar aital, a la chut-chut, e que, en julhet de 2016, aurem pas aquel RDV que nos donam dempuèi 20 ans.
E dins un endrech vertadièrament central de l'espaci occitan, non pas dins las vilassas ont i a ja de causas. Aurem pas aquel luòc d’escambis entre occitanistas de'n pertot, e mai amb lo mond de l'endrech, aquel espaci de rescontres, d’esbleugiment cultural.
Que faire ? O sabi pas, estent que res es pas sortit publicament…
Pensi pas que la question sia d'opausar "Soulages" e l'Estivada ! Plan lo contrari ! Figuratz-vos que l'an passat, coma la programacion literària, que ne soi coresponsabla amb lo CIRDOC, se debanava a Soulages, ne profitèri per demandar, mina de res, perqué los guides audio e papièr èran pas tanben en òc.
E ben figuratz-vos qu’en tornar a Rodés fin de mai amb los estudiants de Montpelhièr seguir una visita guidada de Soulages en occitan per lo poèta e plastician Jaumes Privat, vejèri lo conservator d’avançar de cap a ieu e me dire « Madame, nous pensons à votre demande ! ». E òc ! Aquò fai que lo metèri en contact amb de collègas de Roèrgue dont Privat, que son complètament en mesura de seguir l’afaire. A vòstra idèa, cossí s’explica la causa ? Per ieu, es la consequéncia de la bèla capitada de las matinadas literàrias (50 personas al mens de refusadas cada còp fauta de plaça) que mostrèt al conservator la valor de la cultura que defendèm.
Conclusion : quand, luòga de renar e de jogar los catars, los martirs, fasèm de demandas, sèm sovent seguits. La dificultat, per ieu, es puslèu de respondre a totas las sollicitacions qu’ai de reviradas en occitan.
Mercés plan, nos fa plaser ! ;)
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari