L’avesque Sagitari qu’esperava,
botè de çò qui ‘scota, aqueth triput
que saja de tirà’s d’aquera grava
dab gèstos ordenaris de gat-pud:
— Atau que n’arribè taus còrs tròp larges,
qui’s cargan de neurir petits nebots.
Mummòu, per bèth ardit, per quauques tarjas,
que’vs ponchan com la palha deus estoths.
Mainat, hè drin mei doç! Dens la seguida
de l’atge, lo fadèr que t’a borrat,
e lhèu t’escaparés quauque escarnida;
qu’èm nos aunèste monde, eisherverats!
Que’t dises lo prumèr de las tres Gaulas
qu’en Brivas apitèn sus lo pavés;
– passèn quan ès au som un vòl d’agraulas,
dilhèu qu’èra aqueth dia lo divés? –
non sabi, mes que’m brombi qu’a la huta
tresau, que t’eslurravas suu palhat
com cad, vermiosa en l’arbe, quauque hruta;
aquò, per lèd senhau qu’ac èi balhat.
— Enqüèra! E tu tanben, hica’i la lenga,
avesque a las mentidas de judiu!...
Diu men, vòsta cranhença que’m retienga;
lo jutge entre nos tres que sia Diu!”
 
Mummòu que perseguiva: “As la treitisa
dab tu? Hòra deus tons qu’as holejat.
De’t véder mon espada, que m’atisa
malícia, e la me tornas, hòu, gojat?
Parteish de davant nos, passa la pòrta!
Lo frair, se’u ne sap bon, que poderà
revéder se l’as dreta o se l’as tòrta
la cama. Un par de potons au Gontran.
— Ai!” ça ditz Gondovaud. — Ne alh ne ceba!”
bramavan d’autas votz; “uei qu’ei sordeis;
espiatz, hasèn los francs, lo qui’s diseva
lo hilhòt leguitim deus nostes reis!”
Un comte qui ei aquiu ne’u pèrd de vista
(l’istòria qu’a son nom, lo comte Olon);
que’u manda quauque vira qui, de viste,
lo tòca shens causar nada dolor.
Mes un aut, dab ua pèira au cant qui talha
(aqueste, deu son nom qu’èra Boson)
que’u crasca lo cabòs. La sordatalha
que’u gaha au tirapeu. Lo mort qu’ei son.
La vila qu’ei liurada. A la francisca
qu’empalan la richessa e lo praubèr.
Com l’auba de ‘n aute dia se desflisca,
nat cap mei dens Comenges non vivè. »
 


de Miquèu de CAMELAT, Morta e Viva, 1901