La nòrma mistralenca foguèt lo primièr assag modèrne de codificacion per nòstra lenga occitana. Foguèt inventada per l’escrivan Josèp Romanilha en 1853, puèi illustrada per Frederic Mistral. Valorizèt l’occitan mas calquèt l’ortografia francesa (la mountagno en luòc de la montanha).
 
L’alternativa foguèt puèi la grafia classica, que respectava melhor la tradicion occitana autoctòna (la montanha en luòc de la mountagno). Divèrses assages de restauracion de la grafia classica apareguèron al sègle XIX e al començament del sègle XX.
 
La codificacion seriosa de la grafia classica, amb de règlas precisas, comencèt realament en 1935 quand Loís Alibèrt publiquèt sa Gramatica occitana. A partir d’aquela data, podèm parlar non solament de grafia classica (sens règlas garentidas), mas pus precisament de nòrma classica (amb de règlas precisas). La nòrma classica d’Alibèrt foguèt precisada per las òbras ulterioras de Robèrt Lafont e Pèire Bèc, sustot pendent los ans 1950, 60 e 70, puèi per lo Conselh de la Lenga Occitana (CLO) a partir de 1996.
 
Es aquela nòrma classica qu’apèli de còps “lo blòc Alibèrt-CLO”. Se pòt aplicar amb tres nivèls diferents d’intensitat.
 
 
1. Lo nivèl estandard
 
Es lo nivèl de l’occitan estandard. Evita las variacions localas tròp complicadas e refusa tanben certanas influéncias excessivas de las lengas dominantas (francismes, italianismes e espanholismes). Es una varietat pro unificada, amb pauc d’esitacion dins las formas. Segon Alibèrt, Lafont e Bèc, l’occitan estandard a la vocacion d’èsser pluricentric: admet un tipe general (occitan estandard general, basat sus lo dialècte mejan lengadocian, ara pro ben fixat) e accèpta tanben de leugièras variacions dialectalas-regionalas (gascon, lemosin, auvernhat, vivaroalpenc, niçard, provençal; mas son pas encara pro ben fixadas dins certans dialèctes).
 
Aquel nivèl estandard es lo sol adaptat per la restauracion completa de la lenga e per un projècte d’extension illimitada de sas foncions socialas (de foncions socialas que l’occitan a vocacion de recuperar dins un conflcte contra lo francés, l’italian e l’espanhòl). Sol l’estandard garentirà un occitan complet, disponible, reproductible e accessible a de milions de personas.
 
Prengam l’exemple de l’article primièr de la Declaracion universala dels dreches umans.
   
 
2. Lo nivèl mejan

Es encara lo nivèl mai acceptat per los occitanistas. Autoriza de notar totes los dialèctes e sosdialèctes, accèpta de formas localas innombrablas. Es un occitan normatiu al minim, es pas un occitan estandard. Pr’aquò, en nom de la restauracion de la lenga, demanda d’eliminar las influéncias excessivas de las lengas dominantas (francismes, italianismes e espanholismes). Aquel nivèl mejan es una estapa preliminara per rendre sa dignitat a la lenga en atendent un occitan estandard. Per exemple:
   
 
3. Lo nivèl descriptiu

Es pas realament un nivèl de la “nòrma”. Es puslèu una convencion tecnica qu'utiliza una partida de la nòrma (l’ortografia, la notacion normativa dels sons) per fin de transcriure de fragments de paraula espontanèa. Aquel nivèl fa pas ges de seleccion de las formas oralas; permet d’escriure las formas localas e quitament las influéncias excessivas de las lengas dominantas (francismes, italianismes e espanholismes). Aquel nivèl representa pas una lenga de comunicacion larga e facila. Vaicí un exemple ont los francismes, italianismes e espanholismes superflús pòrtan un asterisc (*).